မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ျမင္ရသည္က မ်က္ႏွာက်က္။
သူ႔အိပ္ရာထက္ ပိုၿပီးႏူးညံေနတာေၾကာင့္
သူ႔အခန္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္
ေဘးဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုင္ခံုေပၚမွာ
ေခါင္းငိုက္က်ျပီး အိပ္ေနတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔။.
ဒါေတြကို ဆက္စပ္ၿပီးေတြးလိုက္ေတာ့
သူေခါင္းမူးသြားတုန္းက ေ႐ွာင္းက်န္႔က
သူ႔ကို႔ နန္းေတာ္ထဲေခၚလာျခင္းပင္။
အိပ္ရာမွ ထလိုက္ၿပီး ခံုေပၚငိုက္ေနတဲ့
ေ႐ွာင္းက်န္႔အနားကိုသြားလိုက္သည္။
" ေဟ့ ထၿပီး ကုတင္ေပၚသြားအိပ္"
လက္ေမာင္းကို လႈပ္ႏိႈးသည့္တိုင္ ေ႐ွာင္းက်န္႔က
မႏိုးေသး။
*ဘယ္လိုေတာင္ အိပ္ေနတာလဲ မသိဘူး*
ဟုေတြးၿပီး ထပ္ႏိႈးရျပန္သည္။
" ထေတာ့... မင္းႀကီးေ႐ွာင္းက်န္႔"
" ဟင္...
သူ႔ကို မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ၾကည့္ေနတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔က
အိပ္မႈန္စံုဝါးျဖစ္ေနသည္။
" သက္သာသြားၿပီလား ဘယ္ေနရာ
ေနလို႔မေကာင္းျဖစ္ေနေသးလဲ"
" သက္သာသြားၿပီ
မင္းကုတင္ေပၚသြားျပန္အိပ္ေလ
ငါျပန္ေတာ့မယ္ ဒါနဲ႔ေက်းဇူးပဲ"
" ေမွာင္ေနၿပီကို ဘယ္လိုျပန္မလဲ
လမ္းမွာတေစၦေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"ငါမျပန္ရဲေအာင္ အဲ့လိုေတြေလ်ွာက္မေျပာေနနဲ႔
လမ္းမွာခုခ်ိန္လူေတြရိွေသးတယ္"
" အဲ့ဒါ တေစၦေတြ လူေယာင္ေဆာင္ထားတာ"
"ဟာ...
"တကယ္ေျပာတာ မယံုရင္လဲသြားေလ
အဲ့တေစၦေတြက ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေကာင္ေလးေတြကိုပဲ
ေရြးၿပီးဖမ္းစားတာ"
" ငါတစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး "
"မေၾကာက္တက္ရင္ ျပန္ပါ
မတားဘူး"
" ျပန္မွာ"
ရိေပၚက အျပင္ဘက္ထြက္လိုက္ေတာ့
ေ႐ွ႕မွာေစာင့္ေနၾကတဲ့ ရဲမက္ႏွစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ရသည္။
အျပင္ဘက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းေတြဖြဲဖြဲက်လို႔
ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ခံစားရသည္။
လူေတြလမ္းေပၚမွာမ်ား ရိွေသးလာလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့
်တစ္ေယာက္ကိုမွမေတြ႔။
အရဲစြန္႔ၿပီး အျပင္ထြက္ဖို႔အလုပ္ ခုနကေ႐ွာင္းက်န္႔ေျပာေသာ
စကားမ်ားကိုျပန္ၾကားေယာင္ၿပီး.
ၾကက္သီးမ်ားပင္ထသြားသည္။
အခ်ိန္ကိုက္ပဲ ေခြးအူသံကၾကားရျပန္ေတာ့
ေနာက္သို႔ျပန္ဆုတ္လိုက္ၿပီး အေဆာင္ထဲျပန္ဝင္သြားလိုက္သည္။
