Rainbow After The Rain (One Shot)

Hi? Ako nga pala si Mickey, di ko na babanggitin ang lahat tungkol sa pagkatao ko kase di niyo naman kailangan malaman. Lols hahahah! Sa ngayon ay nasa Baguio kami ng pamilya ko, si mommy, daddy, kasambahay, kapatid, at mga lolo at lola. Kakagaling lang namin sa mahabang byahe at nagcheck in muna kami sa isang hotel para magpahinga. Nagkaroon ng sandaling salo-salo at matapos nun ay nagkanya kanya nadin kami. Ayaw kong buksan ang cellphone, natatakot ako sa mga pwede kong mabasa eh, as much as possible ayaw kong buksan ang cellphone, kung bubuksan man ay nakapatay ang wifi or data. Siyempre medyo boring dahil may TV man eh hindi ko gusto ang mga palabas kaya lumabas muna ako sa parang balcony ng hotel na iyon at doon ay nagmuni muni ako. Masarap ang hangin, the sky is clear and everything feels new to me. Sobrang nakakrefresh sa Baguio, it feels like I am being detoxified sa mga ganap sa buhay ko na magulo during these past few months. The view, the stars, the trees, the breeze even the people that I see is slowly healing me. Wala namang masama kung hihingin kong sana ganito nalang palagi diba? But of course that won't ever hapen. 

Matapos kong tumunganga sa labas ay nag-cr naman ako, wala akong ginawa sa cr though. Umupo lang ako sa banyo at nagbukas ng phone. Dahil may free WiFi sa hotel ay natukso naman akong magbukas ng phone. Pagbukas na pagbukas ng wifi ay agad kong binuksan  ang messenger ko upang icheck ang message ng nagiisang taong inaasahan ko na magmessage sa akin.

'Andrea'

Halos tumalon ang puso ko ng makita ko ang pangalan niya na nasa unahan ng inbox ko. Siyempre dali dali kong pinindot ito sa pagasang masaya ang message na bubungad sa akin.

"Pahinga na muna Mickey" Ngunit mali ako ng akala. 

'Pahinga daw muna.' Itong mga salita pala ang bubungad sa akin. 

Taenang yan, di pa nga napapagod magpapahinga na. Kakasimula pa lang ulit, tatapusin na. Para kang nagfb lang magdamag tapos nagsimula kang mag-aral ng 4:00 tapos tinapos mo ng 4:05 tapos magrereklamo kase sa aken na nagpuyat ka sa pagaaral, pfft kalokohan. 

'April 23, 11:57 PM'

Kahapon pa pala? Tapos 11:57 ng madaling araw? Tsk sabi ko wag magpuyat eh, parang gago. 

Hays aaminin ko malungkot, pero parang hindi nadin ako nasasaktan? Kase inexpect ko na to. Parang sanay nadin ako sa sakit na dulot niya to the point na hindi na ako nasasaktan. Weird eh, pero totoo. Sa ilang buwan na wala kaming komunikasyon, nasanay nadin ako na wala ang presensiya niya.

'Tanggap ko nang wala siya'. 

Para ngang mas masya pa ako eh, walang iniisip, walang pinoproblema, parang nawalan na ako ng paki sakanya. 

Ano ba ang nangyari? You might as well ask.

Ganito kasi yan, halos 8 months ago, we broke up. Reason? wala lang, we just felt like we're not ready, away bati, away bati, meron din third party involved, lagi siyang nagpupuyat, may kausap na iba pero siyempre ako naman tatanga tanga hinahayaan kung saan siya masaya. One day naging cold siya, I mean ever since cold siya pero nung araw na yun cold siya sa akin ng super duper mega cold. Nagtagal yun ng ilang mga araw, lagi siyang naghahanap ng reason para magaway kami, or lagi niya akong pinoprovoke para magaway kami. Which eventually sinabi niya sa akin na bawal daw siya at pinagalitan siya ng tatay niya which I doubt kase kung tutuusin magagawan naman ng paraan. Pero somehow inintindi ko naden kesa naman na udyukin ko siya na magsinungaling sa parents niya if ever man na pinagbawalan talaga siya diba? 

To cut the story short, we broke up and after 6 months nagbalikan kami with the thought of being better for each other. Nung una okay na okay naman na. Siyempre end of school year na yon nung nagbalikan kami kaya hindi na kami nagkikita, malapit lang ang bahay naman pero nasa ibang lugar siya dahil bakasyon kaya wala talaga. That time wala akong cellphone since nawala yung phone ko nung nag Panggasinan kami magtotropa. Hindi din ako binilhan agad kase nung nagbreak kami, sinira ko buhay ko, puro ako cellphone, nakipaglandian kung kani-kanino kaya pinagbawalan ako mag cellphone for a very long time para bigyan naman ng panahon ang sarili ko. So yep, dahil don, wala kami masyadong communication, maguusap kami sa hapon lang dahil sa hapon lang ako pwede magcellphone.