Schlau kurgusunun devamıdır.
Lütfen önce ilk kurguyu okuyunuz.
Ne zaman olacak bilmiyorum ama, eğer seni görürsem gözlerine bakacağım ve seni sevdiğimi söyleyeceğim.
Jeon Jungkook mini fic.
Yetişkin içerik bulundurur.
Sevgilim, Kalbinin atışını hissedemediğim şu saniyeler hızla geçip giderken, nefesimin kesilişi hala ilk günkü gibi. Seni ve sen yapan her şeyi özleyen benliğimi hissetmek artık zorlaşıyor. Seni ilk kez görüşümün ve gözlerimin gözlerine değişinin üzerinden tam 365 gün geçti. Özlemim hala aynı.
Ve ben hala seninleyim.
#jeonjungkook
"Kook, belki de kasabayı turlamalısın ne dersin?" Namjoon'un ses tonuyla irkildim ve gözlerimi daldığı yerden çektim. Fransa'nın kuytu bir kasabasında sessiz bir tatil yapıyorduk. Avrupa turnemizin ilk yarısı bitmişti ve bizde kendimize ödül vermek istemiştik.
Sanki yaşamak senin için bir ceza değilmiş gibi.
Tilkilerinden birkaçını beynimin içine bırakan sevgilimin sesini duyduğumda, yağan yağmuru izleyen gözlerimi sıkıca yumdum ve derin bir nefes aldım.
"Olabilir aslında hyung." Ona sahici ama bir o kadar da yalancı bir gülüş bahşetmek için omzumun üzerinden ağabeyime baktım. Kim Namjoon, benim idolümdü. Bu noktaya gelmemi sağlayan ve tüm korkularımı yenmemi kolaylaştıran adamdı. Daha küçücük bir çocukken onu görüp, onun gibi biri olmak isteyip bu işe bulaşmıştım. Bu yüzden en çokta onu üzmemek için hayatta kalmaya çalışıyordum. Yoksa o kollarımın arasından gittiğinden beri yaşamayı bırakmıştım.
"İyisin değil mi?"
"İyiyim hyung." Yüzümdeki yalancı gülüşle yanına adımladım. Omzuna elimi koydum ve iyi olduğumu belli etmek için omzunu sıkan elimle gülüşümü daha da gerçekçi kılmaya çalıştım.
İyi bir oyuncu oldun Jeon. Seni en iyi tanıyan ağabeyin bile iyi olduğuna inandı.
Ben de seni seviyorum sevgilim.
İçimdeki sesine yine içimden cevap verdiğim kadının kıkırtısını kulaklarımda işitiyordum. Bununla yaşamaya alışmıştım. Baştan deliriyor gibi hissediyordum; çünkü onun silüetini etrafımda görüyor, sesini beynimin derinliklerinde hissediyordum.
Tamam, kesinlikle delirmiştim. Ama bunu benden başka kimsenin bilmesine gerek yoktu. Çünkü ona ihtiyacım vardı. Onunla olmaya, bir zamanlar var olduğunu; hatta benim olduğunu bilmeye ihtiyacım vardı. Hala benim olduğunu bilmem gerekiyordu, yoksa yaşamaya devam edecek gücü kendimde bulamazdım.
Hala seninleyim sevgilim.
Deri ceketimi üzerim giyip, siyah bucket şapkamı kafama geçirirken çıktığım kapıyla beraber onun sesini duyduğumda duraksasam bile yüzümde mayhoş bir gülümseme oluştu.
Ben de sevgilim, ben de hala seninleyim.
#
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
