The truth behind your eyes

21) gesprek

Pov. Harry
'W-waarom wil je met me p-praten.'

'Misschien word het tijd dat je dit alles gaat begrijpen. Je bent bijna twee maand bij ons, maar op zich heb je het nog goed bij ons. Louis is gehecht aan je, dat weet ik gewoon. En misschien moet ik inzien dat je zo slecht niet bent. Toch niets zoals je vader...'

'Sorry dat ik onderbreek maar ik ben nooit mee als het over mijn vader gaat.'

Liam lacht even en zegt: 'is te begrijpen, Louis legt je dit nog wel uit zodra ik mijn toestemming geef. Maar waar was ik gebleven.'

Hij denkt even na maar gaat al snel verder. 'Als je Louis echt zo gelukkig maakt, moet ik hem misschien gelukkig laten zijn.' Hoopvol kijk ik Liam aan. 'Dus bij deze, heb je mijn woord dat ik je niets meer doe.' Ik glimlach als bedankje.

'Maar beloof dat je hem nooit pijn gaat doen. Dat zou hij echt niet aan kunnen.' Ik frons even maar knik dan. 'Dat beloof ik.' Liam glimlacht en gebaard naar de deur. 'Laat hen er maar weer in.' Ik knik en loop naar de deur.

'Jongens?' Ze lopen naar binnen en Louis knuffelt Liam meteen. Ik ga op een van de stoelen zitten weer en kijk hoe Louis Liam omhelst.

Louis gaat opeens op mijn schoot zitten maar ik laat hem. Liam glimlacht en Louis merkt het op. 'Kunnen jullie het opeens met elkaar vinden? Die hersenschudding heeft je precies wat dingen laten inzien.' Vraagt hij bijna ongelovig en Liam knikt. 'Als jij gelukkig bent, ik ook dan.' Louis omhelst me meteen en drukt kort zijn lippen op mijn wang. 'Maar niet klef zijn in mijn gezicht!' Zegt Liam kreunend en we lachen allemaal. 'Wanneer mag je naar huis, Li?'

'Dat weet ik nog niet.'

'Wat is er gebeurd eigenlijk?' Vraagt Zayn opeens. 'Ik was dronken omdat ik zo boos was op mezelf. Voor wat ik Harry aandeed maar ook jou, lou. Ik zag een auto niet aankomen en hij reed tegen me aan. De rest weet ik niet meer.'

'Ik ben blij dat je niets ernstigs hebt.' Zegt Louis zacht en waarna zachtjes volgt: 'en dat je me niet hebt verlaten...'

'Ik zou je nooit verlaten, lou.' Hij glimlacht naar zijn jongere broer en Louis neemt mijn hand. Wanneer Liam weer slaapt is het ook tijd voor ons om naar huis te gaan.

Eenmaal thuis, kruipen we allemaal in ons bed, ik bij Louis. 'Ik ga echt niet kunnen slapen.' Zegt hij zachtjes. 'Probeer het toch maar. Ik ben bij je, je mag me altijd wekken.'

'Vind je het oke als ik alleen in mijn boxer slaap?' Vraag ik aan Louis. 'Doe maar.' Hij glimlacht en ik trek al mijn kleding uit, behalve mijn ondergoed. Ik zie hoe Louis hetzelfde doet als ik in bed lig en ik zeg zacht: 'Louis, je hoeft het niet te doen omdat ik het doe.' Dit is de eerste keer dat ik hem zonder kleding zie. Tuurlijk heb ik hem en een shirt gezien maar nu zie ik ook zijn ribben, dunne armen al zeker zijn benen.

Hij knikt en zegt: 'ik voel me gewoon veilig bij je en ik denk dat je me niet meer zou bevooroordelen.

'Natuurlijk niet.' Zeg ik zacht en hij glimlacht. 'Kom hier.' Ik trek hem op mijn schoot en hij glimlacht. 'Je bent zo mooi.' Zijn wangen kleuren dieprood en meteen wend hij zijn gezicht af.

'Het is de waarheid, dus die moet gezegd worden. En ik zal het blijven zeggen, tot je het zelf ook inziet.'

Hij licht dicht tegen me aan en zijn vingers glijden over mijn borstkast, hij tekent kleine figuurtjes en zegt: 'Vergeef je Liam?' Ik denk even na en knik dan. 'Denk van wel.' 'Dat is goed.' Ik knik en zeg: 'kan je het een keer uitleggen? Waarom jullie mij hebben gekozen en dat van mijn vader enzo?' Mijn stem word zachter met elk woord wanneer Louis kwader kijkt. 'Sorry ik zwijg wel.' Zeg ik zacht en ik slik.

'Ik... sorry Harry. Het maakt me gewoon kwaad om aan hem te denken!' Hij verstopt zijn hoofd in mijn nek en ik hoor hem zachtjes snikken. 'Sorry Louis, ik wou je niet verdrietig maken.' Fluister ik zacht.

'Je vader heeft mij en Liam verkracht en mishandeld!'

Wat denken jullie van dit stukje?
💚💙