Μεθυσμένα Παραληρήματα

Ο Μπουκόβσκι οι άνθρωποι κι εγω..

Εσείς γίνεστε καχύποπτοι και δύσπιστοι και στο τέλος σκληροί με τους ανθρώπους που πρώτα σας υπόσχονται και μετά σας φτύνουν ή είσαστε τίποτα μαζοχιστικά ανεκτικοί με όλους, ότι κι αν σας κάνουν ξερωγώ;

Μήπως βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα και καλό θα ήταν να περιμένετε να σας δώσουν μια λογική εξήγηση που σας άφησαν να βασιστείτε στο λόγο τους; Άνθρωποι είναι ρε παιδί μου, μπορεί να τους έπιασε κόψιμο!

Μακράς διάρκειας..

Εν τέλει, στις πόσες δικαιολογίες παύετε να λέτε "εντάξει, δεν πειράζει", πότε σταματάτε να εμπιστεύεστε, πόσες φορές ακούτε λόγια χωρίς να βλέπετε πράξεις, τι πρέπει να σας κάνουν για να τους αρχίσετε επιτέλους κάποια στιγμή στα καντήλια;!

Τίποτα, κάτι δικά μου λέω..

Απλως τα γράφω εδω -και στο facebook- για να τα βλέπω και να τα θυμάμαι μπας και καταλάβω κάποια στιγμή τις συμβουλές του Μπουκόβσκι -πάλι αυτός ρε ψηλέ;!- που έλεγε: "Αν καταφέρεις να ξεγελάσεις κάποιον δεν σημαίνει ότι είναι χαζός. Απλά σημαίνει ότι δεν είσαι άξιος της εμπιστοσύνης του" και το άλλο το πιο δυνατό: "Κάποιοι άνθρωποι αγαπούν αυτό που κάνεις, κάποιοι άλλοι μισούν αυτό που κάνεις, αλλά οι περισσότεροι δεν δίνουν δεκάρα".
Δεν είχε δίκιο; Αφου έτσι είναι οι άνθρωποι. Λένε και λένε, αλλά δεν κάνουν. "Στόματα και κωλοτρυπίδες" έλεγε ο βρωμόγερος! Οι άνθρωποι τρώνε και χέζουν. Και χέστηκαν για σένα, την παρτάρα τους κοιτάζουν. Και όταν καμιά φορά μιλάνε, λένε λενέ και τίποτα δεν λένε..

Και κάπως έτσι, καταλήγουμε να γινόμαστε δύσπιστοι με τους ανθρώπους. Σαν το γεροΤσάρλς: "Οι άνθρωποι με αδειάζουν. Πρέπει να απομακρυνθώ για να ξαναγεμίσω." Και απομακρυνόμαστε, αλλά επιστρέφουμε. Γιατί έχουμε και την εμμονή με την ελπίδα πως κάπου θα βρούμε ωραίους ανθρώπους. Αληθινούς, ντόμπρους, στατάρους. Να μας λένε άσπρο και να εννοούνε άσπρο. Σαν αυτούς που έψαχνε ο αρχαίος παππούς μας ο Διογένης με το φανάρι του στο χέρι ακόμη και τις ηλιόλουστες ημέρες..