Madem gökyüzüne bu kadar yakınız ,
O zaman neden hiç gökyüzüne bakıp hayal kurmayı denemiyoruz?
O zaman neden kaybettiklerimizi veya sevdiklerimizi gökyüzünde aramıyoruz?
Ya da neden bir günlüğüne dahi olsa her şeyden uzaklaşıp gökyüzüyle yalnız kalmıyoruz?
Çünkü korkuyoruz , gerçeklerle yüzleşmekten ,
Bizi üzecek veya hayal kırıklığına uğratacak herhangi bir şeyden,
Aslında herkes böyle değil mi zaten ?
Kimse gerçeklerle yüzleşmek istemediği için bu kadar yoğun,
Ya da kendileriyle baş başa kalmak istemedikleri içindir ,
Belki de bu şehir bu yüzden bu kadar zordur ?
İnsanlar ne istediklerini bilmedikleri halde deli gibi çalışıyorlar .
Oysa en kötüsü de ne istediğini bilmeden savaş vermek değil midir ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİMDEN GELDİĞİ GİBİ
ŞiirŞiir gibi yazılar fakat şiir değil daha çok şiir kısalığında bir düzyazı türü düşünerek değil o an nasıl hissediyorsam veyahut aklımdan ne geçiyorsa onu yazıyorum.
