Vooroordeel - Deel 1 Passie op het HBO Serie

Deel 71

'Gaat het?' vraagt Dylan aan mij.

'Ja, een beetje. Het is moeilijk om te beseffen dat dit de laatste keer zal zijn maar het is wel een mooie herinnering' leg ik hem uit.

'Zolang het gaat kom ik hier elke dag. Binnenkort zal ze overgeplaatst worden naar een Hospice. Daar mogen we nog meer bij haar zijn en dan blijven we gewoon tot het einde' zegt Dylan.

'Dylan, dat zal vast erg zwaar zijn. Ik ben er voor je wanneer je maar wilt oké. Je hoeft hier niet alleen door te gaan'

'Dankje' zegt hij terwijl hij naar de vloer kijkt.

Ik geef hem een knuffel, die kan hij wel gebruiken. Zodra ik mijn armen om hem heen sla houd hij me stevig vast en ademt hij een paar keer hardop in en uit om rustig te blijven.

'Hoe is het nu eigenlijk met je ouders?' vraagt hij aan mij.

'Nou, mam is nu al een half jaar weg ofzo. Sindsdien heb ik haar nog twee keer gesproken, over de telefoon maar ik heb haar niet meer gezien. Ik vind het wel prima zo.'

'Huh? Hoe is dat dan gebeurt?'

'Het bleek dat ze al een hele tijd vreemd ging. Papa ging kapot toen hij erachter kwam en toen heeft hij haar er uit gezet. Sinds die tijd merk ik aan hem dat hij vrolijker is en beter in zijn vel zit. Alsof er een last van zijn schouders is gevallen. Het is nu ook veel gezelliger als ik een keer een weekend thuis ben. Stiekem hoop ik dat hij opnieuw op zoek gaat naar zijn eigen geluk en daar iemand voor vind. Ik heb het vermoeden dat hij dat niet doet voor mij maar ik wil juist dat hij weet dat ik dat echt niet erg zal vinden.'

'Gelukkig dat het allemaal is goed gekomen. Maar weet je wel waar je moeder nu zit, of dat ook niet?'

'Ik heb geen idee en het maakt me ook eigenlijk niet zoveel uit.'

'Ja snap ik. Ze was....ja...niet echt zoals een....moeder'

'Precies' zeg ik

'Zullen we maar wat gaan eten dan, dat heb je nog van me tegoed'

'Ja graag, ik heb zo'n honger!'

We lopen naar zijn auto toe en ik ben opgelucht dat ik Reede niet meer zie staan hier. Ik had ook niet verwacht dat hij hier rustig een aantal uur zou wachten tot we klaar waren.

Net als we in de auto stappen voel ik m'n telefoon trillen. Kut. Ik was totaal vergeten om Denise nog iets van me te laten horen.

'Het is Denise, ik moet even opnemen'

'Ja natuurlijk, neem je tijd. We kunnen nog even in de auto wachten' reageert Dylan.

Ik neem op.

'Hey, sorry dat ik niet meer teruggebeld heb. We zijn net klaar bij het ziekenhuis.'

'OMG Jess, ik maakte me zo'n zorgen. Doe dat alsjeblieft nooit meer. Misschien kan je de volgende keer een appje sturen ofzo. Maar hoe gaat het? Hoe was het in het ziekenhuis? Ben je nu nog met Dylan?'

'Wow' lach ik. 'Één vraag tegelijk alsjeblieft. Maar ja we zijn dus net klaar. Dylan zit hier naast me in de auto. Het was moeilijk om te beseffen dat dit de laatste keer was maar het is wel een mooie herinnering. Ze was vrolijk en blij om ons te zien.'

'Het zal vast zwaar geweest zijn om daar weg te gaan. Hoe is het met Dylan?'

Ik kijk hem even aan. 'Het gaat wel. Het is niet makkelijk maar ik heb hem ook gezegd dat ik er voor hem kan zijn als hij me nodig heeft'

'Ja hij mag altijd langskomen!' zegt Denise.

Ze zei het zo hard dat Dylan het kon horen. Hij glimlacht naar me.