Kırıkların İzi

~11~

Hoşgeldiniz kırıldığı yerlerden çiçek açtıran güzel insanlar..

《°•○°•○°•○☆○•°○•°○•°》

Dayanamıyorum.
O kadar çok yoruldum ki,
O kadar çok kırıldım ve bıktım ki hayattan.

Konuşamıyorum.
İçim parçalanıyor.
Sanki bir tiyatro oyunundayım ve her şeyi en arkadan izliyor gibiyim.
Kendi hayatıma alkış tutturuyorum tiyatro bitişi.

İzleyiciler birer birer ayrılırken salondan benim oturup kalmama şaşkındılar.

Ne bilebilirler ki ben hakkında?

Uzaklardan gelen biriyim şu koca kalabalık içinde: bir hiçim.

Varlığımın yokluğu kadar yokluğumun varlığı var.

Yokluk acıtmadı hiç bir zaman beni. Şu hayatımın gidişatı kadar.
Tepetaklak oluverirken şu tiyatro oyunun her bir karesinde, yalnızca izlemekle yetinebilmek acıttı canımı.

Ellerim arasında kalmayan su gibi akıp giderken avuçlarımdan damla damla, ağlamak en iyi şeydi o an için.

Günler geçip giderken savrulup dururken hiç bir zaman umudumu öylece solmuş halde bırakmamaya çabalıyor benliğim.

Kendimi bildiğimden beri yenilenirim. Umutlarımın her soluşunda, kalbim her kırıldığında ve göz yaşlarım yanaklarımı ıslattığı her vakit...
Hep yenilendim.
Ruhumu eskite eskite yenilendim.

Çocuk gibi olmayı seviyorum. Heyecanımı aşırıya kaçarak yaşamayı, mutluluğum ya da üzüntümü.. Her birini fazlaca tatmayı seviyorum.

Dünya üzerinde kimsenin bunu bozamayacağını göstermek istiyorum sanki. Her yenilenişim bir direniş aslında; her şeye, herkese karşı..

Ben kendime söz vermeye korkarım.
Evet bir başkasına söz veririm çünkü onlara söz veririsem eğer bu sözü tutacağım bildiğimdendir.

Ama kendime söz veremiyorum hiç.
Tutamam diye korkuyorum. Korktukça geriliyorum ve ağlayasım geliyor.

"Oysa başkasına söz veren kendisine neden veremesin ki?" Değil mi? Böyle düşünüyor olabilirsin tabi.

Her neyse işte. Kendime söz vermeye korkmama rağmen kendime bir söz verdim zamanında.

Her seferinde yenilen umutlarım, kalbimin altında yatan şey bu söz işte.

Çabalıyorum.
Gerçekten çok çabalıyorum.

Çok değil, kısa bir vakit önce sözümü tutamayacak gibiydim.
Nasıl da korktum öyle, oysa şimdi gülüyorum o halime.

Ben geldim karşınıza.
Yenilendim.
Ruhumu bir kez daha eskittim.
Ve ruhum antika olmuş birazcık :/
Antika ruhuma cilalar yetmiyor artık ama idare edeceğim bir süre daha..

292 kelime.

Hey merhaba.

Pek uğramıyorum buralara biliyorum ama unutmadım burayı.

Gerçi arayan yoktur yazılarımı ama olsun seviyorum bana iyi geliyor burası.

Geçen haftalarda cidden çok mutsuz hissediyordum genel olarak.

Bir mutlu bir üzgün günler geçti.
Üzüntüler daha fazlaydı ama olsun :/

Şimdi ise çok iyiyim.
Enerjim geri geldi 👀

Karantina süreci de çok yıpratıyor insanı. Umarım hepimiz olabildiğince iyi atlatırız şu süreci.

Bir daha ki bölümde görüşmek üzere.

UYARI!!!
Kendinizi sevmeyi unutmayın.

371 kelime.