Anka idi yalan söyleyen bize,
Yoktu küllerden doğmak.
Vardı tüm ömrümüzde,
Küllerimizle yeniden yanmak.
💫
Ben, benim işte.
A kişisinin sevdiği ben olamadım. Ama ben, benim işte.
Saçlarım kırık ve ölü, evet beğenilmeyecek tipten.
Gözlerim küçük, ve evet ilgi çekici görünmüyor.
Burnum şekilsiz, haklısınız, güzellik standartlarına uymuyor.
Belim kalın ve boynum kısa, evet ablama çekemedim.
Makyajdan nefret ederim ve süslü giyinmem, evet ben bakımsızım.
Sorunlarım var ve anlatmıyorum, evet mükemmel bir hayata sahip olduğumu düşünmelerine izin veriyorum.
Nasılsın sorusuna iyiyim kalıbını veriyorum, evet iyi olduğumdan emin olmak için sormadıklarını biliyorum.
Zihinden işlem yapmada yavaşım, on iki ile on beşi zihinden çarpmamam. Evet, sınıf arkadaşlarıma benzemiyorum.
Ama ben, buyum işte. Etten kemikten sizin gibi bir canlıyım. Nefes alıyor, yemek yiyor ve gülüyorum. Çünkü ben bir insanım, Barbie değil.
Ben şairim...
İnsanların beni anlamadığını anladığımdan beri derdimi mısralara anlatıyorum.
Ben yazarım...
Betimlemeler arasında yüzmeyi sever, karakterlerime kendimden parçalar bırakmaktan hoşnutluk duyarım.
Ben kadınım...
Yargılanır ve yargılardan yıpranmam. X kişisi istedi diye düşüncelerimi, Y kişi istedi diye de davranışlarımı değiştiremem. Yapamam yani, doğamda yok.
Ben ankayım...
Küllerimden doğmam, küllerimi yakar, içinde kavrulurum.
Ben, insanım.
