Sırları açığa çıkaran, zamana minnettarız..
Heryerinde derin bir sızı vardı. Neredeydi?
Ne kadar zaman geçmişti. Etrafta farklı bir koku vardı. Gözlerini açmakta zorlanıyordu. Sanki saatler süren narkozun etkisi altındaydı. Tam düşünmeye başladığı anlarda tekrar bilincini kaybediyordu. Sonra ilerleyen saatler ardından kısa bir uyanış sonra derin uyku.
Yine bir uyanış. Gözlerini açtığında loş ışıklı etrafında taş duvarların olduğu, yukarıdan süzülen ışığa aşırı tepki veren göz yanması büyük acı verdi.
-"Kapatın ışıkları"
diye bağıran kadına kimse cevap vermiyordu.
Bir şeyler ters gidiyordu. Acaba uykusunda mı bağırıyordu..
Nerde olduğunu merak ediyordu. Uyumak istemiyordu. Kendinde büyük bir direnç oluşturdu.
-"Gözlerimi açıp bakacağım, Allah"ım yardım et ben neredeyim"
Kendi içinde büyük bir kaosun içine sürüklemiyordu. Bu belirsizliği yenmeliydi.
Ses çıkarsa belki kendini duyacak birileri olabilirdi. Ses çıkarmalıydı.
Ağzını açtı ve olanca gücüyle konuşma isteği bir anda boşa çıktı. Duyduğu acı inanılmazdı.
Gözlerini iyi kullanmalıydı. Gözlerini açarak baktığı süreyi biraz biraz arttırmaya karar verdi. Biraz biraz görüntü netleşmeye başlamıştı. Tam tepesinin üstünde üzerine inen ışıkları tam olarak görüyordu.
Neredeydi?
Yan tarafına dönüp bakmak istedi. Zorla çok az dönen başı, gördükleri..
-Aman Allah" ım ben neredeyim. Buraya nasıl gelmişti. En son Londra"ya gitmek üzere uçağa binmişti. Fakat indiğini hatırlamıyordu. Uçak düşmüş olmalıydı. Yaşıyor olması bile mucize olan Yeliz içinden bir şükür geçirdi.
Bir mağaranın içindeydi.
