ZORLU DÜŞÜŞ

1. Bölüm.

Gözlerini yarım yamalak açtığında sanki güneş kilometrelerce öteden yaptıklarının bedelini ödetmek için yanı başına gelmiş onu öldürmek istercesine parlıyordu. Ağzının kuruduğunu hissetti. Dudaklarını oynattı. Daha önce hiç suya ihtiyacı olmamıştı ve en yakın su kaynağının nerede olduğundan ise bir haberdi. Yattığı yerden yavaşça doğruldu. Dokuz gün süren tek başına zorlu düşüşün ardından nihayet bilinci yavaş yavaş yerine geliyordu. Yerden kalkıp ellerini silkeledi. Yerde iz bırakan siluetine dönüp baktı. Neredeyse şuan ki vücudunun üç katında bir beden ve bedeninden büyük kanatlarla orada vücudunun izini bırakmıştı. Dünyaya gelmek onu küçültmüş müydü? Bulduğu ilk kayanın yanına doğru gitti. Hala eski gücünde olup olmadığını kontrol etmek istedi. Yumruğunu sıktı ve taşı ortadan ikiye yarmak istercesine tüm gücüyle avazı çıktığı kadar bağırarak yumruğunu geçirdi. Ardından gür sesi, alçalarak tiz bir çığlığa dönüştü. Elini kaldırdığında avucundan küçük siyah taş parçalarını ve tozu diğer eliyle silerek yok etmeye çalıştı. Altından akan kırmızı renkte sıvıyı gördüğü zaman kalp atışları hızlanmıştı. Hissediyordu. Acı. Kayanın üzerinde bıraktığı kırmızı nemli görüntüye baktı. Kaya parçalanmayı bırak, kırılmamıştı bile. Olduğu yere yığıldı. Bu şekilde onu nasıl bulacaktı? Neredeydi? Dünyayı bilmiyordu ki. Gözünden akan tuzlu bir ıslaklık ağzına değdiğinde dilini dışarı çıkartarak dudaklarında gezdirdi. Bu tadı ilk defa alıyordu. Elleriyle yanaklarını silip son kez arkasına baktı. Hiç bilmediği bir yöne doğru yürüyordu. Nereye gittiği önemli değildi. Onu bulacaktı. Bulduğunda ise her türlü şeye hazırdı. Savaşsa savaş, ölümse ölüm. İçindeki bitmek bilmeyen aşkıyla güneşin son parıltısına doğru yürümeye devam ederken kafasında yankılanıp duran sesi susturmaya çalıştı. “Her şey yeni başlıyor.”