Gewoon

1.

Bah. Natuurlijk regent het nog. Ik zit op mijn krappe en stinkende tweezits en kijk uit het raam. Het is al twee uur in de middag en ik heb nog niks van mijn to-do lijst kunnen doen. Lekker dan. Dit is een recordtijd voor het opgeven van goede voornemens; het is 3 januari 2021. De kerstboom in de hoek van mijn 24 vierkante meter appartement maakt me zenuwachtig. Jaha, ik weet dat het tijd is om de boom op te bergen. Maar volgens Google mag het nog tot 6 januari, dus laat ik hem nog lekker even staan. Ondertussen hoor ik het klikkende geluid van mijn waterkoker die aangeeft dat het water nu kookt. Geld voor een koffiemachine heb ik niet, dus dan maar aan de thee. Het studentenleven in 2021 is niet niks. We hebben geen cent te makken en ome Duo wil zijn geld graag terug later. Een hypotheek voor een 30 vierkante meter appartement of misschien zelfs een klein huisje zit er echt niet in na mijn studie. En toch ben ik blij, en ook best trots. Ik heb een geweldig appartement in Enschede weten te fixen. Oh ja zeker; met een eigen badkamertje en keukentje. Ik zit in het laatste jaar van mijn opleiding aan de Saxion Hogeschool hier in Enschede en tot nu toe heb ik het idee dat ik de opleiding dit jaar ga kunnen afronden. En wat ik daarna wil gaan doen? Geen flauw idee. Mijn familie raadt mij aan een jaar te gaan reizen. De wereld te zien, omdat het daarna moeilijk wordt nog een kans te krijgen om de wereld te zien. Alleen zie ik mijzelf dat gewoon niet doen; in je eentje met zo'n grote zware rugzak de wereld over. Overnachten in krotjes, enge beesten tegenkomen en niet de zekerheid hebben dat het eten dat je eet wel echt legaal en betrouwbaar is. En dan hebben we het nog niet over hoe belachelijk veel gekken er op de wereld rondlopen en hoe kwetsbaar je als jonge eenzame vrouw bent. Tja, het is toch zo? Wat dat betreft ben ik maar een halve feminist. 

Ik staar naar het steeds groter geworden gat in mijn rechtersok. Mijn grote teen kruipt er vrolijk doorheen en voelt koud aan. Misschien moet ik papa toch even lief aan gaan kijken. De afgelopen Black Friday deed het een beetje te goed voor mij. Ik heb mijn lening er behoorlijk doorheen gejast, want van mijn salaris als horecamedewerker moet ik het niet hebben. Al ruim vijf jaar werk ik nu bij een snackbar in een gezellig arbeiderswijkje aan het station van Enschede. Sommige weken werk ik vijf dagen in de week, want aan loonsverhoging doen ze daar nauwelijks en elk uur werk kan ik goed gebruiken. Het is altijd een verassing hoeveel uren ik daar kan werken en ik vraag me af of ik niet een keer iets anders had moeten zoeken met meer zekerheid. Maar goed, het team is leuk en voelt aan als een familie. En stiekem heb ik ook nog steeds niks tegen de gratis patat, de broodjes kroket en mijn favoriet: een lekkere oerhollandse frikandel speciaal. Daarnaast is mijn studie bijna afgelopen, wat betekent dat ik nu écht werk mag gaan zoeken. Ik heb wel een paar leuke stages afgelopen jaren gehad en daar connecties gehouden. Zo hielp ik mee met het bedenken van een programmaconcept voor surpriseparty's op de televisie. Het eindresultaat was erg vet geworden en toen ik later de uitzendingen terugzag en mijn idee van een supriseauto, waar de feestvierders in werden vervoerd langs familie en vrienden, terugzag op tv, liet ik toch echt een traantje van geluk en trots. Maar of ik mezelf dit nu echt zie doen gelijk na mijn studie? I don't think so. God, wat is ouder worden eigenlijk zwaar. Soms mis ik het wel; de onbezorgde, onschuldige, kindertijd. Het aftellen naar je volgende verjaardag vanaf het moment dat je verjaardag net voorbij was geweest. Het naspelen van briljante verhalen, de creativiteit en de grote fantasiewereld die we allemaal vroeger hadden. Het huilen om een kapotte dierbare knuffel of als onze hoge toren van blokken werd omgeduwd door een klein vervelend broertje die net pas kon kruipen. En de nieuwsgierigheid naar de volwassen mensenwereld. Want als je eenmaal de achttien voorbij bent, gaat het hard. Elk jaar lijkt vanaf dan nóg sneller voorbij te zijn gegaan. En op de momenten dat je daarbij stilstaat, mis je die kindertijd. Daar heb ik op het moment veel last van. Zeker nu ik in het laatste jaar van mijn opleiding zit. Opeens is alles dan weer confronterend. Het feit dat mijn studietijd bijna voorbij is. Ik vond dit oprecht één van de leukste tijden in mijn leven tot nu toe. Ik heb er ongelofelijk veel vrienden en mooie herinneringen aan over gehouden. Opeens ga ik bijna mijn 24e levensjaar in zonder een partner en zonder een idee wat ik na mijn studie wil gaan doen. vanaf de eerste klas op de middelbare school word je al voorbereid op het oriënteren over je toekomstige baan. Al die tijd heb ik gedacht dat het leraarschap voor mij was weggelegd en ik hier het allergelukkigst zou gaan worden. De stage in het eerste jaar van de lerarenopleiding tot leraar basisonderwijs zat me zo tegen, dat ik er spontaan paniekaanvallen bij kreeg. Dat dertig van die kleine kleuters zo'n impact op je konden hebben, wist ik niet van te voren. Ik wist wel dat dit niet mijn roeping was. De tijd dat ik was gestopt met de lerarenopleiding kon ik fulltime gaan werken bij mijn geliefde snackbar en dat deed me goed. Als net 18 jarig meisje was die 600 euro in de maand een bizarre hoeveelheid geld en leek het alsof de wereld aan mijn voeten lag. 2016 was een goed jaar voor veel kledingzaken, mede door mij en mijn salaris.