İyi adamlar yanlızlıktan ölüyor,İyi kadınlar ise kötü adamların balkonundan gökyüzüne bakarken......
Dostoyevski
Giray karşısındaki kadınların istediği herşeyi kabul etmişti ama onunda bir şartı vardı şimdi bunu söylemeliydi ki ilerde olacakların ö...
Gözlerim gözünԁe aşkı seçmiуor Onlarԁan kalbime sevԁa geçmiуor Ben уorԁum ruhumu biraz ԁa sen уor Çünkü bence şimԁi herkes gibisin
Уolunu beklerken ԁaha ԁün gece Kaçıуorum bugün senԁen gizlice Kalbime baktım ԁa işte iуice Anlaԁım ki sen ԁe herkes gibisin
Büsbütün unuttum seni eminim Maziуe karıştı şimԁi уeminim Kalbimԁe senin için уok bile kinim Bence sen ԁe şimԁi herkes gibisin... Nazım Hikmet
Zaman elle tutulamayan gözle görülemeyen ama akıp giden var olduğunu bildiğimiz tek kavramdır. Neler alıp götürmez ki o zaman bizden ve neler vermezki alıp götürdüğünün yerine.
Hayat sanki adaletin terazisi gibi hiç bir zaman eşitlenmez. Mutlaka bir tarafı hep ağır basar. Aslında terazi hep aynı terazidir ama her insanın o teraziye koyduğu yükler farklıdır.
Giray'ın teraziside ilk defa bir yıl önce yanlış tartmıştı. Şimdi ne yapsada ağırlık yapan tarafın yüklerini bir türlü azaltamıyordu. Hataları o kadar çok birikmişti ki gün geçtikçede üzerine eklemeye devam ediyordu.
Bugün Fırat Binbaşı ile karargahta karşılaşıp konuştuğu andan beri kafası çok karışıktı. Arkadaşı bugün ilk defa kendini sorgulamasını sağlamıştı. Şimdide korktuğu başına gelmişti ardına saklandığı bütün bahaneler gözünün önünde yerle bir olmaya başlamıştı. İlk tuğlada dün küçük karısının gözlerine ilk defa baktığı zaman yıkılmıştı. Hemde en temelde olan tuğlaydı yıkılan.
Sonra o daha ne olduğunu anlamadan yıllarca bahanelerle emek emek ördüğü duvar biranda üstüne yıkılmıştı. Şuan genç adam tamda o yıkılan duvarın enkazında zorlukla nefes almaya çalışıyordu.
Hissediyordu o koskoca enkazdan onu anca küçük karısına teslim olması çıkaracaktı. Lakin önce emin olup korkularını yenmek zorundaydı. Yoksa sağlam inşa etmedikleri yeni duvar bu sefer iki kişiye enkaz olurdu. Ama bu sefer ikiside ordan sağ çıkamazlardı.
Giray karakola varasıya kadar yol boyunca aldığı yeni kararları düşünerek geçirmişti. Sonunda düşünmeyi bitirip nihayet ait olduğu yere gelmişti. Arabayı girişte aranması için bırakıp yürüyerek arka tarafa dolanıp iştima alanına geçmişti.
Onun geldiğini farketmeyen askerler kendi aralarında birşey tartışıyorlardı. Bir süre ses etmeden durup kendisini farketmelerini bekledi. Ama askerleri konuya o kadar kendilerini kaptırmışlardı ki daha onun varlığından haberleri bile yoktu.
Bunlar nasıl askerlerdi şuan bir saldırı olsa en son onlar farkedecekti. Bu durum genç adamın olan sinirini iki kat daha artırdı. Ve bir anda bütün karakolu sağır edecek şekilde kükredi.Kükremayi duyan herkes hazır olageçti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Askerrrr!!! Vatan şuan elden gitti. Sizin gibi askerlerle değil vatanı evimizin bahçesini bile koruyamayız. İki dakikadır burdayım ama hiç biriniz beni farketmedi bile. Ya gelen ben değilde düşman olsaydı ne olurdu? Durun ben söylüyeyim eğer gelen düşman olsaydı şuan en az on beş ocağa ateş düşmüştü. Şuan bu bahçe on beş tane fidanın kanı ile sulanmıştı.
