Secret Between Us [norenmin]

Kısım 4 Bölüm 12: Yağmur yağıyor ve günahımızın kanıtlarını saklıyor

Hayatımı temelli olarak değiştirecek olan olay gerçekleşmeye başladığında Temmuz'un 15'inin son saatlerindeydik. Yatağımda uzanmış, birden bire başlamış olan yağmurun sesini dinleyerek uyumaya çalışıyordum ama bir türlü uykum gelmiyordu. Yattığım yerde dönerek başımı odamın tavanına çevirdim ve gözlerimi kapatıp bir şeyler düşünmeye çalıştım.

Yarın Jaemin ile buluşabilecek miyiz? Çok yağmur yağıyor, hava sıcak olsa bile etraf çamurlu olacaktır. En fazla bir kafeye gidip oturabiliriz ama acaba ailem gitmeme izin verir mi? Jaemin'in yarın dışarı çıkabileceğine eminim. Kardeşlerine bakacak biri olacaktır. Belki kitabımızı alıp kütüphaneye gideriz. Kütüphane.. Birkaç gündür Renjun'i görmüyorum. Sahi, nerede acaba?

Yılın bu zamanında bazı insanlar tatile gidiyor. Belki o da ailesiyle tatile gitmiştir. Biraz güneşte kalıp teninin renklenmesi güzel olurdu aslında, teni öyle beyaz ki.. Çok hassas görünüyor aslında. Onu merak ediyorum. Hayır, ondan çekiniyorum. Bilmiyorum.. umarım bir süre daha ortalıkta görünmez. Jaemin onu unutmuş gibi görünüyor.

Jaemin bana hala ailesinin köpek olayına ne tepki verdiğini söylemedi. Onu çok kızdırmış olmalılar. Yoksa bana anlatırdı. Tabii ki anlatırdı. O benim en yakın arkadaşım. Sanırım.

Onunla kafede otururken bir şey duydum, neydi acaba? Hatırlamak üzereyim ama.. Kafamı dağıtmalıyım. Yağmurun sesi gerçekten dinlendirici ve- hatırladım! Hayvan cinayetleri. Öldürülen hayvanlar olduğunu konuşuyorlardı. Kim neden hayvanlara zarar verir ki? Başka kimsenin bu konuyu konuştuğunu duymadım. Sokak hayvanları mıydı acaba? Belki de ormanlık bölgenin yakınlarında bulunmuştur cesetler. Oraya çok fazla kişi gitmiyor, çok kişinin duymamış olması doğal olurdu o zaman. Bayan Shin'in köpeğini de aynı kişi öldürmüş olabilir mi? Jaemin'in üzerine suç atıldığını duyduysa çok sevinmiştir. Gerçi, kim olduğunu bulsalar da bir şey yapmazlar.

Ah, yağmur artıyor. Mum yaksam ne güzel olurdu.. ama kalkmaya çok üşeniyorum. (Bu noktada esnedim, uykum geliyordu sanırım) Konuşma sesleri geliyor. Sanırım dışarıdan. Bu havada dışarıda olmak cidden aptallıktan başka bir şey değil.

Bu havada dışarıda olan aptal, en yakın arkadaşım Na Jaemin'di.

Şiddetlenen yağmurla birlikte bütün öfkesiyle esen rüzgar, şemsiyesini kırdıktan sonra Jaemin şemsiyeyi bir köşeye atmış ve montuna sıkıca sarılmıştı. En azından montunu giymiş olduğu için mutluydu çünkü hasta olmak istemiyordu. Yine de bulunduğu durumda bu kaçınılmaz bir sonuçtu.

Etrafına bakınıp açık bir dükkan ya da altına sığınabileceği bir kepenk aradı ancak hiçbir şey yoktu. Sadece sokakları aydınlatan sokak lambaları ve ay görüyordu onu. Ellerini montundan çekip hışımla sildi gözlerini ve ardından ellerini başına siper etti. Uzun zamandır bu kadar aşağılandığını hissetmemişti, görünmez bir çocuk gibi hissediyordu.

Tam da bu sırada yanında bir araba durdu. Tesadüf ya da şans, nedendir bilinmez ama bu zorlu havada dışarı çıkan, daha da önemlisi Jaemin'i gören bir insan vardı. Arabanın kornasının geceyi bölen sesini duyduğunda irkildi Jaemin. Yanlışlıkla yola çıkmış olabileceğini düşünerek aşağıya baktı ama kaldırımdan yürüyordu.

Arabaya yaklaşıp eğildiğinde yolcu koltuğunun yanında cam yavaşça aşağıya indi. Sürücü koltuğunda oturan kadın uzanıp açmıştı camı. Arabanın sahibi olan kadın Jaemin'in okulundaki İngilizce öğretmeninden başka birisi değildi.

Jaemin gülümsedi ve hafifçe eğilerek selam verdi. "İyi akşamlar Bayan Park."

Sesi yağmur damlalarının telaşlı sesi yüzünden bastırıldı ancak Jaemin bunu fark etmedi. Birkaç saattir yüzü ilk defa gülümsüyordu. Kadın da ona bakıp gülümsedi ve konuşurken sesini biraz yükseltti. "Bin hadi, seni gideceğin yere bırakayım."