Vooroordeel - Deel 1 Passie op het HBO Serie

Deel 60

Ik loop richting de deur. Mijn lichaam voelt ineens heel erg zwaar. Was dit wel echt een goed idee? Nu kan ik toch niet meer terug.

'Moet ik open doen?' vraagt Denise als ze bij me komt staan.

'Nee het gaat wel' zeg ik tegen haar.

Ik adem een paar keer rustig in en uit. Dan pak ik de deurklink vast en doe de deur open. Dylan kijkt me aan. Ineens lijkt het alsof het hele jaar dat we apart waren niet heeft plaatsgevonden. Hij ziet er precies zo uit als een jaar geleden. Ik wil niet eens nadenken over het moment dat hij me alleen achter liet in mijn appartement. Ik zakte toen door m'n benen heen en heb de rest van de avond alleen maar kunnen huilen. Ik begreep het niet, het kwam zo onverwacht. Dat was de laatste keer dat ik hem had gezien, op de korte ontmoeting in de club na dan. 

'Hey' zeg ik.

'Hey Jess' zegt hij.

'Kom maar binnen' zeg ik en ik stap opzij om hem er langs te kunnen laten.

'Ik ben blij om je te zien' zegt hij als hij langs me loopt.

Dan stapt hij naar me toe om me een knuffel te geven. Het gaat zo snel dat ik hem niet voor kan zijn door achteruit te stappen. Het voelt raar om zijn armen om me heen te voelen. Zou ik iets moeten voelen nu? Want ik voel niks. Is dat raar? Komt dat door Reede? Ik heb zoveel vragen aan mezelf die ik niet kan beantwoorden. Het enige wat ik voel als hij me aanraakt is de pijn die hij veroorzaakt heeft toen hij me een jaar geleden alleen achter liet met het gevoel dat ik niet genoeg was voor hem.

Als hij me los laat loop ik voor naar de bank. Dylan zegt gedag tegen Denise en gelukkig zegt Denise normaal gedag terug tegen hem.

'Het spijt me echt heel erg van op school Denise. Ik had dat nooit mogen doen. Ik was echt een puinhoop en ik was in paniek. Ik weet dat je Jess alleen probeerde te beschermen. Het idee dat je haar tegen mij moest beschermen zorgde dat er iets in mij knapte. Het is geen excuus, alleen een uitleg. Het spijt me echt heel erg' zegt hij.

'Het is oké, ik ben blij dat je nu weer een beetje normaal doet'

Ik ga samen met hem op de bank zitten. Denise was al op een stoel gaan zitten zodat we niet te dicht op elkaar moesten zitten.

'Heb je de brief gelezen?' vraagt hij aan mij.

'Denise heeft hem gelezen. Ik wilde je liever zelf spreken' zeg ik.

'Oh, oké' zegt hij.

Hij kijkt een beetje zenuwachtig om zich heen.

'Dus' zeg ik. 'Waarom wilde je me spreken?'

'Ik mis je' zegt hij.

Denise lacht zachtjes. 'Wauw' zegt ze.

'Denise.....' zeg ik. Ik wil wel dat ze hier bij is maar ik wil niet dat haar aanwezigheid het juist ingewikkelder gaat maken.

'Ja, ja, sorry oké. Ik dacht alleen dat hij dat had kunnen bedenken voordat hij z'n lul achteraan liep'

'DENISE.....'

'Ugh...' reageert ze.

'Callum is al bij de parkeerplaats maar hij wacht zolang het nodig is' zegt ze dan.

Wat moet ik hier nou mee. Ze gaat me duidelijk niet rustig een gesprek laten voeren.

'Wil je anders alvast bij hem wachten? Dan heb je wel leuke afleiding'

'Ochjeej, heeft Denise een leuke jongen gevonden?' lacht Dylan. 

Hij doet zo nonchalant, alsof er helemaal geen tijd voorbij is gegaan sinds we elkaar voor het laatst gezien hebben. Alsof zijn rare gedrag nooit gebeurd is. Hij doet normaal. Wat eigenlijk best vreemd voelt op dit moment.