The truth behind your eyes

17) wandeling

Pov. Harry
'Zullen we een wandeling gaan maken?' Vraagt Louis en ik kijk op. 'Zoals in buiten gaan wandelen?' Hij knikt en neemt mijn hand en staat op. 'Mag dat wel?' Hij haalt zijn schouders op. 'Je weet toch niet waar we zijn.'

'Zijn we ver van huis?' Breng ik zachtjes uit en Louis knikt 'een kleine uurtje. Maar geloof me, de omgeving zal je niet kennen. En beloof me om niet iets te proberen om te ontsnappen.'

'Tuurlijk niet.' Zeg ik zachtjes en Louis kijkt me lange tijd aan. 'Ik vertrouw je, oké?' Blij knik ik.

Uiteindelijk trekt Louis zijn jas en schoenen aan en ik alleen mijn schoenen. 'Weet je toevallig waar mijn jas is?'

'Die hebben ze weggelegd denk ik, ben zo terug!' Louis loopt weg waardoor ik wat in de hal blijf staan. Opeens staat Liam voor me en grijpt me bij de keel, alweer.

'Niet naar me geluisterd huh toen ik zei dat je bij hem moet wegblijven? Ik zal wel zorgen dat hij eet en ik zal hem wel knuffelen na een van zijn nachtmerries! Heb je dat begrepen? Of moet ik je duidelijk maken dat ik je echt pijn ga doen als je niet luistert?' Hij knijpt net wat harder waardoor ademhalen moeilijk gaat. 'Begrepen?' Ik knik en hij laat me snel los.

'Zo dus jullie gaan wandelen?' Zegt Liam met opgetrokken wenkbrauwen wanneer Louis in de hal komt. 'Ja, en je houd me niet tegen. Hij weet niet waar we zijn en Zayn en Niall vinden het oke. Ik heb je toestemming niet nodig.' Met opgeheven handen loopt Liam de hal uit en ik slik. 'Ik vond hem niet, dus je kan een van mij aandoen.' Met een glimlach heeft hij de jas die ik aantrek terwijl ik hem niet eens durf aankijken.

Louis trekt me zowat de voordeur uit en ik snuif de buitenlucht op. Zalig om weer buiten te zijn, en dan bedoel ik niet middenin de nacht.

We lopen een eindje en inderdaad ken ik deze plek niet. We besluiten op een bankje te gaan zitten in een park.

'Hey, waarom kijk je zo sip naar beneden!' Ik kijk op en Louis hapt naar adem. Zijn vingers gaan zachtjes over mijn hals en tranen vormen in mijn ogen. 'Liam weer?' Ik knik alleen maar en ik zie woede in Louis' ogen. 'Misschien blijf ik beter uit je buurt...'

'Wat?' Vraagt hij verbaasd en ik knik. Ik zwijg net zoals Louis. 'Ik denk echt dat het beter is gewoon. Jij hebt geen ruzie met liam dan.' Hij blijft stil en ik zeg zacht: 'Louis?' Stug kijkt hij voor zich uit en gunt me geen blik. 'Je bent kwaad dus.' Weer stilte.

'Kunnen we terug?' Louis knikt alleen maar en zo lopen we in stilte terug. 'Toch bedankt om me een keer mee naar buiten te nemen.' Louis knikt alleen maar en neemt mijn arm om me zo naar "mijn" kamer te begeleiden.

Tot mijn verbazing loopt Louis mee naar binnen en komt naast me zitten. 'Doet het nog pijn?' Ik knik alleen maar. 'Moet ik wat ijs halen?' Ik schud mijn hoofd en ga liggen met mijn rug naar hem toe. 'Ga alsjeblieft. Het is beter voor ons beiden.'

'Dus je hielp me zo goed met dat fucking eet probleem en nu laat je me gewoon vallen? Wat waren jou woorden nou weer? Oh ja "je hebt iemand nodig die je helpt" nou jij was die persoon, Harry!'

'Lo-'

'Nee Harry zwijg. Ik kom er zelf wel door. Of misschien ga ik er wel liever aan onderdoor. Want wat heeft het leven nog voor zin eigenlijk?' Er wellen tranen op in mijn ogen en ik schud mijn hoofd. 'Zo mag je niet denken. En ik wil je nog wel helpen maar...'

'Maar wat Harry?' Vraagt hij boos en ik zucht. 'Ik weet het allemaal niet meer.'

'Weet je wat, rot op ik hoef niemand zijn hulp nog!'

Ik hoor harde voetstappen de kamer verlaten en een klik van de deur wat betekend dat hij de deur op slot heeft gedraaid.

Zachtjes huil ik in het kussen totdat mijn tranen op lijken te zijn.

Pov. Louis
Met een luide klap gooi ik de deur toe en zie Liam tegen mijn deur aanleunen. 'Geloof me, het is beter zo. Harry is en blijft een gevangen eigenlijk dus zet die gevoelens van je aan de kant.'

'Ik heb geen gevoelens.' Snuif ik en wil mijn kamer inlopen maar hij verspert de weg. 'Laat me erdoor.'

'Je hebt harry niet nodig om van je eetprobleem af te komen. Je hebt mij en de jongens. Je familie. Niet Harry. Begrepen?' Ik knik alleen en duw hem weg.

De rest van de avond sluit ik me op op mijn kamer en nieuwe sneeen bedekken mijn armen.