part 33

247 33 1
                                    

Arthur's  POV:

Περπατουσα  γρηγορα  στο  πεζοδρομιο,  ενω  ο  κρυος  αερας χτυπουσε  το  προσωπο  μου. Ποτε  εγιναν  ολα  αυτα?  Πως  μπορει  να  ημουνα τοσο  τυφλος, που  να  μην  το  καταλαβα?  Ειμαι  τοσο  εκνευρισμενος  και  θυμωμενος! Πραγματικα  δεν  ξερω με  ποιον  απ'  τους δυο  εχω  θυμωσει  περισσοτερο  και  γιατι. Ισως  επειδη  η  Irene εχει  ξαναπληγωθει και  θελω  το  καλο  της.  Ο  Harry δεν  εχει  ξανακανει  σχεση,  οποτε  δεν  ξερει  πως  να της  συμπεριφερθει  και  το  πιο  πιθανο ειναι  να  την  στενοχωρησει.

Γι'αυτο η  Irene ηταν  πολλες  φορες  τοσο  σκεφτικη  και  στενοχωρημενη. Γι'αυτο ο Harry  προσπαθουσε  να  την  παρηγορησει,  οταν  ειχε  χωρισει  με τον David. Γι'αυτο ηταν  παντα  τοσο  θυμωμενος  οταν  τα  ειχαν. Γι'αυτο  ο  αδερφος  μου τον  εβριζε  συνεχεια  και  τον  χτυπησε. Θεε  μου! Οτι  κι  αν  θυμηθω  απο  το  παρελθον  με  οδηγει  στο τωρα,  γιατι  το  αποτελεσμα  ειναι  το  παρον. 

Εφτασα  μπροστα  απο  το  σπιτι  της  Irene και  χτυπησε  δυο  φορες  την  πορτα. Μετα  απο  μερικα  δευτερολεπτα,  η  μητερα  της  μου  ανοιξε  χαμογελωντας. 

"Γεια  σας!"  ειπα  χαμογελωντας  και  προσπαθωντας  να  φανω  οσο  πιο  ηρεμος  μπορουσα. 

"Arthur, αγορι  μου,  τι  κανεις?" με  ρωτησε  ακομα  χαμογελωντας. Κοιταξα  διακριτικα  τον  εσωτερικο χωρο  του  σπιτιου  για  να  βρω  την  κολλητη  μου,  αλλα  δεν  ηταν  πουθενα. Ελπιζω  να  ειναι  εδω! Πρεπει  να  μιλησουμε! Προκειται  για  το  καλο  της!

"Καλα  ειμαι! Εσεις?" απαντησα και  αυτη  μου  εκανε  νοημα  με  το  χερι  της  να  περασω  μεσα. Εβγαλα  το  μπουφαν  μου  και  το  αφησα  προσεκτικα πανω  στην  πολυθρονα,  ενω  ετριβα  τα  χερια  μου. 

"Και  εγω  καλα  ειμαι! Την  Irene ψαχνεις?" με  ξαναρωτησε  και  εγω  εγνεψα  χαμογελωντας. Δε  θελω  να  τσακωθω  με  την  καλυτερη  μου  φιλη,  αλλα  δε  γινεται  να  ειναι  ερωτευμενη με  τον  αδερφο  μου!  Αν  καποιος  μπορουσε  να  διαβασει τις  σκεψεις  μου  αυτη  τη  στιγμη,  θα  πιστευε πως  την  αγαπαω,  αλλα  δεν  ειναι  ετσι.  Δηλαδη,  την  αγαπαω  σαν  φιλη  μου,  οχι  σαν  το  κοριτσι  μου.  Η  κολλητη  μου  κατεβηκε  τις  σκαλες  χαμογελωντας  μαζι  με  τη  μαμα  της. 

"Λοιπον,  παιδια  εγω  φευγω!  Καλα  να  περασετε!"  ειπε  η  κυρια  με  τα  μακρια  καστανα  μαλλια  και  εφυγε,  αφου  την  ευχαριστησαμε. 

The  annoying  boy// Harry  Styles  fanfictionWhere stories live. Discover now