Door dik en dun

Hoofdstuk 2

Hijgend van het snelle fietsen kwamen Charlotte en Nicky aan in de boekhandel. Het cadeautje wisten ze nog niet, maar dan in ieder geval een kaart, had Charlotte gezegd. Nicky vond wel dat ze gelijk had. Maar zo makkelijk is Nicky niet. Toen ze uiteindelijk 47 verschillende soorten kaarten geprobeerd hebben en wisten wat Nicky erin moest schrijven, kocht ze de kaart. ‘Was dat nou zo moeilijk Nicky? We hebben nog een cadeautje nodig ook.’ Charlotte werd het zat van al dat wachten. ‘Ik koop alvast een mooie kaart voor  mijn “aanstaande” vriendje, Nicky. Loop jij maar alvast naar de blokker, dan kom ik er zo aan.’ ‘Grapje zeker? Of meende je het echt serieus? Wacht eens even… Charlotte! Heb jij een vriendje?’ Nicky kon haar oren niet geloven. ‘Want ik geloof niet dat je echt in drie kwartier iemand krijgt.’ Het kwartje begon nu echt te vallen bij Nicky. ‘Ehm… Ja! Hij heet Vincent en hij is zo lief! Ik heb geen verkering met hem, maar ik ben wel hartstikke verliefd.’ Charlotte stond helemaal te glunderen midden in de boekhandel. ‘Waarom zeg je dat dan niet! Je kan me toch alles zeggen! Daar heb je vriendinnen voor! Ik vind het echt leuk voor je Charlotte. Je weet nu wel dat ik je er voor zolang je nog verkering met hem hebt, mee ga plagen.’ ‘Maar ik heb nog helemaal geen verkering Nicky.’ ‘Ja oké, maar wie zegt dat je het niet gaat krijgen?’ Nicky zag dat Charlotte daar nog niet aan gedacht had. ‘Nou, laten we snel een cadeautje scoren en daarna bij mij thuis alles over je nieuwe lover vertellen.’ Charlotte vond het goed. ‘Oké, kom we gaan. Weet je eigenlijk wel wat je wilt gaan kopen? Straks sta ik weer twee uur te wachten op jou, terwijl je dat cadeautje dan al drieëndertig keer gepakt hebt.’ Nicky zag dat haar vriendin er echt geen zin meer in had. Toen wist ze wat ze moest gaan kopen. ‘Ik weet het! Charlotte je bent geweldig!’ ‘Nicky, je hoeft mij niet te zeggen dat ik geweldig ben maar, waarom nu? Ik begrijp je niet.’ ‘Je moet ook niks begrijpen, je was het zat om te wachten en ik dacht opeens aan die keer dat ik zo lang moest wachten op Robert, toen hij een verrassing voor mij had. Dat was omdat hij een CD ging pakken. Die CD luisteren we nu elke keer als we samen op zijn kamer zitten.’ legde Nicky uit. ‘Oh, nu snap ik het! Maar dat is een goed plan! Is dat niet die CD die hij toen kwijt is geraakt? Ga jij die nu voor hem kopen?’ ‘Alsof je mijn gedachten kan lezen. En ja, dat is inderdaad mijn idee. Leuk toch?’ ‘Ja Nicky dat is hartstikke leuk! Nu je het zegt, ik koop precies dezelfde CD en die stop ik bij de kaart.’ Nicky lachte om Charlottes idee. Dat had Charlotte altijd. Als Nicky iets wist, moest zij het ook doen met een of andere reden. Ze was er nu wel aan gewend. Net als Charlottes humor. Soms stelde ze zich wel eens voor, hoe het was zonder Charlotte. Dan had ze nooit verkering gehad met Robert, had ze nooit op Valentijnsdag in de strafklas gezeten en dan had ze nog duizenden andere dingen niet gedaan. Zonder Charlotte was ze niks. ‘Nicky leef je nog? Je zit zeker weer aan Robert te denken hè?’ ‘Oh, ik had het niet eens in de gaten. Ja sorry, je hebt gelijk.’ ‘Nou kom op! Gaan we nu nog dat cadeautje halen of niet?’ Charlotte vond het weer te lang duren. ‘Ja we gaan, we moeten snel zijn want straks zit de Blokker dicht.’ zei Nicky. Toen ze de Blokker uitliepen, zagen ze Vincent lopen. ‘Charlot, Charlot! Daar is je vriendje!’ zei Nicky net iets te hard, zodat Vincent het hoorde. Hij begon helemaal te blozen. ‘Geef dat cadeautje maar aan mij, dan ga jij naar Vincent toe.’ stelde Nicky voor. ‘Oké? Zag je wel dat hij bloosde Nick! Hij bloosde!’ Charlotte was helemaal in de wolken. ‘Ja ik zag het, loop nu maar heen! Anders komt er nooit wat van!’ Ondertussen stopte Nicky, Charlottes cadeautje in haar tas en riep naar de “tortelduifjes” dat ze ervandoor moest. Charlotte vond het best, want Nicky zag dat ze druk aan het praten was met Vincent.

Toen Nicky in huis kwam was er niemand. Ze pakte haar tas uit en zag dat het cadeau van Charlotte er nog in zat. Snel stuurde ze even een berichtje naar Charlotte, want bellen had waarschijnlijk toch geen zin. ‘Die twee hebben straks vast verkering.’ zei Nicky tegen zichzelf. Toen Nicky de muziek beneden aanzette, kwam haar broer, Stefan, naar beneden. ‘Kan het nog harder Nicky?’ Meestal was het haar broer die de muziek op honderd zetten en was het Nicky die klagend naar zijn kamer liep om te zeggen dat het zachter moest. ‘Ik kan het proberen voor je, maar ik denk niet dat pap blij zal zijn, als hij zijn boxen straks stuk aantreft.’ snauwde ze naar haar broer. Haar broer was haar altijd aan het plagen. Maar als ze ergens mee zat, was hij haar grootste steun. ‘Ik hou ook van jou zus.’ ‘Mooi zo, dan wil je vast wel even de was voor me opvouwen? Dan hoef ik dat zo niet meer te doen.’ Nicky probeerde haar broer meestal haar klusjes te laten doen, maar haar broer begon er steeds vaker niet meer in te trappen. ‘Je gaat nu te ver, ik trap er niet meer in. Je doet het maar lekker zelf.’ Stefan liep weer naar boven om te “leren” maar meestal gaat hij gewoon achter zijn computer zitten. Nicky zette haar mobiel aan en keek of ze een berichtje had gekregen. Ze had er twee. Een was van Robert.

Hé Nicky, zin om samen huiswerk te maken? Of zullen we weer wat afspreken? Ik wil je weer zien. Ik hou van je. X Robert

Robert was de afgelopen 3 dagen ziek. Nicky werd altijd blij als hij stuurt dat hij houdt van haar. Het andere berichtje was van Charlotte.

Ik was het al helemaal vergeten! Ik denk trouwens dat Vincent me gaat vragen op Valentijnsdag! Romantisch hè! Daag.

Het was pas 7 uur ‘s avonds. Maar ja, Charlotte was wel een beetje raar. Nu Nicky nadenkt, ze is de laatste tijd veel vaker moe. Zal vast niks ergs aan de hand zijn. Nicky ging in de deuropening staan en schreeuwde naar boven dat ze even weg ging. Haar broer deed daar nooit moeilijk over, want hij was zelf ook vaak weg. Nicky mocht overal heen, als ze maar wel rond half tien thuis was. Ze ging naar Robert. Huiswerk nam ze niet mee, ze wou dat het een verrassing was. En huiswerk maken is nooit leuk. Ze trok haar jas aan en rende naar Roberts huis.