对不起 [Duìbùqǐ]

part-6

ရှောင်ကျန့်လေး ကျောင်းကပြန်ရောက်တာတောင် အငြိမ်မနေရသေးဘူး။
သူ့ညီမနှစ်ဝမ်းကွဲအိမ်ကိုဒိုးရတော့တယ်။
အိမ်ကတစ်ရပ်ကွက်ပဲခြားတာမို့ မားကိုပြောပြီးတော့ ခြေချင်သာထွက်လာခဲ့
တယ်။
ဟိုရောက်တော့ ဒေါ်လေးနဲ့အရင်တွေ့တယ်။

"ဟော သားကျန့်လာလည်တာလား"

"ဟုတ် ဒေါ်လေး "

"အစ်မရောနေကောင်းရဲ့လား
ဒေါ်လေးလည်း မရောက်တာကြာနေပီ"
ဒေါ်လေးက မားရဲ့ညီမတစ်ဝမ်းကွဲပါ။

"ဟုတ်ဒေါ်လေးရေ မားကတော့ဒေါင်ဒေါင်မြည်ပဲ ဒါနဲ့မျန့်ရှိလားဗျ"

"ရှိတယ်သားရေ အပေါ်မှာ ဒေါ်လေးသွားခေါ်ပေးမယ် မုန့်စားနှင့်နော်"

"ဟုတ်ဒေါ်လေး"
ခနနေတော့ ဒေါ်လေးနဲ့မျန့်မျန့်ဆင်းလာတယ်။

"သမီးညည်းအစ်ကိုကို ခြံထဲခေါ်သွား
မောင်နှနှစ်ယောက် အေးဆေးစကားပြောကြ မုန့်တွေလဲ ယူသွားကြ"

"ဟုတ်မား"
အာ့နဲ့မောင်နှမနှစ်ယောက် ခြံထဲရောက်တော့ မျန်မျန်ကစကားစတယ်

"ကဲ ကိုကြီးကျန့် ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ"

"ဟိုလေ ကိုကြီးမှာ အရမ်းခင်ရတဲ့သူငယ်ချင်းလေးရှိတယ် သိလား"

"အင်း မြန်မြန်ပြော"
ဟုတ်တယ်လေ မျန်မအားဘူး စာဖတ်ရအုံးမယ်။
ဟုတ်တယ်လေ ficပြန်ဖတ်ရအုံးမယ်။
(သာသာအတိုင်းပဲ အိမ်ကဖုန်းကိုင်ပြီး
ဘာလုပ်နေတာလဲမေးရင် ဖုန်းထဲကနေစာဖတ်နေတယ်ပေါ့ ။😀🤣
Youတို့ သာသာက အလိမ္မာလေးပါ😁)

"အော် အေးပါဟာ.အဲ့တာသူအသည်းကွဲနေတာသိလား သနားပါတယ်ဟာ"
ရှောင်ကျန့် ခနလောက်ရပ်ပြီးမျန်မျန်ကိုအကဲခတ်ကြည့်လိုက်တယ်။
အမလေး မျက်လုံးတွေက ဘလင်းဘလင်းထနေတာဆိုတာ သူ့တောင်လာဆူးနေသေး။
ရှောင်ကျန့်လည်းအခြေအနေကောင်းတယ်ဆိုပြီးဆက်ပြောတာပေါ့။
အမှန်တကယ် မျန်မျန်ဘာတွေးနေတယ်ဆိုတာသာသိရင် သူဆက်ပြောဖြစ်ပါ့မလား။

"သူ့ခမျာမှာလဲ မစားနိုင်မအိပ်နိုင်နဲ့"
ရှောင်ကျန့်လေး မညာပါဘူးနော် အဲ့ကောင်ကဂိမ်းဆော့တယ်လေ
အဲ့တော့ မအိပ်နိုင် မစားနိုင်ပေါ့။