Black Love {Dramione Fanfiction}

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ: Part 21

ΠΡΙΝ 5 ΩΡΕΣ

Ερμιόνη Γκρέιντζερ
Έχω φτάσει στο δωμάτιο του Ντράκο και όταν βλέπω το μαύρο φόρεμα με δαντέλα χαμογελάω δαγκώνοντας τα χείλη μου ταυτόχρονα. Είμαι έτοιμη να το φορέσω όμως η φωνή της Αστόρια με σταματάει σε όλα. Γυρίζω το κορμί μου προς τα πίσω και την κοιτάζω άφωνη.

"Λυπάμαι τόσο πολύ που πρέπει να ακυρωθούν όλα τα σχέδια για το ερωτευμένο ζευγαράκι απόψε." λέει με διαβολικό χαμόγελο ενώ αρχίζει να με πλησιάζει

"Αποφάσισες να εμφανιστείς;" ρωτάω με ειρωνικό ύφος

"Ναι και θα εκπλαγείς με το πόσο ορεξάτη γύρισα." απαντάει καθώς έχει φτάσει μπροστά μου

"Καλύτερα να φύγεις. Δεν θέλω καβγάδες και ανησυχίες. Είναι Χριστούγεννα." της λέω και αυτή με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω

"Δεν χρειάζεται καν να σκέφτεσαι έτσι. Και ξέρεις γιατί;" το ύφος σκύλας που παίρνει με εκνευρίζει

"Γιατί;" ρωτάω με περιέργεια

"Επειδή δεν θα νιώθεις τίποτα." είναι η τελευταία λέξη που ακούω από το στόμα της και το μόνο τελευταίο πράγμα που μπορώ να αντικρίσω πριν κλείσω τα μάτια μου και πέσω σε βαθύ ύπνο είναι να ανοίγει την παλάμη του δεξιού της χεριού απέναντι μου όπου απάνω υπάρχει σκόνη. Φυσάει και η σκόνη πέφτει πάνω στο πρόσωπο μου. Την εισπνέω με αποτέλεσμα να πέσω σε βαθύ ύπνο.

ΤΩΡΑ

Πόσες ώρες κοιμάμαι; Είναι η ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου μόλις τα μάτια μου ανοίγουν από αυτόν τον βαθύ ύπνο. Θυμάμαι τα πάντα. Μπορώ να θυμηθώ τον Χριστουγεννιάτικο χορό στο Χόγκουαρτς και τον Ντράκο καθώς με κρατάει από την μέση, χορεύοντας και οι δύο στον ρυθμό της μουσικής να μου δίνει ένα απαλό φιλί στα χείλη. Επίσης, θυμάμαι να πηγαίνω στο δωμάτιο για να βρω την έκπληξη που μου έχει ετοιμάσει αλλά εκεί συνάντησα την Αστόρια. Στα χέρια της υπήρχε σκόνη σε μαύρο χρώμα. Μου έκανε ξόρκι βαθύ ύπνου. Τα μάτια μου δεν έχουν ανοίξει ακόμα καλά. Μπορεί να τα θυμάμαι όλα αυτά αλλά βασανίζω το μυαλό μου προσπαθώντας να τα κάνω εικόνες. Προσπαθώ να σηκωθώ στα πόδια μου όμως δεν μπορώ. Είμαι δεμένη με αλυσίδες. Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά καθώς κοιτάζω γύρω μου τον χώρο στον οποίο βρίσκομαι. Είναι ένα παλιό δωμάτιο με ένα κρεβάτι όπου ποτέ δεν θα κοιμόμουν πάνω του. Τα μάτια μου αντικρίζουν και ένα παράθυρο σπασμένο όπου μπαίνει κρύος αέρας μέσα. Κρυώνω. Μόνο ένα κρεβάτι υπάρχει. Η πόρτα ανοίγει και εμφανίζεται η Αστόρια.