GÖÇEBE.. Vuslat Tuna şiirleri 17.

Gül, Gülümse

Her gün yeniden bak güne güneşe
Bir daha gül, gülümse, benim için
Bu dünya degişmez, bildiği böyle
Aldırma, gül, gülümse kendin için

İnsan bu, her bedenin huyu başka
Her dağın yeli,derenin suyu başka
Her güzelin nazı, yolun taşı başka
Kırma , gül, gülümse ikbalin için

Hadi bir şiir yaz, türkü söyle biraz
İnan, hayatta hüzün çok, neşe az
Koyver dertleri, kahrı kenara yaz
İnadına, gül, gülümse hayalin için

Ne müşkil işin varsa sor bi' bilene
Sev, sevil, gönül ver hakkı  bilene
Çok tamah etme ben bildim diyene
Kanma, gül, gülümse itikadın için

Kalb sahibini arar özüne ilahi aşk
Muhabbet ile kurulur daimi köşk
Ruha iner tesbih ile en kutlu şevk
Durma, gül gülümse ezan' nın için

Kimse sahipsiz değil, yalnız değil
Elem ömürde inan hep kalıcı değil
Başa gelir çekilir,çekilir boşa değil
Anla, gül, gülümse itimadın için   

Bak, her gün nasılda kayıp gidiyor
Neyin var yok hiç olup dönüşüyor
Giden dönüp, ağlayanlar gülüyor
Unutma, gül gülümse,anıların için

El ne ekerse, kol onu biçer derler
Eza edenler elbet boyun bükerler
Dil ile ördüğün düğümü çözerler
Susma, gül gülümse hesabın için

Kimler geldi kimler geçti buradan
Zalim öldü,garip göçtü bu handan
Zengin fakir herkes gelir topaktan
Kıyma, gül gülümse mezarın için

Vuslat Tuna