Bu kısmı ağlayarak yazıyorum ve gerçekten böylesi çok daha zor. Aklımdan geçen cümlelerin hepsini yazamıyorum. Ekran zaten bulanık. Herneyse. Bana herşey olduğun için teşekkür ederim. Insanlarla hemen samimi olabilirim ama değer veremem. Birinin duygularını önemseyip düşünmem. Güvenmeye takıntılıyım. Çünkü güven benim zayıf noktam. Sende biliyorsun. Her ne kadar kabul etmek istemesemde insanlara güvenirim ben. Güvenmekten korksam bile bu elimde olmadan oluyor bende bilmiyorum. Herseyimi anlatmak demek değil güvenmek başka birşey. Ve bu güven kaybolunca yerle bir oluyorum. Nasıl oluyor bilmiyorum ve bu yüzden artık insanları seçiyorum. Hatta çoğunu eledim sende biliyorsun. Az olsun öz olsun istiyorum. Bu yüzden şuan 4 5 kişi vardır hayatımda öyle uğrunda ağlayabilceğim. Biride sensin. Sana güveniyorum. Benden haberli yada habersiz hep benim için uğraşıyorsun. Benim mutlu olmam için çabalıyorsun. Seninki sahte değil. Aradığında ağladığın zaman öyle çaresiz hissediyorum ki.. sen benim için bu kadar çabalarken benim hiçbirşey yapamamam o kadar iğrenç ki. Bu yüzden de özür dilerim. Ama elimden gelen tek şey her zaman var olmam. Zamanın ne getirceğini bilemeyiz ama ben hep burdayım. Silinip gitsen bile tekrar çıkar gelirsen hayatıma herşeyi yaparım böyle olmamız için. Seni kaybetmekten korkuyorum bazen. Eskilerden birileriyle buluşman bile bu korkumu tetikliyor. Hep en birincin kalıyım istiyorum. Çünkü benim için yaptıklarını başkalarına yapmanı istemiyorum. Galiba azıcık kıskançlık ve bencillik ama böyle işte. .
