Homeless Boy

07 - Business, Not As Usual

'We hadden de onderdelen voor minimaal vijf procent minder kunnen krijgen, maar nee, je neemt hier genoegen mee!' roept mijn vader naar mij. 'Luister pa, ik heb geen idee waarom je je hier nu zo over opwind. Je hebt zelf aan de tafel gezeten met hen en mij toen we de onderhandeling deden. Dit is precies wat we hebben besproken,' zeg ik geïrriteerd.

Ik zie mijn vader gaan zitten aan de andere kant van mijn bureau. 'Sorry, daar heb je een punt,' zegt hij zuchtend. 'Je ziet er moe uit pa, alles goed tussen jou en ma?' vraag ik oprecht geïnteresseerd. Even wend hij zijn blik af naar het raam.

'Nee tussen je moeder en mij gaat het goed,' zegt hij terwijl hij mij weer aan kijkt. 'Ik maak mij meer zorgen om het bedrijf,' vervolgt hij. 'Pa, dat is jouw zorg niet meer, dat is mijn zorg nu. Geniet toch eens van je pensioen,' zeg ik. 'Dat wil ik wel, maar ik heb dit bedrijf vanaf de grond af aan opgebouwd. Ik wil het niet ten onder zien gaan,' zegt mijn vader.

'Je bedoeld dat het even wat minder gaat met de verkoop? De winter komt er aan dan is het logisch,' zeg ik in een poging de slechte resultaten van de afgelopen tijd te verdedigen. 'Daar moet ik je gelijk geven, maar sinds Harley Davidson een nieuw model heeft uitgebracht dat direct concurreert met onze Karin gaat het bergafwaarts,' zegt hij.

Hij heeft gelijk. En dat weet hij. 'Daarom is het ook zo belangrijk dat de Lucille zo snel mogelijk in productie gaat,' zeg ik. 'Wanneer staat dat gepland?' 'Over 2 weken,' 'Zijn er al bestellingen?' 'Een stuk of 20,' 'Zijn er al advertenties?' 'Op de radio en in bushokjes wel,'

'Denk groter, billboards, Tv-advertenties,' zegt mijn vader. 'Weet je wel hoeveel dat kost?' zeg ik hem onbegrijpend. 'We verdienen miljoenen per jaar. Het is maar een tip,' zegt hij met een knipoog. Hij grijnst en staat op. 'Je wilt wel graag, dat zie ik aan je en dat waardeer ik, maar soms heb je nog wat sturing nodig. Het is een advies, het is aan jou wat je er mee doet,' zegt hij terwijl hij zijn jas dicht doet.

'Kom je van de week weer een keer eten bij je moeder en mij?' 'Is goed pa, we houden contact,' zeg ik met een zucht. Zonder dat ik wat terug krijg loopt hij mijn kantoor uit. Ik loop achter hem aan in de verwachting nog een nabrander te krijgen. Maar nee. 'Tot ziens meneer McLeaf,' zegt Susanne. Ook zij krijgt geen reactie.

'Laat hem maar,' zeg ik tegen Susanne terwijl ik tegen de deurpost aan leun. 'Het was weer gezellig hoorde ik,' zegt ze spottend. 'Hij bedoeld het goed maar hij drijft mij elke keer in een hoekje. En dan weet hij dat hij gelijk heeft en dan komt er zo'n ontzettend irritante kant van hem naar boven,' zeg ik om even stoom af te blazen. 'Het zijn goede adviezen en ik heb er ook wel wat aan, maar hij kan het ook anders brengen,' zeg ik.

'Als ik jullie zo hoor af en toe snap ik dat volledig,' zegt ze. Ik glimlach en dan voel ik mijn smartwatch af gaan. Aan de trilling te voelen een SMS'je. Even slaat mijn hart een sprongetje over. Het zal toch niet?

Ik pak mijn telefoon er bij en open mijn berichten. Ik open gelijk het bovenste bericht als ik de naam Julian zie verschijnen.

Van: Julian, 16 januari, 1:30 pm
Bericht: Kunt u mij ophalen in het park. Ik voel mij niet veilig. Julian.

Een golf van vragen overvalt mijn hoofd. Niet veilig? Hoezo niet veilig? Wat is er gebeurt? Ik kijk op naar Susanne, die zich al weer in haar computer heeft gestort. 'Suus,' zeg ik om haar aandacht te trekken. 'Wat heb ik vanmiddag nog aan afspraken staan?' 'Even kijken hoor,' zegt ze terwijl ze op haar computer de agenda erbij pakt. 'Vandaag niets, morgen ook niets bijzonders,' zegt ze.

'Okay, dan neem ik de middag vrij, zeg ik, haar verbaasde blik negerend. 'Wil je mijn telefoontjes aannemen, doorgeven dat ik morgen terugbel en een terugbel verzoek naar mij mailen?'  vraag ik haar. Ze knikt instemmend. Ik loop terug mijn kantoor in, klap mijn laptop dicht en trek mijn lange stoffen jas over mijn coltrui aan.