KARANLIK YILDIZLAR

2. BÖLÜM: DÜŞÜNCELERİN İDAMI

Kelime hatalarını düzeltiyorum ama gözden kaçırdığım varsa affoluna. Bölüm sonundaki yazıları okumayı unutmayın❤️. İyi okumalar...

Bölüm şarkısı: Balmorhea- Remembrance

Kız pes etti; Adam düşünceleri tarafından idam edildi.

Yağmur sert ve hızlı damlalarını pencereye ahenkle vururken, şarkı söylüyor gibiydi. Bu şarkının sesini duyanlar ise oldukça az bir topluluktu ve bu topluluğun yıllardır üyesi olan genç adam, yine yerine geçip görevi gibi üstlendiği önceliğini almış, bu müziği dinleyerek beynini dinlendirmeye çalışıyordu. Genç adam elinde dumanı tüten çayıyla, camdan duvarı olan evinde yağmuru izliyor ve bundan oldukça fazla zevk alıyordu. Bugünlük, ela renkli göz hareleri kendilerini farklı bir renkten soyutlayarak kahverengini kâfi kılmışlardı.

Yağmurun cama vuruşu göz harelerine yansırken, adam izlediği ve duyduğu şeylerden çok beynindeki urganlarla intihar eden düşüncelerine odaklanmıştı. Boynuna ipi geçirmeyi başarabilen her düşünce öncelikle boşlukta sallanıyor, son saniyelerini bir tutam nefese muhtaç şekilde geçirmeyi umursamıyorlardı. Ama yapmaya kalkıştıkları her intiharda kendi ölümlerine sebep olamıyorken, beyninde onları misafir eden adamı bir adım daha ileriye taşıyor, küçük taburenin üzerine çıkmasına sebep oluyorlardı ve bu düşünceler fark etmeden onu kendi ölümüne itiyordu. Genç adam buna alışkındı. Alıştırılmıştı. Her gün kendi düşünceleri tarafından idam edilmeye alışmıştı. Yadırgamaya gerek duymadan zihninde kurduğu ölüm yolunda tekrar ilerliyor ne zaman asılarak nefessiz kalacağını ise hiç merak etmiyordu. Biliyordu çünkü, az kalmıştı, oldukça az..

Zihninde dönen çarklara nazaran yüzünde tek bir mimik dahi oynamıyordu genç adamın. Her gün düşünebileceği onlarca sorun varken, birkaç aydır bu düşüncelerinin yanına oldukça etkili ve beynini kemiren bir düşünce daha eklenmesi onun tüm gün huzursuz olmasına ve her gün daha etkili şekilde idam edilmesine sebebiyet veriyordu. Bugün, adam bu düşünce tarafından idam edileceğine oldukça emindi.

Düşünceleri, beynini kemirmeye devam ederken huzursuz olarak sigara içme ihtiyacıyla doldu. Sigaranın bu huzursuzluğunu zerre kadar gidermeyeceğine emin olması, kendini engellemek adına bir şey yapacağına kesinlikle işaret değildi.

Üzerinde dumanı tütmese de çayının hâlâ sıcak olması sigarasını tek başına içmeyeceğinin habercisiydi. Çayını hemen biraz ilerisinde bulunan küçük sehpaya bırakmış ve yine o sehpanın üzerinde bulunan sigara paketini ve çakmağını eline almıştı. Daha akşam aldığı ama neredeyse yarısı eksilen sigarasından bir tane dal çekerek kıvrımlı, kalın olmayan, koyu bir renge sahip dudaklarının arasına yerleştirdi. Sigarayı takip eden çakmağı, sigaranın ucunun yanmasını sağlarken adam ardı sıra derin bir nefes zehiri içine çekmişti. Bir nefeslik zehri içerisine çekerken yanakları içe çökmüş, gözleri kısılmış, kaşları hafif çatılmış, sigaranın ucu ise külleşmeye başlamıştı.

Derin ama bir nefeslik olan zehir önce nefes borusundan geçip, ahenkle ciğerlerine yayılarak sinsice organlarına sızmış ve adamın içini mesken tutmuştu. Adam bundan şikayetçi olmadığı gibi bir nefeslik zehir de halinden oldukça memnundu. Adamın izin verdiği kadarıyla mesken tuttuğu yeri, yine adamın son buldurmasıyla terk etmeye hazırlandı. Tekrar ilk geldiği yere dönmeye başlayan bir nefeslik zehir, yeterli olduğuna inandığı etkiyi ardında bırakarak yine nefes borusundan geçmiş, yavaş yavaş bu kez adamın burun deliklerine doğru yol almıştı. Adam, zehri burnundan ve ağzından orantılı şekilde bıraktığında, zehrin bu kez de geniş salona karışıp temiz havayı kirletmesine izin verdi.

Bir nefeslik zehrin tümünü dışarıya atan genç adam, rahatladığına dair tek bir etkinin olmasına şaşırmayarak umursamazca yutkundu. Çıkık ve oldukça güzel olan adem elması aşağı ve yukarı doğru hareket etmiş, dıştan bakanlara ise bu durum bir resim portresi kadar güzel, kusursuz ve muhteşem görünmüştü. Ama adam... Adam kusursuz olamayacak kadar günahkâr, bir portre olamayacak kadar gerçekti.