Red vs Green

27

Jaren gingen voorbij, Sirius en Carla zijn uit elkaar gegaan na de dood van James en Lily Potter. Carla denkt namelijk net als ieder ander dat Sirius een verrader en een moordenaar is. Haar dochter heet Sandy en mocht al naar Hogwarts toen ze elf was.

Niemand heeft nog iets van Erika en Regulus gehoord, volgens iedereen zijn ze dood. Vandaag word de orde opnieuw verzamelt. Sirius bleek onschuldig te zijn en Carla gaat samen met Sandy naar het oude huis van Sirius voor de vergadering.

Moody opent de deur en ze lopen naar binnen. "Wat als hij mij niet leuk vind?" Vraagt Sandy nerveus.

"Geen zorgen, als hij jou niet leuk vind dan maak ik hem af." Antwoord Carla voorzichtig. Ze lopen door naar de eetkamer waar al iedereen zit.

Iedereen kijkt op als de twee naar binnen lopen. "Carla?" Vragen Sirius en Remus tegelijk. Sirius staat op en omhelst haar waarna ieders blik op Sandy valt.

"Hoi vader." Antwoord Sandy als Sirius in haar ogen kijkt.

"Sirius jij hebt een dochter?" Vraagt Molly verbaasd maar hij negeert haar en omhelst Sandy.

Ze gaan allemaal zitten, Carla naast Sirius en Sandy naast George. "Hoe oud ben je?" Fluistert George.

"Achttien." Fluistert Sandy terug. George grijnst, hij is slechts een jaar jonger en vind Sandy mooi.

Na de vergadering beginnen ze met eten. "Carla heb jij eigenlijk ooit nog iets van Erika gehoord?" Vraagt Sirius die hoopt op een ja antwoord.

"Wie is Erika?" Vraagt Ron verwart.

"Mijn een jaar jongere zusje, zij had een relatie met Regulus, Sirius' een jaar jongere broertje, maar nee ze verdwenen na de aanslag op Hogwarts volgens mij zijn ze..." Carla breekt en kan haar zin niet afmaken.

"Hoe vreemd is het dat die twee samen zijn en hun jongere broertje en zusje samen waren." Fluistert Fred maar iedereen hoorde het.

"Tja ik snap het ook allemaal niet." Antwoord Sandy.

~~~~~

"We moeten hier weg!" Zegt Regulus bijna onverstaanbaar.

"Maar hoe?" Vraagt Erika die met haar diepe wondes niet te veel kan bewegen.

Ze zitten hier nog maar 6 maanden maar het voelt als eeuwigheden. Ze hoopten op de orde die hen zou redden maar nee blijkbaar zijn ze niet belangrijk genoeg.

Een explosie vind plaats wat een gat in de muur maakt. "Hierdoorheen!" Roept Regulus en helpt Erika mee naar buiten. Ze rennen door het bos in de hoop dat ze niet gevolgd worden.

~~~~~

Het is ondertussen avond en iedereen ligt in bed in het huis van Sirius vanwege de orde. Carla denkt aan haar zusje, na alles heeft ze vaker om Erika gehuild dan om Sirius maar nu zijn ze wel weer samen.

"Sirius, ben je nog wakker?" Fluistert Carla zacht.

"Ja ik kon niet slapen." Antwoord Sirius.

"Heb jij nooit gedacht aan het fijt dat we ze misschien konden redden?" Vraagt Carla maar Sirius schud zijn hoofd.

"We konden nooit met zen twee gegaan zijn en de anderen wilde helemaal niet gaan." Zucht Sirius.

"Men moeder stierf van verdriet toen ze na maanden nogsteeds niet terug was en men vader daarna van het verdriet van men moeder, ik bleef achter alleen." Antwoord Carla waardoor Sirius haar dichterbij trekt.

"Je bent niet meer alleen, ik heb twaalf jaar gewacht in Azkaban en je bent niet meer alleen." Zegt Sirius.

~~~~~

Sandy kon niet slapen dus staat ze op van haar bed en gaat ze naar de gang, ze wilt niemand wekken maar meestal helpt het om je gedachtes te verplaatsen. Ze gaat langzaam de trap af en gaat op de binnen vensterbank zitten en staart naar buiten.

"Mag ik erbij komen zitten?" Vraagt een bekende stem waarna ze zonder te kijken knikt en George tegenover haar gaat zitten.

"Laat me raden, je kon niet slapen, hoorde iemand over de gang sluipen en ging kijken wie het was?" Vraagt Sandy met een glimlach.

"Ja eigenlijk wel, weetje ik heb je gezien, op Hogwarts misschien weet je dit al niet meer maar jij was de eerste die na men sortering hoi zei." Zucht George zachtjes.

"Beide Gryffindors for life." Lacht Sandy.

"Maar dat ben ik nooit meer vergeten." Antwoord George. Sandy glimlacht.

"Ik ben nooit meer vergeten dat jij en je broer een rookbom in de ketel van Snape hadden gegooid waardoor de klas wegviel." Lacht Sandy.

"Oh dat weet ik nog, de hele dag waren er geen potions lessen meer." Antwoord George lachend.
"Dus hoe sta je in het leven?" Vraagt George zacht.

"Wel ik ben achttien en werk nu als schouwer voor de orde. Alles gaat prima, jij moet volgens mij nog net je laatste jaar afmaken of niet?" Vraagt Sandy.

"Ja ik moet hem nog beginnen ook, en dan kan ik eindelijk vrij als een vogeltje zijn." Zegt George.

"Krijgen jullie nogsteeds zoveel aandacht van meisjes? Ik herinner me dat ze continu op jullie hingen." Vraagt Sandy zachtjes.

"Hoezo wil jij weten of meisjes nog achter me aanzitten?" Vraagt George terug met een grijns.

"Uh ... gewoon ... ik laat maar." Zucht Sandy en staat op om weg te lopen maar George grijpt haar pols en gaat op rechtstaan. Ze draait haar hoofd en kijkt hem aan.

"Ik zei niet dat ik het erg vond, volgens mij heb jij een kleine crush op mij." Grijnst George.

"Wat ik? Nee je hebt het mis." Antwoord Sandy snel.

"Ja ik denk van wel." Teased George haar.

"Whatever, en al zou ik een crush op je hebben dan ben ik daar snel weer over." Antwoord Sandy.

Ik vond het niet erg weet je nog." Fluistert George en
trekt haar dichterbij zodat hun lippen bijna raken. "Ik vind het zelfs schattig." Zegt hij.

"Dus wat nu je gaat me gewoon pesten voor de rest van men leven?" Vraagt Sandy.

"Ja op je bruiloft zal ik zeggen van: en herinner jij je nog dat je een crush op me had?" Zegt George vrolijk. Sandy rolt haar ogen. "Maar ik hoop dat ik dan de bruidegom ben." Zegt hij en drukt zijn lippen op de hare.