Shakespeare'ın Laneti | heelip | oneshot

Nefret etti, Sheakspeare'dan

08.01.2020/ 04.30/ Seul

Hayatın fiskesini ne vakitte, ne şekilde yiyeceğiniz öyle belirsizdir ki bazen, korkutur bu belirsizlik aciz yaradılmışı. Öyle güçsüz bir varlıktır ki insan, bir adım ötesinde bile olsa göremediği şey, korkar ondan. Kendisindeki en büyük erdem olarak tanımladığı zihni ise sırt çevirir ona bu korkular silsilesi içerisinde. Rahatlamasını sağlamak yerine daha da korkutur aciz mahlûkatı, binbir türlü farklı senaryoyla.

Yatağında dizlerini kendine doğru iyiden iyiye çekmiş, sessiz göz yaşlarıyla aklında dönen onca ihtimali düşünürken farkında değildi Jungeun zihninin en büyük düşmanı olduğunun. Ağlamanın verdiği iç gıdıklayıcı, bir o kadar da rahatsız edici hissiyatı tadarken bir yandan, bir yandan da henüz birkaç dakika önce yaşadığı sarsıntının tekrarlanmasına karşın ne yapabileceğini kurguluyordu.

Göçük altında kalma ihtimali vardı... Göçük altında kalma ihtimali vardı... Göçük altında kalma ihtimali vardı...

Zihninde sanki kendisini delirtmek istercesine tekrar edip duran bu cümle öylesine esir etmişti ki benliğini kendisine, titremeye başlamıştı cılız bedeni. En soğuk havada bile kendisine ihanet etmeyip titremeyen cılız bedeniydi titreyen. Ancak onu da suçlayamazdı böylece, fikrindeki onca kötü olasılık dolu senaryoları kaldırabilecek denli güçlü olamazdı nihayetinde.

O anda dikkat edecek denli sağlıklı düşünemese de aklından ailesinden çok geçen bir kişi vardı, zarar görmesinden, incinmesinden delicesine korktuğu. Kendisiyle aynı pozisyonda, çok değil, birkaç duvar ardında gözlerini sıkı sıkıya yumarak Tanrı'ya bu kasvetli gecenin bir kâbustan ibaret olması için dua eden Kızıl Ay'ıydı bu.

Ne yapabilirim diyordu, ne yaparım da ulaşabilirim ona? Önce ara duvarlar mı yıkılır, yoksa çatı mı göçerdi? İnce bir duvar vardı iki evi ayıran, o yıkılır mıydı? Yıllardır kendi aralarında yıkmak konusunda espriler yapıp güldükleri duvardı bu, dayanabilir miydi ki bu kadar ağır bir geceye? Zihni bile dayanamazken, o dayanabilir miydi? Birkaç duvar ardındaki Kızıl Ay'ı dayanamazken, o dayanabilir miydi?..

Daha sıkı yumdu gözlerini, şiddetlendi hıçkırıkları, hiçbir şey olmasa, bu fikir çilesi de yeterdi kendi kendini yemesine. Titreyen bedenine aldırmadan ayağa kalktı usulca ve çekmecesindeki deri kaplı eski defteri aldı yatağına tekrar dönmeden önce. Defterin bir kenarına iliştirdiği kalemini eline alıp evirip çevirdi bir süre rahatlamasına yardım edebilecekmişcesine. Bu ellerine verdiği hissiyat için bile tutabileceği kalemi son tutuşu, bu teslimiyetiyle hayranlık uyandıran deftere bahşettiği son güfteler olduğunu bilmeksizin kaldırdı yıpranmış deri kapağı.

Titrekti satırları, her zamankinden daha çekingen, daha ürkek. Ancak yazdı, tek içinden gelen şeyi yaptı o kısacık anda.

"Ellerim titriyor sevgilim, korkudan mı bu... bilmiyorum. Sadece, bu geceden balkonlarımız sağ çıkamazsak her gece sana fısıldadığım güfteleri fısıldaması için söz alacağım gökyüzünden. Seviyorum seni, binlerce kez iyi geceler sana..."

Defterini kapatmasına bile fırsat tanımadan, habersizce, destursuzca, kumdan bir kaleye çarpan dalgalar misali girdi hayatlarına sarsıntı dolu fekaket, varoluşun en uzun bir dakikasını yaşadı henüz gençliklerini bile tamamlayamamış iki genç kız, aralarındaki inatla yıkılmayan duvarın iki yanında.

_______

İki gün sonra, göğsüne bastırdığı yıpranmış defterle ne kadar süre öylece durduğunu düşündüklerinde içlerini cız ettiren, attığı çığlıkların kendi sonunu getirdiği cansız bedenini buldular Jungeun'ın. Eğer kendisini kaybedecek denli yüksek çığlıklar atmasaydı o gece, kopmamış olacaktı hayatından, Kızıl Ay'ından.

O gece sevgilisinin acı çığlıklarını dinleyerek, sığındığı bir köşede sabaha dek çilleri yanarak akıttı göz yaşlarını Heejin.

Kim Jungeun'ın bu dünyaya bıraktığı son güfteler ise, nefret etmesini sağladı Heejin'in gökyüzünden. Nefret etmesini sağladı, Sheakspeare'dan. Son defa, son kez fısıldadı ılık rüzgâra doğru,

"Binlerce kez beter olsun gece, senin ışığın yoksa."