Bizim Şarkımız

Hoş geldiniiz. Bu bölüm final bölümü sonunda. Kurtuluyonuz benden. Bundan sonra Edebiyat Kulübü'ne yeni bölüm atmaya çalışcam bol bol. Ama bi süre ara da verebilirim. Neyse bakarız ona. Öpüyorum ve hepinize iyi okumalar diliyorum.♡

~
Görüntümü ve mikrafonumu açtım. Her ne kadar hiçbir şey yapasım olmasa da, Deniz ve diğerleri hep benim yanımda. Onları çok seviyorum.

Onları üzmek istemiyorum. Ama neden Deniz bana her baktığında kalbi acıyormuş gibi hissediyorum? Ona zarar veriyorum gibi hissediyorum ve bu his beni yiyip bitiriyor. Sadece Denizde olmuyor bu his. Annemde, ablamda, babamda ve sevdiğim diğer herkesde de böyle hissediyorum.

Benim yüzümden üzülüyorlar. Keşke en başından beri var olmasaydım. Bu kadar üzülmezlerdi. Şimdi ölsem daha da fazla üzülecekler. Hepsi de benim yüzümden olucak. Ölsem üzüleceklerini bilsem bile bazen kendimi parçalama isteğim çok fazla artıyor.

Keşke kimse beni sevmeseydi. Sevilmemek ve bunu bilmek de kötü bir his tabi ki. Ama tüm sevdiklerine acı çektirdiğini bilmek daha zor değil midir?

Mila
"Ee beğendin mi sürprizimizi?"

Kaan
"Çok güzeldi. Bin kere daha aşık oldum"

Mila güldü.

Mila
"Tabi olursun"

Diğer yarışmacıları da izledikten sonra Mila beni Denizin yanına götürdü. Ona doğru giderken Neva ve Ömer'in, Zeynep'in üstüne zıpladıklarını gördüm ve gülümsedim.

Bu sırada Mila da telefonu Deniz'e verdi.

Deniz
"Beğendin mi?"

Kaan
"Beğendim şapşik. Çok tatlısın yine"

Deniz
"Yia utandırıyorsun beni"

Kaan
"Utanınca da tatlı oluyorsun"

Deniz gülümsemeye ve kızarmaya başladı. Onu böyle görünce ben de gülümsedim.

Biraz Deniz ile başbaşa konuştuktan sonra sonuçlar açıklandı. Zeynep finale kalmıştı. Ben de dahil olmak üzere hepimiz sevindik.

.
.
.
.
Bundan sonra Deniz her gün beni ziyarete gelmeye başladı. Tabi ki de mutlu hissediyordum ama hâlâ aynı şekilde kendimi parçalamak da istiyordum. Çünkü hâlâ benim yüzümden üzüldüklerini görebiliyorum.

Kimseye bu hislerimi anlatmadan 1 ay geçti. Günlüğüm çok doldu ve Deniz yanımdayken bol bol şarkımızı yazdık. Tabi saçlarım baya dökülmüştü. Her aynaya baktığımda kötü hissediyordum. Çok geçmeden annem bunu fark etti ve bana peruk hediye ettiler. Zaten doktor da takabileceğimi söylemişti ama istememiştim.

Miğde bulantılarım ve baş ağrılarım da artmaya başlamıştı. Sanki her şey daha da kötü oluyor gibiydi. Her gün Deniz gittikten sonra ağlıyordum. Günlüğümü yazarken ağlıyordum. Bazen boşuna ağladığımı düşündüm. Ama ağlamadan duramıyordum.

Bu gün yine Deniz geldi ve gitti. Kalmıyor çünkü ona izin vermiyorum. Her gün her saat yanımda olmasına izin vermeme şükretmeli. Kendi hayatını benim yüzümden hastane odasında geçirmesini istemiyorum.