De negentienjarige Imogen is de dochter van een invloedrijke en steenrijke zakenman. Ze wist dat niet alles waar hij zich mee bezig hield precies volgens de regels ging, maar ze heeft zich nooit bemoeit met zijn zaken. Daar was dan ook nooit een red...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De uren strijken voorbij en eerlijk gezegd heb ik een geweldige avond. Adam is grappig, charmant en ongelovelijk knap. Af en toe schuift er iemand kort bij ons aan tafel en maakt Adam een beleefd praatje, maar het grootste gedeelte van de tijd zitten we met z'n tweeën.
'Wat is dit eigenlijk voor een diner?' vraag ik nieuwsgierig.
We zijn ondertussen bij de vijfde gang aangekomen, het dessert. Dat is de gang waar ik al het hele diner naar heb uitgekeken.
'Een van de tientallen zakendiners die per jaar gehouden worden voor zakenmannen, ondernemers en investeerders. Het is vooral bedoeld om gewoon zoals altijd uiteten te gaan, maar het geld gaat naar een gekozen goed doel. Het lijkt onschuldig en nutteloos, maar het is ook bedoeld om je weer tussen de anderen te begeven en te laten zien dat je nog altijd overeind staat,' legt hij uit. Dan beginnen zijn ogen te fonkelen. 'En voor sommigen is het ook een manier om de partners te showen'.
Ik trek speels mijn wenkbrauw op als ik dat hoor. 'O, dus ik word hier als een of andere showpony neergezet om mee te pronken?'
Hij schudt lachend zijn hoofd. 'Nee, zo zit het niet'.
'Hoe dan wel?' vraag ik glimlachend door.
Ik kijk hem afwachtend aan en neem ondertussen een grote hap van mijn dessert.
Hij haalt nonchalant zijn schouders op. 'Het is om te laten zien of je bijvoorbeeld verloofd bent. Verloving kunnen banden tussen zakenpartners versterken of juist breken,' zegt hij. 'En soms is het wel gewoon om mee te pronken bij de anderen'.
Ik rol mijn ogen en laat dan mijn blik door de ruimte heen glijden. Er is een heel restaurant afgehuurd voor dit diner en er zullen enkele honderden mensen aanwezig zijn. Ik tuit mijn lippen en kijk Adam dan weer aan.
'Ken je al deze mensen?'
'Kennen is een groot woord,' zegt hij en hij tilt zijn vork half op. 'De meesten ken ik qua gezicht en naam en ik kan ze ook aan hun bedrijf koppelen, maar daar blijft het dan ook bij. Met sommigen heb ik wel goed contact, maar dan zullen er enkele tientallen zijn'.
Ik knik begrijpend. 'En kennen de meeste jou?'
Hij grijnst klein. 'Iedereen in deze wereld kent mij, Imogen. Ik ben een van de grote zakenmannen, net zoals jouw vader'.
'Maar ze kennen je niet écht. Ik bedoel, ík weet nauwelijks iets over je en ik woon nota bene met je in een huis'.
Hij trekt verbaasd zijn wenkbrauw op. Dan lacht hij en leunt achterover.
'Vraag maar wat je wilt weten'.
Ik ben verrast, maar besluit gebruik te maken van het moment. Ik veeg mijn mond af aan een servet en leg dan mijn bestek neer. Ik vernauw mijn ogen en leun naar voren, Adam diep in zijn adembenemende ogen aankijkend.
