Fix You

Chapter 7

Jennie's POV

Tomorrow is my birthday pero bakit ang sakit naman ata ng mga nangyayari sa buhay ko. Hindi ko na kaya..susuko na ako.

Andito ako sa kwarto ko. Kakatapos lang magshower at syempre..umiyak.

Naiinis ako kasi bakit kailangan pa itago sakin. Matatanggap ko naman eh pero bakit inililihim.

Yun ang masakit. Parang di ako anak ah?.

Nagtutuyo ako ng buhok ng may biglang kumatok sa pinto.

Si Jisoo to panigurado

Pagkabukas ko ng pinto ay di nga ako nagkamali. Si Jisoo nga.

"Want to have some fun? You really need a fresh air." pag aaya nya at sabay hawak sa kamay ko.

"Uh..kasi ano uhm--" naputol na sabi ko ng ilagay nya ang daliri niya sa lips ko

"Shhh wag ka na magdahilan jan. Sumama ka na lang." sabi niya sabay hatak sakin pababa. Nakita ko si Kai na nakasandal na sa kotse at hinihintay kaming dalawa.

"Mabuti naman at naisama mo." sabi ni Kai at pumasok na sya sa loob. Siya ang mag da drive syempre. Kaskasera ako eh.

Habang nasa byahe ay di ko maialis sa isip ko ang mga pangyayari ngayong araw na ito. My Mom didn't even asked about me after that scene. Hindi man lang nya ako pinuntahan. Anong klase siya ina. Nakakainis.

Nagbago na siya..hindi na siya ung Mom ko 6yrs ago.

"Hey Jen..alam kong di ka okay but I know what will make you calm and happy. So hang in there." she said at tumango na lang ako sabay tingin sa bintans ulit.

Mabuti pa ang mga paru paro at mga ibon. Malaya sila. Samantalang ako..eto pinipilit makalaya sa lungkot na dulot ng sarili kong mga magulang.

Sometimes I feel invisible. No..maybe not sometimes...Everyday.

My friends are the reason why I'm still here..alive. mabuti na lang din at meron akong mga pinsan na pinapadama sakin ang pagmamahal na gusto kong maramdaman mula sa akin Nanay.

Si Jisoo na ang nagsilbing ate ko. Mahirap maging only child. Lahat kasi solo mo...solo mo yung lungkot. Tipong wala ka maiyakan kapag kailangan mo. Wala kang makakulitan..wala kang makaaway..wala kang mabully..siguro masaya magkaroon ng kapatid khit na minsan nakakairita ang magkaroon ng kapatid.

Sana pala umoo na lng ako noon nung tinanong ako kung gusto ko ba magka kapatid. I was asked when I was 7 yrs old.

Pero mabuti na din at wala kundi parehas kaming kawawa. Baka maging malungkot lang din siya. Baka di din siya sustentuhan ng Ama namin. We don't need money pero lumabag siya sa batas. The time na hindi sya nagbigay kahit singkong duling.

Minsan nagsisisi ako kung bakit ganto ang pamilyang kinalakihan ko. Pero maganda parin naman ang dulot dahil mas naging independent ako..nasanay na ako na wala sila sa tabi ko kaya ayos lang.

Someone asked me kung ano daw ang pangarap ko. Nung bata ako ang sagot ko maging Doctor, Teacher, Chef at Flight Attendant. But now I realized that..that wasnt really what I want.

I want to be happy..just like others..having a family by their side. Hindi ko pinangarap na magkaroon ng ganitong klaseng pamilya.

Useless ang pagiging Doctor, Teacher o kung ano pang propesyon yan. Kung di ka naman masaya..naabot mo nga pangarap mo but you are not happy..happy is in joy.

The joy in your eyes. Not just a smile in your face pero deep inside.. you are dying.

Dying or crying because of depression?? Anxiety?? Stress?? Family?? Friends?? Studies??