TESADÜF

1. BÖLÜM- KURTULUŞ

Merhaba, nasılsınız?

Hikayeye geçmeden önce şu sol alttaki yıldızı parlatabilir misiniz?:)☆♡

Birde satır aralarına yorumlar bırakırsanız sevinirim♡

Şimdi hikayeye geçebiliriz keyifli okumalar ♡☆

***

"Ailem beni bıraktığında 10 yaşındaydım. Neden beni bıraktılar, niye beni istemediler hiç bilmiyorum. Bunca yıldır buralara kadar tek başıma geldim. Kimseye ihtiyacım olmadı, kimseden yardım istemedim. Güçlü durup hayata karşı savaştım. Evet çok düştüm, çok ezildim. Ama her düştüğümde geri kalkmasını bildim, her ezildiğimde de acımadan ezdim. Hayat herkese merhametli olmuyor biliyor musun? Mesela bana hiç acımadı. Aslında bana kimse acımadı biliyor musun? Bana kendi ailem acımamış, insanlar mı acıyacak?" Dedim gülümseyerek karşımda oturan Gözde ve Elif'e. Yüzlerine baktığımda ikisinde gözleri dolmuş bana acıyan gözlerle bakıyorlardı. Gerçekten acımışlar mıydı diye sormayacağım. Çünkü biliyordum bu hayatta Gözde ve Elif'ten başka hiç kimsem yoktu. Beni en iyi onlar anlıyordu belki de. İkiside oturdukları koltuktan kalkıp yanıma geldiler. Gözde sağıma, Elif'te soluma oturarak bana sarıldılar. Hayatım boyunca kimsenin yanında göz yaşı dökmedim Elif ve Gözde'de dahil. Onlar bile hikayemi her duyduklarında göz yaşlarına bürünüyorlardı. Ya ben, alıştığım için gözlerim bile dolmuyordu. Derin bir nefes alıp konuştum.

"Tamam kızlar, bu kadar yeter. Hadi silin göz yaşlarınızı, ağlamayın benim için." Dediğimde Gözde çenemden tutup kafamı kendine çevirerek ona bakmamı sağladı.

"Sanem, güzel arkadaşım biz senin her daim yanında olacağız. Biliyorum biz çok eskiden beri tanışmıyoruz, 5 yıldır tanışıyoruz. Ama inan bana seni öz kardeşim gibi görüyorum bunu sakın unutma." Dedi Gözde gülümseyip gözlerimin içine bakarken. Elif araya girip kendini göstererek konuştu.