Een verzorgpony en veel problemen

Hoofdstuk 8. Een grote schrik

Als ik mijn huiswerk af heb, ga ik meteen door naar de pony's. Ik had afgesproken met Lynn en Anne bij het kruispunt. Ze staan er al.
'Ben ik te laat?'
'Nee hoor! Ik sta er ook nog maar net!' Lacht Anne.
'Mooi!' Zeg ik. Dan fietsen we weg. Als we de laan in fietsen, zien we tot onze schrik het hek open staan. We zetten onze fietsen tegen het hek en rennen de wei in. De pony's staan er ook niet meer! Normaal moeten we naar Jolande als we er zijn, maar nu hadden we het al afgesproken en hoefde het dus niet.
'Laten we eerst de pony's zoeken. Hopelijk merkt Jolande niks!' Zegt Lynn. We knikken, de pony's kunne niet ver weg zijn. Vanmiddag fietsen we er nog langs en toen waren de pony's er nog. We lopen de wei uit en laten het hek open. Zometeen komt er een pony aan en dan kan ze de wei in. Pony's kunnen namelijk zelf de weg terug vinden. Slim!

We lopen net het bos in, als we ons horen roepen.
'Lynn, Anne, Emma! De pony's zijn niet weg gelopen! Kom snel, dan vertel ik het,' horen we Jolande roepen. Snel lopen we naar Jolande's huis. Niet rennen, dan kunnen de pony's schrikken. We lopen naar binnen en gaan zitten.
'Meiden, ik had het moeten zeggen. Of in ieder geval ergens een briefje ophangen! Ik wou even de pony's poetsen met de tuinslang, maar toen had ik het hek open laten staan. Sorry meiden!' Zegt Jolande.

Om vijf uur gaan we naar huis. Het was weer superleuk!