Vooroordeel - Deel 1 Passie op het HBO Serie

Deel 69

'Je moet wel wat sneller lopen hoor, anders is het jouw schuld dat we te laat komen' roept Dylan over zijn schouder.

'Mijn schuld?!? Jij was de weg kwijt!!' zeg ik tegen hem terwijl ik sneller ga lopen zodat ik hem in kan halen.

'Sneller!' roept hij als hij me aan ziet komen en zelf nog sneller gaat lopen.

Hij begint te rennen. 'Haal me in dan, dan zal ik wel op avondeten trakteren' roept hij.

'Mijn conditie is veel beter dan de laatste keer dat je me zag hoor' roep ik als ik hem bijna heb ingehaald.

'Ja maar jij weet toch niet waar je heen moet'

'Ja dág!' roep ik als ik bijna naast hem ren.

Hij draagt zijn telefoon met één hand, die kan ik wel afpakken. Ik probeer snel zijn telefoon te pakken.

'Hé!' roept hij lachend als ik er nu vandoor ren met zijn telefoon. Hij gaat nu nog harder lopen.

'Volgens mij heb ik eten van je tegoed' zeg ik als hij net na mij aankomt bij de auto.

'hmm, guess so' zegt hij met een lach op zijn gezicht.

'Zullen we maar snel naar het ziekenhuis gaan, mijn ouders wachten daar op ons zodat we met z'n alle naar binnen kunnen gaan'

We stappen snel in de auto en Dylan rijd twee keer net door rood zodat we op tijd zijn. Normaal reed hij altijd heel erg voorzichtig en zou hij nooit zoiets doen. Hij is kennelijk niet de enige die veranderd is. Ik mocht de muziek kiezen en kennelijk hebben we nog steeds dezelfde smaak. Hij kan alles meezingen wat ik op zet. We kunnen allebei voor geen meter zingen maar dat heeft ons vroeger ook niet tegengehouden om luidkeels mee te blèren met de muziek.

'Oh shit' zegt Dylan als we de parkeerplaats op rijden. Hij zet de muziek zachter en ik kijk hem vragend aan.

'Wat is er?' vraag ik bezorgd.

'Is dat niet zijn auto?' vraagt Dylan aan mij.

Ik kijk achterom en ik zie inderdaad een lichtblauwe Chevrolet Camaro.

'Kut' is mijn enige reactie.

'Misschien is hij niet de enige met zo'n auto. En anders komt het ook wel goed. Mijn ouders staan al bij de ingang te wachten. Je weet hoe pa is. Als hij ziet dat je wordt lastig gevallen dan flipt hij waarschijnlijk net zo erg als ik'

Ik moet lachen als ik terugdenk aan zijn vader. Hij is een bijzondere man. Hij lijkt groot en stoer maar hij heeft een klein hartje. Toen ik hem voor de eerste keer zag vond ik hem heel intimiderend uit zien. Zijn moeder daarentegen is heel open, lief en zorgzaam. Pas toen ik zijn vader echt leerde kennen zag ik hoe goed zijn ouders bij elkaar passen.

'Laten we maar gewoon zo snel mogelijk naar binnen gaan' zeg ik als we uit de auto stappen.

'Ja is goed' zegt Dylan.

Net voordat we gaan lopen steekt hij zijn arm naar me uit zodat ik kan inhaken. Ik denk even niet meer na zoals hij me had aangeraden. Ik haak bij arm door de zijne en we lopen over de parkeerplaats.

Het is nog een stukje lopen naar de ingang. Van een afstand zien we zijn ouders al staan bij de ingang. Zodra ze ons zien zwaait zijn vader naar ons. Ik zwaai gelijk enthousiast terug.

Dylan lacht.

'Wat?' vraag ik al ik aan zijn arm trek zodat hij antwoord geeft.

'Niks. Je lijkt zo veranderd maar toch nog steeds hetzelfde. Is dat vreemd?'

'Nee, ik snap eigenlijk wel wat je bedoelt' zeg ik.

Ik kijk naar de andere kant van de ingang van het ziekenhuis. Ik spot gelijk het bekende zwarte leren jack wat ik nu eigenlijk niet wil zien.

'Uhm...kut.' zeg ik tegen Dylan en probeer zachtjes in die richting te knikken zodat het niet opvalt dat ik naar Reede wijs. Hij heeft me nog niet gezien en dat wil ik zo houden.

'Als hij je ziet loop je gelijk door naar mijn ouders oké, ze zullen je meenemen naar binnen en ik zal tegen hem zeggen dat dit niet het moment is' zegt Dylan terwijl hij zijn arm beschermend om me heen legt.

Ik knik naar hem. We zijn er bijna en dan kruist mijn blik die van Reede. Zijn ogen worden groot als hij van mij naar Dylan kijkt.

'Loop maar' zegt Dylan in mijn oor 'Snel'

Hij duwt me een beetje vooruit en ik loop snel naar zijn ouders. Ik zie de verwarring in Reede zijn blik en in mijn ooghoek zie ik Dylan naar hem toe lopen.

Dylan's ouders kijken me ook verbaasd aan. Ik knik in de richting van Reede en Dylan. 'Kunnen we snel naar binnen?' vraag ik aan hen zonder ook maar gedag te zeggen.

Rick, Dylan's vader lijkt het gelijk te begrijpen en slaat een arm om me heen om me door de schuifdeur naar binnen te begeleiden. Zijn moeder kijkt nog even om maar komt al gelijk achter ons aan.

Eenmaal binnen wachten we tot Dylan er aan komt.

'Is alles goed met je Jess lieverd?' vraagt zijn moeder.

'Ja, uhm. Dat is eh... hij is een lang verhaal waar we het niet over moeten hebben. Hij heeft hier niks te zoeken. Maar alles gaat goed met me. Het gaat goed op school en ik heb al een interessant stage aanbod gekregen wat ik aan wil nemen'

'Goed om te horen meis, je wordt gemist. Ondanks de omstandigheden zijn we blij om je weer eens te zien' zegt Rick.

'Ik schrok toen ik het hoorde over opa. Ik weet dat Dylan het idee had dat hij me niet moest lastig vallen in die tijd maar ik ben blij dat hij het nu wel heeft gezegd. Ik vind het zo naar dat hij daar alleen doorheen heeft moeten gaan. Natuurlijk heeft hij jullie maar ik had er graag voor hem willen zijn. Weetje, al is het als vrienden, ik zou er graag voor hem zijn. Jullie betekenen allemaal veel voor mij en dat zal nooit veranderen'

'We zijn blij om dat te horen lieverd. En wat knap dat er een stagebedrijf gewoon naar jou komt zeg!' zegt zijn moeder als ze me een knuffel geeft.

Al snel komt Dylan door de schuifdeuren. Ik kijk hem aan alsof ik er op die manier achter kan komen wat er gebeurt is. Ik wil het niet aan hem vragen. Dit moment zal al moeilijk genoeg zijn voor hem.

'Zullen we?' vraagt Dylan.

'Ja, lieverd had je...had je Jess verteld over de situatie?' vraagt zijn moeder.

'Ja' reageert Dylan.

'Ja, ik snap hoe ze er aan toe is. We hoeven haar niet te vertellen dat het uit is ofzo. We willen samen graag afscheid nemen. Als we daar elkaars hand voor moeten vasthouden hebben we daar beiden geen probleem mee. Niet alsof we dat niet gewend zijn' glimlach ik naar Dylan.

'Precies' reageert hij 'Kom maar dan' en hij steekt zijn hand naar me uit.

Ik had niet verwacht dat hij dat nu al wilde doen maar wat maakt het ook uit. Ik pak zijn hand vast en we lopen verder naar de kamer van zijn oma.