trouble

11.

Je kent wel zo'n moment dat je met iemand samen loopt en je niks weet te zeggen, dit was zo'n moment.

Savannah liep naast me maar keek me niet aan, ze staarde voor zich uit. Ik wist ook niks te zeggen, moest ik nou boos zijn? Moest ik nou ineens doen alsof er niks gebeurt was?

'Pink, ik heb echt vreselijke dingen gedaan ik weet het.' Ik keek opzij en zag dat ze naar de grond keek. Ik zweeg en wachtte af. 'En het spijt me heel erg.' Ja dat kwam wel in de buurt van wat ik wilde horen. 'Kun je me ooit vergeven.' Ze probeert het wel, maar eerlijk gezegd wist ik het echt niet. Laten we even alles op een rijtje zetten:

*ze vertelde me dat de jongen van mijn dromen niet goed voor me was zodat ze hem zelf kon krijgen.

*ze whatsapte met hem en vertelde me dat het haar moeder was.

*ze had tegen iedereen gezegd dat ik raar was.

Wauw dat is wel een flink hoge score van slechte dingen. Ik dacht na, terwijl ik zag dat Savannah me vragend aankeek.

'Savannah ik...' 'Wacht eens even..' Ineens onderbrak ze me. 'Hoe wist jij dat ik hem berichten stuurde?' 'Van Kian..' 'Praat jij met Kian?!' Ze klonk jaloers, alweer. 'Uhm..' Ik moest het gewoon zeggen. 'Ja.' 'Hij vindt jou ook leuk hea?' Hoe moest ik dat nou weer weten, waarschijnlijk heeft ie me allang gefriendzoned. 'Ik weet het niet.' Savannah keek me aan met een rare blik die ik niet van haar kende. Ze zweeg en we kwamen eindelijk aan bij het kantoor. 'Hallo jongedames.' De krakende stem, de grote ogen, de rimpelige huid en de grote kromme neus. Ja aan haar gezicht te zien hadden we grote problemen. 'Dus jullie dachten dat het wel leuk zou zijn om een etensgevecht te houden?' Bij elk woord wat ze uitsprak vloog er wel een klodder spuug uit haar mond. 'Nou mevro...' 'STILTE!' Schreeuwde ze. Savannah was meteen stil en keek haar angstig aan. 'Jullie mogen de grond gaan schrobben in de kantine..' Bij elk punt wat ze opnoemde tikte ze met haar nagels op haar bureau. 'Ow ja, en jullie moeten deze week elke keer nablijven.' Ik haatte dit, elke dag met Savannah nablijven. Dat wordt een aboslute hel. 'En nu mogen jullie gaan, SNELLLL' We rende bijna weg omdat we zo erg schrokken, dit wordt GE-WEL-DIG.

We begonnen te schrobben en boenen en na een kwartiee waren we doodmoe en gingen we even zitten. 'Pink?' hoorde ik ineens een stem zeggen. 'Kian?' Kian liep naar me toe en lachtte. 'Wat doe je hier?' 'Ik moest nablijven en de grond schrobben vanwege het voedselgevecht dat we hadden veroorzaakt.' Hij begon te lachen. 'Wie zijn we?' 'Savannah en ik' 'Ow waar is Savannah ik heb haar even nodig?' Ik keek hem even schuin aan. 'Ow ze is even naar de WC ze zou zo wel terug komen.' 'Ow oke.' Hij deed raar. Hij stond ongemakkelijk naar me te kijken en ik moest het vragen. 'Waar heb je haar voor nodig?' 'Ow niks belangrijks.' Alweer zoiets vaags. 'Kian ik...' 'Kian, wat doe jij hier?' Savannah komt op Kian afgelopen en geeft hem een knuffel. Ik voel mijn maag omdraaien. Wat gebeurt hier?! 'Sorry, maar ik moet even... Weg'

Ik ren weg, door de deur en weer door een deur. 'Pink, wat is er nou?' Hoor ik Kian roepen. Maar ik blijf doorlopen. Hij heeft me geriendzoned, schoot er door mijn hoofd. Zonder twijfels.