လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြကို Canvas ေပၚမွာ
ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ေနရာခ်လိဳက္သည္။ အပိုင္မရနိုင္တဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးဟာ ကိုယ့္ Canvas ထက္မွာ လွလွပပေလးေနရာယူလို႔..။ မ်က္စိေရွ႕က ေနၾကာပန္းခင္းက်ယ္ႀကီးကိုလည္း ေရးဆြဲလိုက္သည္။
ေနၾကာခင္းႀကီးရဲ႕ အလယ္က ေကာင္ေလးရဲ႕ အၿပံဳးေတြဟာ
ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။
မၾကာခင္ ပန္းခ်ီေကာင္းတစ္ခ်ပ္ ျဖစ္ေပၚလာေတာ့မည္။
ယြန္းဂီ မ်က္ႏွာထက္မွာ ႏူးညံ့တဲ့ အၿပဳံးတို႔ ျဖစ္ေပၚလာရသည္။ ဒီေနရာဟာ သိပ္ကို ေအးခ်မ္းလြန္းသည္။ လူသားေတြလည္းမရွိသလို လူသားမဟုတ္ သက္မဲ့မဟုတ္တဲ့ အရာေတြလည္း မရွိဘူး။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ပန္းခ်ီေရးၿပီးေနာက္ ညေနေစာင္းလုေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေမွာင္လာလွ်င္ အဆင္မေျပတာမို႔ သူနဲ႕အတူ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို စနစ္တက်သိမ္းဆည္းကာ
လမ္းမေပၚသို႔ တက္လာလိုက္သည္။ လူသြားလူလာ နည္းတဲ့ ေနရာမို႔ မနက္တစ္ခါ ညေနတစ္ခါသာ ဘတ္စ္တစ္စီးရွိသည္။
ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန့္ေစာင့္ၿပီးေနာက္ ဘတ္စ္ေလးဟာ
ယြန္းဂီအနားမွာ ရပ္သြားသည္။ အၿမဲလာေနက် ယြန္းဂီကို ကားဆရာက မွတ္မိလို႔ေနၿပီ။ ကားေပၚမွာ ယြန္းဂီ
အပါအဝင္ ဆယ္ေယာက္ခန့္သာ ရွိသည္။ ေနာက္ဆုံးခုံမွာ တစ္ေယာက္ရွိေနေသးသည္။
ထိုသူအပါအဝင္ေတာ့ ဆယ့္တစ္ေယာက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ထိုသူဟာ လူသားမွမဟုတ္သည္ပဲ။ ယြန္းဂီနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း အ႐ြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အရပ္ရွည္ရွည္ ပိန္ပိန္ပါးပါးနဲ႕ ျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ့ အသားအရည္ေၾကာင့္ Anime ဇာတ္ေကာင္ နဲ႕ပင္ တူေနေသးသည္။
ထို႔အျပင္ မိွဳင္းေဝေနတဲ့ မ်က္ဝန္းတစ္စုံဟာ ယြန္းဂီထံမွာ။
ခန့္မွန္းေျခ အသက္ ၂၆၊၂၇ခန့္သာ ရွိေနဦးမည္။
ဒီအသက္အ႐ြယ္ေလးနဲ႕
ဘဝကူးသြားတာ သိပ္ကိုႏွေမ်ာစရာေကာင္း၏။
ဘယ္လို ၾကမ္းတမ္းခဲ့တဲ့ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ ပါလိမ့္။
ယြန္းဂီ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ျပတင္းေပါက္ဘက္က ခုံအလြတ္တစ္ခုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
YOU ARE READING
OUR TOMORROW (Complete)
Fanfiction" You promised me that you'll protect me, right?" Paring : Taegi
