A Life Without You [Completed, Published Under Ukiyoto Publishing]

20.

"Stella, Stella? Oh, thank God! You're finally awake my daughter!" Umalingawngaw sa buong kwarto ang boses ni mommy na halatang naiiyak nang unti-unti 'kong buksan ang mga mata ko.

Napapadalas ang pagkawalan ko nang malay, nilalamig ako at para bang pagod na pagod. Madalas na rin'g kapos sa hininga at lagi-lagi na lang na inaantok.

I suddenly realize that the time already came. My death is just waiting for me somewhere.

I saw a thermometer beside me, I'm sick again.

"What happened?" I asked.

"You slept for about four days right now, Stella. I am getting more worried, anak. Hindi ka naman ganito dati." Mom said with teary eyes as she held my hands and slowly she she placed her lips on it and gave it a kiss.

"I'm okay mom, nasaan po si daddy?" I asked her nang mapansing wala ang tatay ngayon sa kwarto.

"He's at the company, may mga papeles siyang inaasikaso." She said greatful. Nag-iwas ako nang tingin nang dahil sa akala 'kong muli na naman niyang gagawin ang ginawa niyang hindi pag-aasikaso sa amin ni Sam. It had been always his work. Puro, trabaho na lamang ang inaatupag nito kaya't hindi niya kami nabibigyan nang atensyon ni Sam.

Kadalasan ay sa amin niya pa naiibunton ang galit. Gayon pa man ay naiintindihan ko. Dahil ang mga ginagawa niyang sakripisyo at pagtatrabaho ay para rin naman sa aming dalawa ng nakababata 'kong kapatid.

I can't blame dad if he only wants us to have a great and better future.

"Don't worry, he'll come right away. I told Sam to call him. Siya ang nagsabing tawagan raw siya kapag nagising ka na." She plastered a smile on her lips.

"Ma, matanong po kita. Bakit itinigil niyo ang paghahanap kay Ate Sky?" I asked out of nowhere.

"I never stopped and gave up looking for your sister. Lagi 'kong isinisisi ang sarili ko sa pagkakawala nang ate mo, Stella. Since pinanganak ko kayo ni Sam, may kulang pa rin sa puso ko. May kaunting sakit akong nararamdaman sa tuwing nakikita kayong masaya, dahil alam 'kong kabaliktaran ang buhay ng ate mo sa buhay niyo." Nakayuko lamang ito habang ibinibigkas ang animo'y pinakamasakit na salitang narinig ko mula sa nanay ko.

'Lagi 'kong sinisisi ang sarili ko sa pagkawala ng ate mo, Stella.'

She must've keep it for years all by hurself. The pain, the struggle, and most of all the tears she hide from us.

Hindi niya man napapansin, ngubi't madalas ko siyang nahuhuling umiiyak sa kwarto nila ni dad habang hawak-hawak ang litrato ni Ate Sky.

Ang sakit para sa akin ang makitang ganoon lagi si mommy, the way she calls Ate Sky by her name makes me want to burst out to tears.

Ang sabi nila ang pinakamatapang na taong amkikilala mo ay isa sa mga mahal mo sa buhay. That's when I knew that our moms are the once who's our real life wonder woman. Despote of all they feel inside them, they manage to stand strong, brave, and act like as if they can't feel pain.

If our moms are the real life wonder woman. Then, there's our dad who's a superhero in disguise without a cape.

Parents are willing to risk their lives for their childrens even if it means death in exchange. They'll probably protect us from any harm. That's is why I owe my life to them.