Ben Derin.
Küçük bir kasabadan kocaman şehre geldim üç yıl evvel. Bu yabancı şehirde silinip gideceğimi düşünürken yedi tane mükemmel insanla kesişti yolum. Onlar ailem oldu. Annem oldu, ablam oldu, her şeyim oldu. Ailemizden uzakta kurduğumuz dost...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
#Billie Eilish, Vince Staples - &burn
ÖNCEKİ BÖLÜMDEN...
Bütün yükümü Ozan'ın omzuna vererek onun arabasına kadar geldik. Buraya kadar yaşananları bölük börçük hatırlıyordum. Asıl hatırlamadığım kısım ise Ozan'ın arabasına bindikten sonra olanlardı.
Ne olmuştu olaylar nasıl gelişmişti bilmiyordum. Yoğun yumuşatıcı kokusuna karışmış alkol kokulu temiz nevresimlerin içinde olduğumu anımsıyorum. Yumuşacık yatakta kedi gibi mırıl mırıl sesler çıkararak kendime gelmeye çalışırken kulaklarıma dolan güçlü erkek sesi keskin bir bıçak gibi yarmıştı uykumu.
"Günaydın hocaların en uykucusu. Şimdiden dersimiz yarım saat gecikti."
🧸🧸🧸
Tüm bu keşmekeşliğin arasında macuna dönmüş beynim çalışmaya başladı ve gerçek dank etti sonunda. Zindandan bozma yurt odamdaki daracık ranzamın alt katında değildim ben. Kral süitindekilere benzeyen büyük bir yatakta ve görebildiğim kadarıyla kaliteli bir dekorasyona sahip bir odada ve de başımın belası Ozan'ın tam karşısındaydım.
Endişeyle yatakta doğrulduğumda üzerimdeki pike sıyrıldı ve çıplak omuzlarım ortaya çıktı. Devamında göreceğim şeylerden korkup, Ozan'ın varlığını da hesaba katarak, pikeye sıkıca sarılıp kendime siper ettim. Hayal kırığıyla gözlerimi kapatıp derin bir nefes verdim.
Hayır ya!
Ucuz yerli dizilerdeki gibi böyle klişe bir şey başıma gelmiş olamazdı. Hem de en olmayacak kişiyle. Bir de karşıma geçmiş ders falan zırvalıyordu.
"Bir sorun mu var?" diye sordu Ozan muzipçe. Kendi derdimden onu düşünmeyi bir süre ertelemiştim ama maşallah hiç unutturmuyordu kendini. Dün gece olanları gram hatırlamadığıma göre çok da başarılı değildi demek ki!
Ona cevap vermeden pikeyi yukarı çekip durumun ne kadar vahim olduğunu anlamak için pikenin altına kaçamak bakışlar attım ve gördüğüm görüntü karşısında rahat bir nefes verdim. Üzerime bol gelen geceliğin askıları düşmüş neyse ki. Asayiş berkemaldi. Düşündüğüm şey olmamıştı. Ben de ne fesadım canım! İki kadeh içki içip sarhoş olunca Don Juan'ların kucağına atlanmazdı zaten. Dizilerde kitaplara olurdu o. Fakat kaçırdığım bir nokta vardı. Üzerimdeki gecelik bana ait değildi ve en önemlisi ben neredeydim? Otel desem? Yok. Daha çok ev gibi bir havası var buranın. Peki Ozan'ın ne işi vardı yanımda? Dün gece olanları bir gözden geçirdim. Daveti, ödül törenini, Arda'yı, barda yarınlar yokmuşçasına döktürdüğümü ve Ozan ile büyük kapanışa kadar her şeyi tüm netliğiyle hatırlıyordum. En son Ozan beni yalvar yakar yurda bırakmak için arabasına bindirmişti. Oradan sonra film kopuyordu bende. Sızmışımdır muhakkak. Çok içince kütük gibi devriliyordum zira. Millet oraya buraya kusar ya da rezillik çıkarırken ben efendi efendi sızan tiplerdendim fakat bu sefer bu özelliğim başıma iş açmıştı belli ki. Yurt yerine kim bilir hangi cehenneme gelmiştim. Ve sorumun cevabını almak için maalesef Ozan kişisiyle muhatap olmam gerekiyordu.
