Yollar akıp gidiyordu. Kafamı biraz kaldırıp ay dedeye ve yıldızlara baktım. O kadar güzellerdi ki insan gözünü alamıyordu. Ben tam dalmışken annemin bağırmasıyla ön tarafa döndüm.
-keşke ölseydimde buraya gelmeseydim. Senin ailenden bıktım her tatilde buraya gelmekten bıktım anlıyor musun!!
Sesi boğuk boğuk geliyordu. Annem bağırmaya devam ederken babam arabanın hızını daha da arttırıyordu. Korkmaya başlamıştım. En sonunda annemin sözlerine dayanamayan babam anneme dönüp bağırmaya başladı ama arabanın hızını gittikçe arttırıyordu. Aralarına girmeye çalıştım beni duymuyorlardı. En sonunda kulaklarımı tıkayıp ondan geriye saymaya başladım. Seslerinin daha az gelmesini istiyordum. O anda annemin çığlığı ile kafamı kaldırdım. Önümüzde bize hızla gelen arabayı görmemle yerimden çığlık atarak uyandım. Hızlı hızlı nefeslerimin arasında kendime gelmeye çalıştım. Yıllardır bu rüyayı görmek istemedigim için korkarak uyurdum. Bu rüyayı her gördüğüm zaman günümün kötü geçeceğini bilirdim. Uzun zamandır da görmemiştim aslında. Günüm kötü geçeceğini simdiden bildigim için yataktan kalkmak istemesemde kafamı baş ucumdaki saate çevirdim. Saati görmemle gözlerim kocaman açıldı. Saat 08.55'di ve benim beş dakika içinde sofrada olmam gerekiyordu. Bu evin kurallarından biriydi bu amcam çok katı bir aşiret ağasıydı. (Aslında böyle biri değildi ama ağa olmamın bazı sorumlulukları yüzünden böyle diyebiliriz.) Asla ondan sonra sofraya oturamazdık. Hemen yataktan kalkıp banyoya girdim hızla işlerimi halledip üstümü giyindim. Siyah dar paça pantolonum üstüne siyah kazağım giydim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Bunun gibi ama çantasız düşünün😊)
Saate baktığımda 9'a bir dakika vardı. Hızlıca odamdan çıkıp merdivenlere yöneldim. Sofranın kurulduğu yere geldigimde amcamın daha oturmadığını görerek rahatladım. Herkese bakıp hemen kuzenim berfinin karşısına oturdum. Bana nerdesin sen bakışı atıyordu. Bosver anlamında kafa salladım. Amcam oturduğunda hepimiz yemeye başladık. Aslında ben bu eve geldigimden beri çok yemek yiyemez oldum. Utanıyordum onların yanında sığıntı gibi yaşıyordum. Amcam ne kadar bunun böyle olmadığını söylesede yengem onunla aynı fikirde degildi. Bana hep iğrenerek bakıyordu. Simdi diyeceksiniz ki niye o evdesin o halde. Mardinin töreleri vardı babam öldüğü için amcamın yanında evlenene kadar kalmam gerekiyordu. Ben ne kadar istesemde amcam okumama da izin vermemişti daha doğrusu yengemin dolduruşuna gelip göndermemişti. Yoksa ege üniversitesinde hemşirelik kazanmıştım. Daha kayıtlar devam ediyordu aslında ama amcamı ikna edemiyordum. Hem burdan kurtulmak istiyorum hemde kalmak istiyorum kısacası ne istedigimi ben bile bilmiyorumken amcamı nasıl ikna edebilirim ki. Şimdi neden gitmek istemiyorsun diye soracak olursanız. Benim kalbim amcamın ortağının oğlu aynı zamanda Hacıoğlu aşiretinin gelecekteki ağası Aras Hancıoglunda 14yaşından beri aşığım ben ona ama onun benim adımı bile bildiğinden emin degilim. Evde çalışan berivan ablanın sesini duymamla düşüncelerimden sıyrıldım.
-Ağam Hancıoğlu aşiretinin ağası ve oğlu gelmistir.
-Tamam berivan salona al geliyorum.
Amcam ve berivan ablanın konuşmalarını duyunca beni heycan basmıştı. Çok sık gelmezlerdi bize uzun zamandır da görmemiştim sevdamı. Çok özlemiştim onu. Amcamın ayağa kalkmasıyla bende kalktım herkes garip garip baksada müsaade isteyip mutfağa gitmeye başladım. Daha fazla sofrada oturursam yengem biseyleri fark edebilirdi ve bu benim için hiç iyi olmazdı. Bu evdeki tek sırdaşım tek arkadaşım olan berivan ablanın yanında istediğim kadar heycanlana bilirim. Mutfağa girdiğimde berivan abla bana dönüp
-Hadi yine iyisin geldi senin ki deyip güldü.
-Allahını seversen sus berivan abla biri duyacak şimdi koskoca aras ağadan bahsediyoruz yerin kulağı var.
-aman kız kim duyacak mutfağa kimse gelip git.... cümlesini bitiremeden arkama bakıp kaldı.
-ne oldu berivan abla iyi misin? dedim cevap vermeyince dönüp baktığı yere baktığımda karşımda gördüğüme sevinsem mi yoksa sinirli ifadesinden korkasam mı bilemedigim Aras Hancıoğlu vardı...
