İçimden Kuşlar Havalandı

17.07.1998

yer: doyoung'un ailesinin evi

"Hem bir o kadar mükemmel hem de mükemmelikten bir o kadar uzaktı bizim evliliğimiz. Mutlu günler yoktu, mutlu olduğumuzu sandığımız günler vardı"

Doyoung'un yazdığı kelimelerin gerçekliği tartışılacak dereceydi.

"Anne."

Doyoung kendine seslenen oğlunu duyduğunda usulca kapatı defterini.

"Bana anne dememen konusunda anlaşmıştık Jeno."

"Ama sen benim annemsin."

Sadece iç çekebildi Doyoung. Jeno'ya ona anne dememesi konusunda defalarca uyarmıştı ama küçük oğlu bir türlü dinlemiyordu onu.

"Neden geldin Jeno? Hani çalışırken beni rahatsız etmek yoktu? Taeil amcanla oyun oynamıyor muydunuz?"

"Evet ama çok sıkıldım ben. Babamı özledim... Anne,babam ne zaman gelecek? Evimize ne zaman döneceğiz?"

Bir iç çekiş daha. Doyoungta bilmiyordu küçük çocuğun sorusunun cevabını.

"Bilmiyorum bebeğim...Baban...şey...çok meşgul."

Aklına gelen ilk şeyi söyledi.

"Ne zaman gelecek peki?"

Buna verecek cevabı yoktu.

"Bilmiyorum...A-"

"Jeno-yah! Nerdesin!"

Diğer odadan Taeil'in sesi duyuldu.

"Amcan seni çağırıyor Jeno."

"Taeillie Amca!"

Oğlu odandan koşarak çıktığında doyoung tekrar iç çekti. O da bilmiyordu ki, Taeyong'un şuan nerede ne yaptığını?

"Yemek yemiş midir acaba?" diye düşündü. Beceremezdiki Taeyong yemek yapmayı. Ne zaman mutfağa girse etraf darmadağın olurdu. Birde yanına Jenoyu aldığı zaman ortalık savaş alanına dönerdi. Bu yüzden Doyoung ikiliye mutfağa gitmeyi yasaklamıştı.

"Uyuyabiliyor mudur acaba?" diye düşündü bu sefer. Taeyong geceleri rahat uyuyamazdı. Evlendikten sonra bu problemi Doyounga sarılarak uyumakla bulmuştu çaresini. Doyoung'un eve geç geleceği günlerde o gelene kadar beklerdi Doyoung'u. Gece kaçta gelirse gelsin onu bekler geldiğinde beraber uyurlardı.

"Özlemiş midir bizi?" Bu sorunun cevabını Doyoungta biliyordu. O ne kadar özlemişse kocasını, Taeyongta güzel eşini ve çocuğunu bir o kadar özlemişti.

Düşünceleri odasına giren annesiyle bozuldu.

"Doyoung, yemek yiyeceğiz gel hadi."

"Johnny hyung geldi mi?"

"Geldi, gelmeseydi keşke-"

"Anne."

"Aman, bir şey demedik."

Doyoung ve Taeil'in ailesi homofobikti. 2 oğullarınında gay olması onları derinden yaralamıştı. En nihayetinde onları kabul etmişlerse de hala evliliklerini onaylamıyorlardı. Oturduğu yerden kalktı. Ayaklarını ve ellerini salladı. Uzun süredir oturduğundan bacakları uyuşmuştu. Kendine geldikten sonra hızlıca salona geçti.

Oturma düzeni her zamanki gibiydi. 6 kişilik masanın en başında babası, sağ tarafta abisi taeil ve eşi johnny, diğer başta -mutfağa yakın olan yer- annesi, onun yanındaki iki kişilik yerde oğlu jeno ve kendisi. Sessizce yerine geçti. Masaya boyu yetmeyen oğluna baktı.