MH17

Hoofdstuk 4

Drie weken gaan voorbij. Maar nu het is het moment bijna aangebroken. Het moment waar ik heel de tijd op aan het wachten ben: de grote reis. Morgen vertrekken mijn moeder en ik. 13 uur zullen wij in het vliegtuig zitten. We zullen opstijgen en weer veilig landen. We zullen een toptijd hebben in Maleisië. Ik kijk er zó naar uit. 'Jade, vergeet je niet je wandelschoenen in te pakken?' vraagt mijn moeder die in de deuropening van mijn kamer staat. 'Wandelschoenen? vraag ik. We gaan toch niet wandelen?' Mijn gezicht betrekt. 'Voor het shoppen dan. Als je 6 uur wilt gaan shoppen, hou je dat echt niet op teenslippertjes vol. En bovendien zullen je voeten verbranden.' 'Oke dan, ik zal ze pakken.' 'Ik check zo je koffer wel even, zodat we niks vergeten.' Dan loopt ze de kamer uit. 'Ohja.' Ze draait zich weer om en loopt terug naar mijn kamer. 'Vergeet je koffer ook niet te wegen. Niet meer dan 20kg.' Ik knik en ga verder met inpakken.

'Het enige wat je mist is je tandenborstel en je pyjama, maar ik neem aan dat je je tandenborstel morgen nog inpakt?' Ik knik. 'Heb je nog een schone pyjama voor me, mam?' 'Neem anders je nieuwe mee. In het hotel zal die vast niet zo vies worden. En bovendien heb je hem om te dragen en niet om in de kast te bewaren.'
Daar heeft ze een punt. 'Je vindt het spannend hè?' vraagt mijn moeder aan me. Ik wil eigenlijk niet toegeven, maar het is al te laat. Ze heeft me door. 'Maar wat nou als er iets gebeurt? Als we neerstorten? Als we te weinig brandstof hebben?' Ik voel dat ik vanbinnen warm word. Ik kan het niet helpen. Ik heb gewoon nog nooit gevlogen en het maakt me super zenuwachtig, vooral omdat het in een keer zo'n lange vlucht is. 'Lieverd, dat zal vast niet gebeuren.' Mijn moeder komt naast me op bed zitten. 'Er stort bijna nooit een vliegtuig neer. 9 van de 10 keer gaat het gewoon goed. Of zelfs 9,5 van de 10 keer.' 'Maar wat nou als wij bij die ene horen, die ene waar het niet goed bij gaat?' vraag ik bezorgd. 'Luister Jade, meer dan dit kan ik je niet gerust stellen. Natuurlijk weet je nooit voor 100% zeker of dat je veilig aan zal komen, maar als je vertrouwen hebt, komt het allemaal goed.' Ze geeft me een kus. Mijn moeder heeft gelijk. Het gaat vaker goed dan fout. Laten we daar maar aan denken. Ik moet genieten. Je gaat tenslotte niet elke dag met het vliegtuig naar Maleisië samen met je moeder.

17 juli 2014. 'Heel veel plezier lieve schat.' zegt mijn vader en hij omhelst me. De tranen staan in zijn ogen, ik zie het. Hij vindt het moeilijk om zijn vrouw en dochter samen los te laten, ook al is het maar voor 3 weken. Dan loopt hij naar mijn moeder toe. 'Doe voorzichtig Chyntia, maar maak er vooral een toptijd van.' Ze lacht. Ik zie aan haar dat ze het ook best wel moeilijk vindt. Je man en je twee zoons missen. Dan loopt Senn vertwijfelt naar me toe. Wij hebben niet echt een kleffe band ofzo. We knuffelen elkaar nooit, maar vandaag is het anders. Hij omhelst me en ik geef hem een kus op zijn wang. 'Wees voorzichtig zus' zegt hij. 'Ik zal mijn best doen' antwoord ik. Ty komt niet naar me toe. Hij vindt de vliegtuigen veel te interessant. Uiteindelijk draait hij zich toch om. 'Met welk vliegtuig ga jij eigenlijk?' Ik kijk naar buiten en wijs er een aan. 'Met die daar. De witte met die blauwe en rode streep. Die waar "Malaysia" op staat.' 'Die is groot', is het enige wat hij kan uitbrengen. 'Ga je me nog een beetje missen?' vraag ik aan hem. 'Een heel klein beetje wel ja' antwoordt hij. Ik begin te lachen. Alleen hij zou dat zo zeggen. Terwijl ik hem een knuffel geef voel ik iemand op mijn rug tikken. Als ik me omdraai zie ik mijn vrienden voor me staan. 'Surprise!' zeggen ze. 'Gelukkig zijn we nog op tijd' zegt Zoey. Luka dromt zich naar voren en geeft me een zoen. Eentje die wat langer duurt dan normaal, maar al snel genoeg worden we verstoord door de rest van mijn vrienden die speciaal voor mij nog naar Schiphol zijn gekomen om me uit te zwaaien en me gedag te zeggen. Toch nog een voordeel van dichtbij de airport wonen! 'Ja we dachten dat het wel een leuk idee zou zijn om je effe uit te zwaaien en je gedag te zeggen' zegt Yildiz. 'Én we kunnen het meteen combineren met een middagje shoppen in het o zo mooie Amsterdam' voegt Fedde er aan toe. 'Echt een super tof idee' zeg ik vrolijk. Dan zie ik mijn moeder gebaren dat het zo ver is. We moeten gaan. Paspoorten laten controleren, koffers checken en wegen. Ik laat mijn familie en vrienden achter. Nog een keer draai ik me om en zwaai ik naar ze. Het begint nu steeds dichterbij te komen.

Het duurt allemaal nog super lang. Ik had gedacht dat we alleen even ons paspoort moesten laten checken en dan wel zo'n beetje het vliegtuig in konden gaan, maar nee dus. Ik moest nog door een soort poortje lopen die dan ging scannen of je geen gevaarlijke dingen bij je had ofzo. Dat was echt raar. En nu zitten mijn moeder en ik al een uur voor de gate te wachten voor we mogen boarden. Ik ben inmiddels al vier keer naar de wc geweest, maar ik moet nog steeds. Mijn telefoon batterij wil ik besparen voor in het vliegtuig, zodat ik muziek kan luisteren, maar daardoor verveel ik me echt te pletter. Uiteindelijk begin ik maar een gesprekje met mijn moeder. 'Heb je er al een beetje zin in?' vraag ik aan haar. Ze knikt. 'Het vliegen alleen al vind ik een feest. Ik ben er echt dol op.' 'Ik ben benieuwd!' zeg ik. 'Ohja! Jij hebt natuurlijk nog nooit gevlogen!' zegt mijn moeder. 'Nee, wanneer zou ik dat gedaan moeten hebben? Wij gaan toch altijd met de auto op vakantie.' 'Dat is waar' antwoordt ze. 'Bij welke gate moeten we nou eigenlijk zijn?' vraag ik. 'Hier heb je namelijk gate 16 én 17 dus ik heb geen idee welke we moeten hebben. 'Gate 17' antwoord mijn moeder. 'En we moeten vliegtuignummer MH17 hebben.'

Dan is het eindelijk zo ver. We mogen het vliegtuig in. Door een soort rare slurf komen we bij het vliegtuig aan. Mijn moeder en ik hebben een plekje bij de nooduitgang. Ik vind het maar creepy. Wat nou als dat deurtje daar open vliegt? Dan zijn wij degene die naar buiten vallen. Ik probeer de nare gedachtes van me af te zetten. Volgens mijn moeder is het juíst heel fijn om bij de nooduitgang te zitten, omdat je dan meer beenruimte hebt. Als iedereen op zijn plek zit, staan de stewardessen vooraan met een microfoontje. Ze vertellen dat de telefoons en iPads allemaal op vliegtuigstand moeten, dat we onze riemen vast moeten hebben als het lampje boven ons hoofd aanstaat en dat we op het knopje daarnaast moeten klikken als we willen dat er een stewardess naar ons toe komt om eventueel een kussentje te brengen ofzo. Dan opeens komt er een tv'tje uit het dak van het vliegtuig. Er wordt een veiligheidsfilmpje op afgespeeld. 'Wat te doen als het misgaat'. Sure, geef me anders nog meer angsten... Nu maar hopen dat we deze informatie niet nodig zullen hebben...
De piloot stelt zich voor en begint af te tellen. 3... 2... 1... en dan stijgen we op.