seni istedim çok bir şey değil

zayıf bir manifesto (?)

özgür olmak istedim, çok bir şey değil 

özgür hissetmek istedim, 

biraz  sevgi ve umut istedim bu cehennemvari hayattan ve toplumdan

çok bir şey değil... 

değil, değil mi? 

öyle olmaması gerekiyor çünkü, bu hayatın ızdıraptan ibaret olmaması gerekiyor

varoluşumu dillendirebilmem gerekiyor mesela, gözüm göklerde ayı hedeflerken ben buyum ve bunları istemekle geçti ömrüm diye bağırabilmem gerekiyor.

bırak bağırmayı fısıldayamıyorum, bırak fısıldamayı bazen hayalini kurması bile içimde tövbe çekme isteği uyandırıyor.

bu bir istek değil, bir dürtü, toplumumun bana vurduğu prangaların bir bütünü. neyin yansımasıyım ben bu hayatta, özgür değilsem neyim? bana gez diyorlar sokaklarda, kimse beni tutmuyormuş, bana karışmıyormuş. etimin en ufak açıklığında bana korkunç hissettiren erkeklerin bakışları ve yaşını almış kadınların besbelli yargıları altında özgür müyüm gerçekten? kimse bana karışmıyor mu? baskı illa ağır yaptırımlarla mı gün yüzüne çıkar? 

artık hayatın bir önemi var mı kestiremiyorum. istediğim gibi yaşayamayacaksam, birini severken utanacaksam, hep ay başını düşünüp böylesine sığ bir hayat yaşayacaksam bunların gerçekten bir anlamı var mı? tutkularımla bile baş başa kalamıyorum, kalamıyoruz, buna izin bile vermiyorlar, bu yazı bir şiir olacaktı ama kendimi o kadar tutamıyorum ki artık... güzel sözler sarfedesim gelmiyor bile. 

ben özgür olmak istiyorum artık, bana karışmadıkları bir hayat istemiyorum. gerçekten kendim olabilmek, kendime ait bir boşluk, şu evrende beni ben kılabilecek bir şeylerle içli dışlı olmak istiyorum. geleceğimi düşünürken üzülmek istemiyorum ben artık, geleceğe umutla bakabilmek istiyorum. kendimi bulmak istiyorum. 

ama buna izin vermiyorlar. 

henüz reşit olmamış ortalama bir kızın kısmen küçük düşünceleri bile siz büyük insanları bu kadar rahatsız edebiliyorsa sorun gerçekten ben miyim? yoksa sizin o aptal düşünsel sisteminiz mi çok kırılgan? keşke aynaya bakıp kendinizle yüzleşebileceğiniz cesaretiniz olsaydı da biz her gün sizinle yüzleşmek, size göğüs germek zorunda olmasaydık. 

keşke,

gerçekten keşke

bu kadar aptal olmasaydınız. 

belki böylece gençliğimiz bizim olurdu. belki böylece yaşama dair, sizin boktanlaştırdığınız güzel ve muhteşem hayata dair bir umudumuz olurdu. keşke sizden kaçmak zorundaymış gibi hissetmeseydim, hissetmeseydik. keşke din, siyaset, koca koca liderler ve düşüncelerimiz sizi bize bu kadar düşman etmeseydi. keşke bunları düşünmek zorunda olmasaydık. 

artık toplumun en küçük biriminden tutun tanımadığımız topluluklara kadar her yerde yargılanmaktan ne kadar çok yorulduk biliyorum. bilmiyorum pes mi etmeli yoksa savaşmalı mı bu yoz düzene karşı. ne hissetmeli ne düşünmeli bilmiyorum. nice fikirlerim var buraya bile yazmak istemeyecek kadar sansürümden geçen. bunu okuyan herkesin var, biliyorum. 

başka beyinlerle savaşamazsınız, cehaletle savaş cidden bizim gibi etki alanı küçük gençler için çok zor. ama sansürsüz bir düşünce ortamı yaratabilirsiniz kendi beyninizin içinde. belki bu yardımcı olur. belki kendimizi böyle buluruz.  

bu saçma sapan yazıyı neden yazdım bilmiyorum, yayınlayacağım ama kaldırmam çok olası. o yüzden ben henüz bu yazıyı kaldırmamışken okuyabiliyorsan sen bu yazıyı, (kim olduğunun ya da bu kısa yazının neresinde kendini bulduğunun bir önemi yok) seni anlıyorum ve inan bu dünya için değerlisin. 

kendini sev, nefretin kimseye bir getirisi yok. muzdarip olduğumuz bu kötü düşünceli sığ insanlarla bile sevgiyle savaş, bazen de nefesini boşa harcama çünkü nefretleri yüzünden seni duyamayabilir veya kibarlığını başka şeylere yorabilirler. hayat herkes için bir savaş alanı, çok güzel bir savaş alanı. ama ben biraz yoruldum artık. yine de seni anladığımı dile getirmek için yazıyorum bu yazıyı. 

buraya kadar okuduysan çok teşekkür ederim. bunları herkese söylemem ama sen duymuş oldun.