Mucizenin Felaketi

14. Bölüm : SON...

SELAM güzelliklerim abilerim ve miniklerim...

2k oldukkkkk hepinize çok teşekkür ederim.
İyi ki varsınız💜🖤

Nasılsınız??

İYİ OKUMALAR..

-Baba.

"İşte şimdi her şey bitti.."

Çünkü karşımdaki kişi Ömer
Amirimdi.

-Baba neden buradasın, dedi Mert.

Ben donmuş bir şekilde amirime bakıyordum, o da bana bakıyordu.
Şimdi ne olacaktı, titrediğimi  hissediyorum.

-Baba? Ha sen bu kızı merak ediyorsun. Dün bahsettimya tanıştırayım;
-Baba arkadaşım Alara Saraçoğlu, dedi beni işaret ederek.
"Şimdi düşük bayılabilirdim."

-Ve bu da benim babam, Ömer Yaman.

Amirimle birbirimize bakıyorduk.
İyi şeyler olmayacaktı, hem de hiç iyi şeyler olmayacaktı.
Saklamamalıydım. Keşke en başta söyleseydim amirime. Bu kadar zor olmazdı.
Mert beni asla affetmez.

-Baba bir şey demeyecek misin?

-Oğlum bizi yalnız bırakır mısın?

-Yalnız bı-

-Oğlum lütfen.

Mert başını çevirip bana baktı, gitmesini istemiyordum ama çıkması için başımı tamam anlamında salladım.
Bir şey demeden kulübeden çıkıp kapıyı kapattı.

Ben şimdi ne diyecektim amirime, anlamış mıydı?

-Yaşadığını biliyorum Ebrar Sönmez!

Dediği cümle  karşısında başım dönmeye başlamıştı. Az önce gelen mesajla aynıydı.

Ne demek oluyordu bu?
O mu göndermişti?

-O mes-

-Ben attım.

Nasıl olur ya! Amirin bana bunu neden yaptı ki!

-O gün.. 11 Aralık günü, dedi.
Karakoldaydım, telefon geldi.
Arayan annendi. Merak ettim, biliyorsun annen beni aramaz.

Kıpırdamadan onu dinliyordum.

-Açtım telefonu. Öldü dedi.. Ebrar'ım öldü..

Gözlerim dolmuştu, nefes alamıyordum.

-İnanmadım, dedi başını sallayarak. Çünkü benim tanıdığım Ebrar, başına ne gelirse gelsin savaşırdı.
Asla vazgeçmezdi.
Hızlıca hastaneye gittim...

Derin nefes alıp verdi.

-Oradaydın.. Sedyenin üzerinde kanlar içinde..

Durdu..

-Meğer sen değildin.. İnanmıştım.
Bir yandan da inanmak istemiyordum.
Ama inanmıştım. O kadar çok benziyorsunuz ki.. Sonra seni mezarlığa götürdük. Yani sen diye.

"Peki nasıl anladı benim ölmediği mi?"

-Aradan birkaç gün geçti. Senin kaza yaptığın yerde, yani  sana arabanın çarptığı yerde bir trafik kazası oldu. Bir adam kadına çarpıp  kaçmış.
Onu bulmak için olay yerine gittik. Kameralar vardı. Görüntüleri izlemek için dükkana girdik.
Adam görüntüleri arıyordu. Sürekli geriye aldı kayıtları, aldığı sırada fazla geriye gitti.
Yani 11 Aralık gününe.

"Benim felaketimin günü! Her şeyimin değiştiği gün. Korkunç günüm."

-Bir araba sana çarpıyor, sende başını yere çarpıp bayılıyorsun.
Bu nasıl olur demi. Çünkü ben seni hastanede kanlar içinde görmüştüm. O küçük kazayla kanlar içinde kalman imkansızdı.