Küçük Hayatımın Büyük Anıları

Tanıyamadım Kendimi

Ilk merhabamı alıyorsun,
Nedeni belirsiz kelimelerimi okurken
Satıyorsun herşeyi,kayboluyorsun..
99 yılını yaşayan biriyim
O depremde çadırda kalan
Bunları hatırlatan annem babam.
Saçlarından bir beyaz daha kırılıyor
Kalbimde aynı anda burkuluyor, inciniyor
Ağlıyor deli yüreklerimiz, belli etmiyoruz
Yaşlılığın farkına coktan varmışlar
Nasihatlerin ardı kesilmiyor
Doğru yolu bul diye yalvarırlar..
Ben Çekmeköy' de yetiştim , arıyorum
Onca geçirdiğim zamanı, anıları
Beni kendilerine uzak sananları
Kırılıyorum size.
Şile'deyim beni arayanı koy bir kenara
Asıl aşkın tadına nasıl varabildim
Istanbul sıcaklığından cok uzak
Bu kuytu ilçede sadece ağlayabildim,
Dar mekânda..
Ondan sonra zor geldi
Sevmemiştim bu yeri
O gitmişti,
Burası birkaç faişe gülüşüyle kaldı
Benimse gözlerim dolu, rahatlık sandım
Birliktelik dolu sahil şehrinde
Çekici liseli kızlar ve bir o kadar da erkeğiyle
Ben tanıyamadım kendimi
Nasıl olurda böyle bir yaşamı seçebilirdim
Nasıl dayanbilirdim sevmeden sevişmeye
Duygusuzluğa, nefrete..
Nasıl gidebilirim diye düşünemezdim
Nedenn??
Yalnızım
Evet sandığınız kadar da değil
Gayetten fazla yalnızım..
Sanmıştım sevebileceklerini
Ama Şile küçük yerdi
Aklıma gelmedi oyun oynayacakları
Karakterim iki haftada yer değiştirdi sanki
Ben bitmiştim , cünkü hâla Şile'deyim
Çünkü hâla tanıyamadım kendimi..