Meisjes kunnen zwaardvechten

-16-

Elk dag train ik met Eaon. En elke keer win ik. Eaon raakt hierdoor gefrustreerd en let dan niet meer op zijn verdediging en dan schakel ik hem makkelijk uit. Ik krijg alleen niet les in zwaardvechten maar ook in de geschiedenis van ons land. Ik leer zoveel nieuwe dingen. Ook probeer ik erachter te komen wie die Haar is. Ze zeggen alleen niks tegen me.

Ik ben in de eetzaal. Het middagmaal zit erop. Ik wil naar de trainingsruimte lopen als de man die ik op mijn eerste dag heb uitgeschakeld eraan komt. Bij zich heeft hij een meisje. Ze lijkt even oud als mij. Ze heeft ravenzwart haar dat bijeen is gebonden door een band om haar hoofd. Ze heeft grijze ogen en loopt zelfverzekerd naast de man. Op mij en Vera na is ze het enige meisje hier. De man wijst naar mij. Het meisje loopt naar me toe en de man loopt weg. "Hallo, jij moet Mira zijn" zegt ze. Ik knik. "Ik ben Yesia". "Hallo Yesia" zeg ik. "Ik ben hier omdat ik nieuws heb uit Laodema". "Wat voor nieuws?" Vraag ik nieuwsgierig. Er zal toch niks ergs gebeurd zijn? "We gaan naar de grote zaal. Iedereen moet dit weten" zegt ze. Ik ben nog nooit in die grote zaal geweest. Yesia blijkbaar wel. Ze weet precies de weg. Ze loopt door het doolhof van gangen en ze aarzelt nooit bij een afslag. De grote zaal is immens groot! Ik zie het plafond dat zich hoog boven ons bevind. Over alle wanden zijn tekeningen. Tekeningen met veldslagen en feesten. Ik zie een podium gemaakt van een zwarte steensoort. Ik zie schalen met vuur en fakkels overal door de zaal. Er hangt een rare geur. De vloer is glad en in het midden is een magische cirkel getekend. In de zaal staan al een heleboel mensen. Zouden Louis en Vera hier ook zijn? Yesia pakt mijn arm en sleurt me door de menigte. Ze neemt me mee naar het zwarte podium. Ik zie Eaon het podium opstappen. Hij draagt alleen andere kleding. Hij draagt een totaal witte outfit en een rode mantel die een stukje sleept over de grond. Er is een groot rumoer in de zaal. Eaon gebaart dat iedereen stil moet zijn. Hij schraapt zijn stem en begint:" mensen van Laoreva ik heb verschrikkelijk nieuws. Zij heeft Laodema aangevallen. Slechts een paar vrouwen hebben deze aanval overleefd". Een schok van ongeloof ging door de zaal. Ook ik maakte me zorgen. Ik hoop dat Andrea het heeft overleefd. Yesia kijkt triest. Eaon maant de menigte tot stilte. "Een van de overlevenden is hier gekomen om haar verhaal te doen" zegt hij. Hij wenkt Yesia. Yesia begint het podium op te lopen. Haar ogen kijken over het publiek heen. "Ik weet nog hoe het begon. Het was een normale dag. Trainen, oefenen, eten, studeren en wel meer dingen. Toen kwam de knal. Één van de muren was opgeblazen. Iedereen stond klaar om de vijand te verdrijven, toen zij door de grote opening stapte. Iedereen schrok. Ze glimlachte wreed en toen kwamen haar legers. Walgelijke monsters en dieren. Wilde wolven, demonen, gevallen engelen en zoveel andere verschrikkelijke dingen . Ze vermoorden ons allemaal. Op mij, Lena en een meisje van acht jaar na" zegt ze. Ik kan het niet geloven. Een schok gaat door mijn lijf. Ik zie Vera op me af komen. Tranen komen naar boven. Ik probeer ze te verdringen. Vera omhelst me. "Het spijt me" fluistert ze. Ik kan het niet geloven. Andrea is dood! Yesia loopt het podium af en ziet mij huilen. "Wat is er?" Vraagt ze. "Ze is dood. Andrea is dood" zeg ik tussen een paar snikken door. Yesia knikt. "Het spijt me voor je". Ik duw Vera van me af. "Gaat het weer?" Vraagt ze vol medelijden. Ik knik zwak. Ik wil niet huilen in het bijzijn van deze mensen. Eaon zegt nog wat, maar ik hoor het niet. "We moeten terug". Dat is de stem van Louis. "Terug naar Laodema?" Vraagt Vera ongelovig. hij kinkt. "Er zijn dingen van waarde daar die we moeten beschermen. "Laten we gaan" zeg ik beslist. Ik wil Andrea nog één laatste dienst bewijzen. "Ik ga mee" zegt Yesia.

We zitten op onze Kumari. Yesia staat er maar wat bij. "Moet jij niet een rijdier?" Vraag ik. Ze glimlacht geheimzinnig. "We gaan" zegt Louis. Dan gebeurt het. Yesia verandert. Ze krijgt een snuit en staart. En even later staat daar een zwarte wolf met een glimmende vacht. Ik ben verbaasd. Yesia begint voor ons uit te rennen en wij volgen.

Na een week zijn we bij het verwoeste Laodema. Het ziet er verschrikkelijk uit. Het beeld is in stukken gevallen en verwoest. Er liggen overal lijken. Mensen,demonen,wolven en monsters. Ik ga opzoek naar Andrea. "We moeten ons in groepen opdelen" zegt Louis. "Vera en ik en Mira en Yesia" zegt hij. Ik baal diep vanbinnen wel. Yesia en ik gaan een gang in. "Beviel het je hier?" Vraag ik na een tijdje om de stilte te doorbreken. "Ja, ik ben hier geboren en heb mijn hele leven hier getraind. Ik kon alleen niet met zwaarden omgaan wat ik ook probeerde. Dus ik heb maar voor dolken gekozen". Ze glimlacht verdrietig als ze me dat vertelt. Ik knik. Ik heb al gemerkt dat ze dolken had in plaats van een zwaard. Ik wil haar nog iets vragen, als ik het zie liggen. Het lijk van Andrea. Het lijkt alsof ze gewoon in slaap is gevallen. Ze ligt er zo vredig bij. Ik kniel neer. Een bittere traan stroomt over mijn wang en valt op Andrea's gezicht. Yesia kijkt ernaar. Ik laat mijn ogen glijden over het lichaam van Andrea. Ik zie dat ze iets in haar vuist heeft geklemd. Voorzichtig haal ik het eruit. Het voelt verkeerd. Alsof ik haar rust verstoor. Maar ik ben nieuwsgierig, ik wil weten wat het is. Het is een brief. 'Aan Mira' staat erop. Deze brief is voor mij! Ik pulk de brief open en begin te lezen:

' Mira, als je dit leest ben ik waarschijnlijk dood. Via een spreuk zal er een brief voor je verschijnen als ik sterf. Ik kan de brief niet lang houden. Je moet weten dat je als een dochter voor me was. Jij was degene waardoor ik iets leerde. Liefde namelijk. Ik moest van de raad van Laodema opzoek naar de uitverkoren. Het was voor mij een taak, niet meer. Toen jij aan mijn deur kwam om mij welkom te heten wou ik je wegjagen, maar toen zag ik jouw gezicht. Je ogen stonden vol hoop. Je wist dat ik je begreep. Ik wist hoe het voelde om te worden gehaat door heel een dorp. Ik liet je binnen. En ik wist het toen je binnenliep. Jij was het! De uitverkorenen. Mijn taak was klaar. Maar ik kon nog niet terug. Ik bleef in het dorp. Op een dag, moest ik je toch naar Laodema brengen, dus deed ik het toen je me vertelde over je droom. Ik hou van je, Mira. Ook nu ik dood ben, hou ik van je.

Liefs,

Andrea

Ik lees de brief een paar keer over. Ze zag me als een dochter. "Mira, we moeten verder" zegt Yesia. Ik knik. Ik stop de brief weg en we gaan weer verder.

Nou een lekker lang hoofdstuk. Hierboven Yesia afgebeeld en haar wolvenvorm. Bij de 2K een Q&A denk ik. Wat vind je ervan? Tot volgende hoofdstuk.