Summer ( Season Series 1)

Chapter 40

Chapter 40

"Are you guys ready?" Tanong ni Miss Director, halata sa boses niya na kinakabahan siya.

"Miss Director, chill ka lang, okay? Ikaw pa yata ang mas kinakabahan kaysa sa amin, e," pang-aasar ko sa kanya. Nagtawanan naman ang mga kasama ko kaya binigyan niya ako ng isang masamang tingin.

"E, ano naman ngayon?" pagtataray nito kaya mas lalo kaming tumawa.

Ganito pala kabahan ang isang Director naming. Pati kami tinatarayan niya. Sabagay, mataray naman na talaga si Miss Director. Minsan lang nagiging mabait kapag tinopak siya. Ibang klase. Umiling ako't nilapitan siya pagkatapos inakbayan ko.

"We won't messed up, Miss Tori," I whispered as I moved away from her when the staff called us to prepare. Nginitian ko lang siya para hindi na siya kabahan. Pati tuloy ako kinakabahan.

Peste!

Nag-ayos na kaming lahat, hinahanda na ang sarili para sa mangyayari mamaya. Today is the day that we'be been waiting for. Alam kong hindi lang ako ang kinakabahan dito kung 'di pati na ang mga kasama ko. Pinapaypayan nila ang kanilang sarili na tila init na init sila sa suot nila. May mga humihinga ng malalim habang tumatalon at inaalog ang mga kamay.

This will be the first time to perform especially outside the country. This event is open for all people. Mapa-estudyante ka man o hindi, lahat pwedeng-pwede pumunta. Pagkabalita nila na magpeperform kami from Philippines, ubos na agad ang mga tickets.

Kaya tuwang-tuwa naman kami dahil doon at halos maglumpasay ang iba dahil naubos ang ticket. At ang mga perang nalikom nila para sa mga tickets ay idodonate nila ito sa ilang orphanage sa Pilipinas. Malaking bagay na rin 'yon dahil may matutulungan kaming mga bata.

"Nervous?"

Napatingin ako sa taong nasa tabi ko. Tumango ako saka bumuga ng hangin ilang beses habang inaalog ang mga kamay. Nanlalamig ang mga kamay ko at mabilis ang tibok ng puso.

"Yeah," tanging sagot ko na lang.

Hindi nagtagal ay nag-umpisa na kaya mas lalo akong kinabahan. Mahina kong sinuntok ang dibdib ko upang mabawasan ang kabang nararamdaman. Nag-umpisa nang magsalita ang narrator.

"Once upon a time, in a faraway land, a Young prince lived in a shining castle. Although he had everything his heart desired, the prince was spoiled, selfish, and unkind."

Tuloy-tuloy lang ang pagsasalita nito hanggang sa nagkaroon na ng mga music effects, nag-iba na ang mga kulay ng spotlights at nag-umpisa na ang mga linyahan. Hinihintay ko lang ang turn ko at inihanda na ang sarili sa labas kung saan nasa kwarto pa lang. Doon mag-uumpisa ang role ko.

I did it right without knowing the fact that there are so many eyes eyeing at me while performing. Somehow, it made me relax and enjoy the play. Every word, every action that I make, surely it was wholeheartedly.

Sa kada pagbalik at pagpalit ko ng mga damit hanggang sa muling paglabas sa backstage, natutuwa na lang ako sa ginagawa ko.

[They are entering the Theatre. Around 10 men. It was enemies.]

Napatigil ako sa pagsasalita ngunit agad ko ring tinuloy. Kahit alam ko naman na mangyayari ito, hindi ko pa rin maiwasang magulat. The enemies mens are here. I don't know what exactly their plan is, but one thing is for sure... they are here for Summer. Fortunately, I am not Summer. It was a different identity.

[It was not only inside. Two black Van are outside and many more men's in different streets.]

I almost cursed when Kate said those words. As if it tickles the bomb. Alam kong narinig din 'yon ni Kent dahil nakita ko na natigilan siya sandali. Gustuhin ko mang magsalita ngunit hindi pwede dahil may microphone na nakatapat sa bibig ko.