Karşı Karşıya | Tamamlandı

3. BÖLÜM "Ateş Kaya"

Duygular geçer mi? Bence hayır. Çünkü bir insana öfke duyarsın mesela, ona olan öfken geçer ama başka birine hala öfke duyarsın. Bence duygular geçici değildir, kişiden kişiye değişen hislerdir.. 

*********************

Yarım saat veya daha uzun bilmiyorum, odamda kaldıktan sonra kendime gelip aşağı indim. Annem aşağıda oturmuş kucağındaki ellerine bakıyordu ve dalmıştı. Neden çekip gittim diye kendime kızarken onu korkutmadan yanına oturup sarıldım. Kendine geldi ve oda bana sıkıca sarıldı: "Özür dilerim kızım.. sana söylemem gerekti.. ama herşey o kadar yeni oldu ki, ben bile yeni alışıyorum. Tamamen kesinleştiğinde, kendim de hazır olduğumda sana söyleyecektim çünkü çok heyecanlıydım.. evet 4 gün önce seninle ağladım ama 2 gündür çok iyi hissediyorum.. Baban.." yutkundu. "Baban dünyadaki en iyi insanlardan birisiydi, ama 3 yıldır ağlamak, harap olmak yerine tekrardan dünyayı mı öğrensek? hem baban ağlamamızı istemezdi.."

Haklıydı, babam arkasından çok ağladığımız için büyük ihtimal kızıyordur ama elimde değil.. evet mutlu olmaya çalışmamız gerek ama bunu deneyince veya gülünce sebepsizce yüzsüz gibi hissediyorum. "Anladım anne.. seni anlıyorum ve haklısın, seni üzgün görmek beni bitiriyor zaten.. ve çekip gittiğim için özür dilerim," daha sıkı sarıldım. "Babam hep mutlu olmanı isterdi hak ediyorsunda, lütfen dikkat et ve mutlu ol anne." zar zor gülümseyip bir birimize sıkıca sarılarak dakikalarca öyle kaldık. Tek isteğim ona zarar gelmemesi, üzülmemesi, ağlamaması, mutlu olmasıydı. Ve umarım öyle olur, peki ben mi? bana gelirsek açıkçası ben ağlayınca değişik hareketleriyle beni güldürebilecek bir Bade varken hayatı tekrar öğrenmeye çalışabilirdim.

Bir kaç saat sonra

Hala babamı düşünmekten kendimi alıkoyamıyordum, odamda yatağımda oturmuş, dizlerimi kendime çekmiş ve saçlarımı salmış şekil oturuyordum. Aslında babamın bir katili var..

15 Ocak 2017 Günü.

Evde oturuyordum ve annemle derslerimin saçmalığıyla ilgili dalga geçip gülerek babamın işten dönmesini bekliyorduk. Birden kapı çaldı ve konuşmamız bölününce birbirimize bakıp ayağa kalktık, annem kapıya ilerledi ve kapıyı açınca karşısında babamın iş yerinde çalışan, babamın bir arkadaşını gördü. "Ne oldu Hakan? hayırdır inşallah sen gelmezdin buraya Selim nerede?"

Bende annemin yanına geldim ve adamın yutkunduğunu gördüm, ne oluyordu?

"Nermin hanım veya yenge, Selim.. Selim bugün iş yerine olan bir baskında, Selimin ezeli rakip şirketinden göremediğimiz biri tarafından vuruldu. Size söyleyemedik vurulanları ve onu hastaneye yetiştirmeye çalışırken, yetiştirdik ama kurşun çok derine gittiği için kaybettik."

Ne.. ne diyordu bu adam.. babam.. kaybettik kelimesi.. vurulmak.. hastane.. anneme baktım ve gözlerini kırpsa yaş akacaktı benimde bir farkım yoktu. Boğazıma bir yumru oturdu, kimdi onun katili? neden.. Neden. "N-ne diyorsun Hakan? benimi kandırıyorsunuz daha öğlen konuştuk erken geleceğim dedi bekleyin dedi hiçbir sorun yoktu işinin güzel gittiğini söyledi nasıl.."

Elleri titriyordu. Benim ise artık gözyaşlarımdan ve geçirdiğim şoktan heryerim titriyordu. "Kurtaramadım işte kaybettik.." dedi ve çekti gitti. Annem kapıyı kapattı ve gözlerini zor açık tutuyordu, ikimizde yere çöküp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladık. Aklım almıyordu.. Babam ölmüştü ve bizim daha yeni haberimiz oluyordu, haber verilme şekli ise yarım yamalak.. babam.. ölmüştü.

Günümüz

O anı tekrar düşünmemle yine o günki gibi gözlerim doldu, boğazıma yumru oturdu, burnumun ucu sızladı.. Yaşadığı her anın kıymetini bilmeli insan, değer bilmeli, hiç beklemediği bir anda tam kalbinden vurulup sevdiklerinden olabiliyor çünkü.. Üstelik daha mezarına bile gidemedik, gömdük dediler ve psikolojiniz bozulmasın harap oldunuz diyerek yerini söyleyip götürmediler bile. Bulamadık bizde, umarım iyisindir ve mutlusundur baba.. seni çok özledim.