Bir Mazoşistin Kaleminden #WATTYS2015 -DÜZENLENİYOR-

BMK-5-

Arkadaşlar öncelikle bölümün gecikmesinin sebepleri var ama bu seferkinde biraz fazla küfür yedim sanki.... herneyse aslında hikayeyi bırakmayı planlıyordum çünkü bu hikayenin bir umut vaat etmeyeceğini falan düşünüyordum. Hatta bazılarınız bilir başka bir hikaye yazmaya bile başlamıştım. Ama sizden gelen eğlenceli ve güzel yorumlar beni o kadar sevindirdi ki devam etmeye karar verdim ama yinede size de sormak istiyorum.... Ama tabi ondan önce size açıklayacaklarım var,bir mazoşistin hikayesi olmasına rağmen pek mazoşist konusunun üzerinde durmadım çünkü konuyu toparlamaya çalışıyordum ve yeni bölümlerde bu konuya daha fazla ağırlık vereceğimden emin olabilirsiniz ve birşey daha hikaye hakkında düşündüğünüz yanlışlar yada düzeltilmesi gerekenler varsa söylemenizi çok ama çok isterim. Şimdi size sorumu soruyorum:) SİZCE HİKAYEYE DEVAM ETMELİ MİYİM? Bunu bölümün sonunda yorum olarak yazarsanız çpok sevinirim çünkü sizin düşüncelerinize göre hareket edeceğim, sonuçta okuyucu olmasa bir hikaye yazmanın ne anlamı kalır ki? Neyse yine küfür yemeye başlamadan ben en iyisi konuşmayı bitirip hikayeye başlıyım....

BMK-5-

Kimse ne yaşadığımızı bilmezdi işte! Birkez daha yıkılmıştım birkez daha üzülmüş...biliyordu anlatmıştı dayım ona herşeyi,zor zamanlar geçiriyordum ve şimdi bunu atlatamayacağımı biliyordum.Zordu...çok zor.Hayatımız koca bir yalandı işte... Bana sürtük denmesi en sevmediğim şeydi;ki daha önce bana sürtük diyebilen kimse olmamıştı. Sürtük demişti bana onu umursamayabilirdim ama ondan sonra gördüklerim daha can yakıcıydı....kırıcıydı üzücüydü....Siz ne derseniz artık ama en iyisi size olayları baştan anlatmak..

2 SAAT ÖNCE

Demek bana sürtük dersin ha? ölümün benim elimden olucak aras diye söylene söylene gidiyordum.İnsanlar bana deliymişim gibi bakıyorlardı ve unuttukları birşey vardı ben psikopattım! yani bir çeşit deli ama deliden çok takıntılı ben böyle düşünürken bir malın bana çarpmasıyla kendimi yerde buldum. Kafamı kaldırdığımda tam sövmeye hazırlanıyordum ki baktığım yerde bizim -artık bizim demem bile saçma- daha doğrusu eski ailemi gördüm. Yanlışlıkla bebek arabası kaymıştı ve bana o çarpmıştı ama daha onlar fark etmemişlerdi. Dayımlar,anneannemler,amcamlar,halamlar,yengemler,babaannemler ve en önemlisi benim(!) ailem masada o toplanmış ve gülerek birşey konuşuyorlardı. Lanet Olsun ki çok özlemiştim. Anne kokusunun ne kadar farklı birşey olduğunu,babanın kollarının arasına girince dolan güven duygusunu yada ablanla konuşurken hissettiğimiz şeyleri bu yanlız geçirdiğim senelerde çok iyi anlamıştım. Onların karşına çıkarsam ne diyeceğimi çok iyi biliyordum fakat şuan sanki bütün cümleler uçmuştu. Doğrularım ve yanlışlarım yer değiştirmişti ve bir tür şok geçiriyordum. Bir insan hem bu kadar nefret ederken hemde bu kadar özleyebilir miydi?Bu özlem duygusunu anlatmak çok zordu sanki sizi denizin dibine itiyorlardı ve ne yaparsanız yapın çıkamıyordunuz ama ölemiyordunuz da....sadece..sadece o acıyı çekiyordunuz...

-"Oğlum, oğlum"nerede diyerek etrafına bakınmaya başladı yengem. Biranda bir panik dalgası salmıştı içimi,onlar ne kadar baksalarda burayı görmezlerdi ve çocuğu benim götürmem gerekiyordu. Kendi pisliklerime küçük bir bebeği alet edecek kadar kötü biri değildim. Kötü birimiydim onu bile bilmiyordum ki...

Hemen ayağa kalktım,güçlü olmalıydım. Onların karşına çıkacak,onları üzecek bir söz söyleyip gitmeliydim ve birdaha asla buralarda dolaşmamalıydım. Zaten şuan geçirdim krizden sonra birkaç ay dışarı çıkabileceğimi sanmıyordum da hadi neyse..Bebek arabasını alarak tam masalarının önüne getirdim. Sanki söyleyeceklerim boğazımda düğümlenmişti ve gözlerim sulanıyordu. Ah hayır bu ben değildim! Hemen bakışlarımı gökyüzüne çevirip gözyaşlarımı içeri geri gönderdim.Ve güçlü aynı zamanda bir o kadar soğuk sesimle konuşmaya başladım;