Als ziektes je leven wordt

Nog 1.5 week

Niemand zag dat aankomen, uitgerekend hij die ziek wordt. Samen kunnen ze dit wel aan zou je zeggen, net als alle clichés luiden. Maar het was best wel duidelijk dat dat niet zo zou gaan. Hij was ziek, goed ziek zij kon het eenmaal weten.
Samen besloten ze de spullen pakken en naar huis te gaan. Ze had alvast de baas gebeld, uitgelegd hoe de situatie lag en ze heeft twee weken vrij gekregen. Vooral om afscheid te nemen maar ook om de mooie tijd nog samen te koesteren.
Want ze wist, dit zou snel gaan.
Vorige week waren ze net begonnen met het nieuwe onderzoek, hoe toepasselijk... maar helaas te laat voor Kas.

Iedereen is al in de rauw stemming terwijl hij er nog is. Gek het alvast voorbereiden op een afscheid. Je krijgt alvast bloemen binnen, soms ballonnen en heel veel kaarten. Zouden ze opnieuw iets sturen als hij daadwerkelijk weg is?

We hadden afgesproken om de laatste week leuke dingen te gaan doen. Hij wou nog naar het strand, de bloementuin en de dierentuin. Ik wou nog zoveel met hem doen, het liefste alles. We zouden deze zomer eigenlijk naar Azië gaan, maar dat zit er niet in.

Er moest ook nog zoveel geregeld worden, Kas wil graag zelf zijn uitvaart plannen. Hij weet hoe moeilijk dat is voor een ander, hij vind dat ook een goede reden om nog een keer naar de mooiste muziek te luisteren. Hoe hij er zo nuchter tegenaan kijkt snap ik niet. Het lijkt bijna alsof hij er al klaar voor is, alsof het er allemaal bij hoort. Dat het zo moet gaan en het al jaren bekend is.

Maandag zouden we naar het strand gaan, want dan is het lekker weer. Dinsdag een rustdag, woensdag naar de dierentuin en donderdag langs de bloementuin. Van mij mocht hij eigenlijk niet donderdag reserveren, hij wou het perse omdat hij zeker wou weten dat hij het nog kon zien. Hoe zeg je daar dan nee tegen? Niet dus.