All This Love

Κεφάλαιο 2

Ιφιγένεια

Περπατάω με βήμα σίγουρο. Ο ήχος από το τακούνι της αρβύλας μου, μου δίνει περισσότερο θάρρος και αυτοπεποίθηση. Σαρώνω με το βλέμμα μου τον χώρο γύρω μου. Μερικοί περιμένουν τις αποσκευές τους, άλλοι περπατάνε γρήγορα για να προλάβουν την πτήση τους ενδεχομένως, άλλοι βιάζονται για να πάνε στο σπίτι τους, στην οικογένεια τους και εγώ...

Κατεβάζω ελαφρώς τα γυαλιά ηλίου μου που φοράω και ψάχνω με το βλέμμα μου έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Τον μοναδικό άνθρωπο που γνωρίζει για την επιστροφή μου και για τον λόγο που βρίσκομαι εδώ.

Μειδιάζω με το που την βλέπω. Έχει αλλάξει αλλά ταυτόχρονα για εμένα παραμένει ίδια. Αντιθέτως, αυτή με το που με βλέπει κοκαλώνει. Μοιάζει σοκαρισμένη. Λογικό... Τέσσερα χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που με είδε και την είδα.

Μετά εξαφανίστηκα.

«Γύρισες» με πιάνει από τα χέρια και με αγκαλιάζει.

«Γύρισα» της απαντώ αναστενάζοντας και ανταποδίδω την αγκαλιά.

Με το μυαλό μου ανατρέχω στο τότε. Τότε, που ήταν όλα καλά, που ήμασταν ανέμελες και κάναμε σχέδια για το μέλλον. Δεν ήταν δύσκολο να πάρω αυτήν την απόφαση που πήρα, αλλά ήταν δύσκολο να αποχωριστώ τους ανθρώπους μου... Οικογένεια, φίλοι, συνάδελφοι και... Ήταν πολλοί οι παράγοντες που μου έβαζαν δεύτερες σκέψεις για αυτό που πήγαινα να κάνω. Το αρχικό σχέδιο, ήταν να φύγω για μεταπτυχιακό και να επέστρεφα αμέσως γιατί τότε, δεν ήθελα ή μάλλον δεν άντεχα να είμαι μακριά από την Ελλάδα, μακριά του. Όμως, τα δεδομένα άλλαξαν στην πορεία και αυτά με την σειρά τους άλλαξαν και εμένα.

«Πως είσαι;» ακούω την φωνή της Δανάης από δίπλα μου και γυρίζω το κεφάλι μου προς το μέρος της. Είναι συγκεντρωμένη στον δρόμο μπροστά της και είναι κάπως... Αγχωμένη;

«Νιώθω λες και επέστρεψα σπίτι μου Δανάη. Νιώθω ασφαλής» παρατηρώ τους ώμους της να χαλαρώνουν, ωστόσο εξακολουθεί να είναι συγκεντρωμένη στην οδήγηση και στον δρόμο που απλώνεται μπροστά της. 

«Είναι επειδή όντως επέστρεψες σπίτι σου» μου λέει εν τέλει «Πάντα εδώ θα είναι το σπίτι σου. Όπου και να πας πάντα εδώ θα επιστρέφεις ρε Ίφι» και εν μέρει έχει δίκιο.

«Τμήμα ανθρωποκτονιών ε;» 

«Αμέ! Το μόνο που απομένει για να αποκτήσω ένα θεσπέσιο βιογραφικό, είναι να σε έχω για ανώτερη μου» μου λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου.