His Sweet Little Secret

Prologue

He's a band vocalist.

I admire him.

He has a very sweet and soft voice.

I like it.

He's kind and good-hearted and has a good reputation.

I respect him.

He is DALE STORM.
and he is a BUENAVISTA.

Most especially he is.…

…IN A RELATIONSHIP…

I am Krizza Louise De Silva.

I am his Personal Assistant and

HIS SWEET LITTLE SECRET

-----------------------------------------------------------

Krizza Louise's POV

Tatawag na sana ako ng taxi nang may tumigil na sasakyan sa tapat ko. I know exactly na ito ang sasakyan ni Joshua kaya naman agad akong sumakay sa passengers seat nang mailagay ang dala ko sa likod ng kotse. Hindi ko na hinintay pang makalabas siya.

"Bakit ang tagal mo?" Sabi ko pagkasarado ng pinto ng kotse niya.

"May biglaang lakad si Joshua kaya nakiusap siya. I didn't know na ikaw pala ang susunduin," sagot niya na nagpatigil sa akin sa pagkakabit ng seatbelt. I know that voice.

Napalingon ako sa kaniya at hindi maintindihan kung ano ang sasabihin. Bigla akong kinabahan sa hindi malamang dahilan. Ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko.

"A-ahm I understand. Sana ay sinabi na lang niya para nakapagtaxi na lang ako," I said na halos pabulong at medyo nauutal.

"Yeah dapat nga," mahinang sabi niya pero sapat lang para marinig ko. Pakiramdam ko ay may gumuhit sa puso ko nang sabihin niya iyon.

I get my phone when I heard it ring at nakitang si Jewel ang tumatawag. Agad ko iyong sinagot at naramdaman ko naman ang pag-andar ng sinasakyan namin.

"I'm here already, I'll be there in a few minutes basta walang traffic beb," I said nang tanungin niya kung nasaan na ako.

"Nandyan na ba si Joshua?"

"Wala. Hindi siya ang sumundo sa akin," I said in a low voice.

"Eh sino?" Nagtatakang tanong niya.

"Si D-dale," bigla ay natahimik siya.

"Why?" Tanong niya ng makahuma.

"May biglaang lakad daw eh," I answered.

"Sige na dyan na lang ako didiretso sa resto," I said bago nagpaalam.

Inabala ko ang sarili ko sa cellphone habang nasa biyahe. Gusto ko sana siyang kausapin para sabihin ang tungkol kay Zeleina pero hindi ko alam kung paano sisimulan gayong nararamdaman ko na ayaw niya akong makita. Ni sulyapan ako ay hindi niya magawa.

Pakiramdam ko ay mas matagal pa ang 30 minutong biyahe mula airport haggang resto kaysa sa 16 na oras na biyahe mula US hanggang dito.

"How are you?" I asked trying to start a conversation.

"I'm better," he said, "without you," dinugtong niya.

Does he really need to tell me that?

"Good to know," I tried to say without stuttering. He really doesn't have an idea that we have a daughter.

Ilang saglit pa ay tumigil ang sinasakyan namin sa tapat ng resto. Hindi siya nag-abalang bumaba para ipagbukas ako ng pinto o kuhanin man lang ang dala ko sa likod ng kotse.

What am I thinking? Am I really expecting him to do that kind of things to me? At sa dami ng pagkakataon bakit ngayon agad kami nagkita?

"Thank you," sabi ko bago bumaba.

I was about to go to the trunk of the car to get my things nang bigla niyang paandarin ang sasakyan at paharurutin.

Masama ang loob na pumasok ako sa loob ng resto at hindi pinansin ang mga bumati sa akin. Agad akong pumasok sa office ni Jewel at doon naupo.

"What's with the face? May nangyari ba?" Takang tanong niya.

"Yung maleta ko. Naiwan sa likod ng sasakyan ni Joshua. Bwis*t kasing Dale yun. Bigla ba namang paandarin ang sasakyan. Nakakainis," tuluy-tuloy na sagot ko.

"Paano ko kukunin yun ngayon? Bakit ba kasi siya ang sumundo sa akin ha?! Inutusan pa eh ayaw naman nung tao. Nakakahigh-blood siya! Sobra!" Nanggagalaiting sabi ko.

"Ano bang kinagagalit mo? Na naiwan yung maleta mo o yung ayaw ka niyang sunduin?" Taas-kilay na tanong niya.

"Naiwan yung maleta ko! Yun!" That's what I said but suddenly felt that it's the fact na ayaw niya akong sunduin at makita kaya ako nagagalit. Bakit nga ba naman ako umaasang matutuwa siyang makita ako pagkatapos ko siyang iwan.

☆abby☆