Doğal Afetim. (changri)

1.Bölüm

"Başarı sadece okul veya diğer şeyler değil. Başarı sınav, ödev ve yüksek not değil. Başarı sadece okul değil, başarı her yerde. Bir oyunda ya da diğer tüm herşey de. Seni de çok iyi anlıyorum. Ailen sırf okuman için başarısız olacağını söylüyor. Aslında okusan evet hayatını kurtarırsın ama okumasan bile yine kurtarabilirsin. Son kez söylüyorum güzelim, başarı sadece okul değil. Başarısızlık da sırf yapamadığın bir şey değil." Karşımda ki ergenliğine yeni yeni giren genç kızla konuşuyordum. Ailesinin ağır baskısı, okul nedeni ile en sonunda dayanamayıp yanıma gelmişti.

Onunla konuşmuş, başarının sadece okul olmadığından bahsetmiş ve biraz olsun rahatlamasına yardım etmiştim.

"Teşekkür ederim yerim unnie. Cidden..Tüm bunlar çok iyi geldi. Artık eve gidip rahatça uyuyabileceğim." Gülümseyip kafa salladım. "Ben bişi yapmadım, sadece beraber üstesinden geldik." Deyip devam ettim.

"Bu arada okula 2-3 gün ara ver, güzelce dinlen, kafamı güzelce de topla. Ödev falan da varsa ara ara yap. Sana bişi olsun istemem." Ayağa kalkıp ona sımsıkı sarıldım. Ondan ayrılırken "ve ailene de söyle bunları, ve dediklerimi de unutma." Onu yolcu edip yerime geri dönerken telefonum çalmaya başlamıştı. Masanın üzerinde titreyen telefonumu elime alıp açtım.

"Alo?"

"Huh, şükür tanrım. Yerim seninle önemli bişi konuşmam lazım yanıma gelebilir misin?" Müdür neden aramıştı ki beni? Önemli bir şey mi olmuştu? Tamam deyip kapattım ve odamdan çıkıp müdürün yanına gittim.

Kapıya bir kaç kez vurup müdür den gel komutunu alınca kapıyı açıp içeri girdim. "Daha fazla uzatmadan söylüyorum yerim, tahinin çıktı." Ne?! Tahinim mi?! Ama buraya 9 ay önce geldim?! Erken değil mi?!

"İyi ama neden?" Dememle müdür ayağa kalktı.

"İlk otur, öyle anlatacağım." Dediğinde arkamda duran koltuğa oturdum. Müdür'de karşımdaki koltuğa oturdu.

"Hani buraya gelen müfettiş vardı ya geçen hafta?" Demesi ile başımı salladım. Evet, hatırlıyordum onu.
"O istedi. Senin burada çalışmana izin vermiyor." Ne demek o istedi? O kimde bunları söyleyebilir?! Sadece bir müfettiş bozuntusu!

"Bunu söyleyebilme hakkı var mı onda?" Sinirlerime hâkim olmaya çalışıyordum. Ki sadece çalışıyordum. Sakin falan olamıyordum.

"Ben buraya daha yeni geldim ve neredeyse 1 yılım olmak üzere! Ne demek 'müfettiş istedi.' Buraya onca hayalle gelmişken, insanların hayatlarını kurtarmaya gelmişken, tahinin çıktı nedir?" Sinirle yerimde doğrulurken o müfettişe içimden küfür ediyordum.

"Yerim! Sakin ol, tamam mı? Ben bir çaresini bulurum. Sen sadece tahinin'in çıktığı yere git. Orada çalış bir süre. Halledince seni çağıracağım." Deyip oda benim gibi ayağa kalktı.

Gözlerim sinirden ve bedenim sinirden titrerken odaya birileri girdi.

"Müdürüm?" En yakın dostumun, seungwan 'ın sesini duymamla dolan gözlerimi ona çevirdim. O ise elinde dosya ve olduğu yerde durmuş bize bakıyordu.

"Seungwan..yerim'i al ve sakinleştir. Sakinleşince onunla konuş." Seungwan elindeki dosyayı müdüre verip hemen yanıma geldi ve koluma girip yürümeme yardımcı oldu. Onunla beraber müdürün odasından çıkıp yan tarafta bulunan koltuklara oturduk.

"Yerim? İyi misin güzelim? Ne oldu?" Yanaklarımı ve saçlarımı bir anne edası ile okşayan arkadaşıma döndürdüm kafamı.

"Anlatacak mısın?" Bakışlarımı ondan kaçırıp, müdürün söylediklerini anlattım. Oda benim gibi müfettişe küfür ederken hem beni teselli etmiş, hemde benimle birlikte odamı toplamıştı.